ENFÂS (Yeniden doğ kalbim!)

68.BÖLÜM (1.PART)

Selâmlar canım okurlarım.🤗

Yine çok güzel bir bölümle daha sizlerleyim.

Bu bölüm çokça aşk,sevgi ve ayrılık olacak.

Hazırsak başlayalım o zaman..

Keyifli okumalar!.

Yorum ve oylarınızı merakla bekliyorum canlarım..

Görselde;Yekta ile Pusat var.

Bölüm müziği; Hakan Çuban - Ayrılıkta sevdadandır

************************************

Nasıl soğuk ayrılığın güneşi
Gölgeli bir çınar olan gövdemin
Dallarını içten kırınca acı
Buzdan bir alçıyla tutuyor beni

Ayrılık sabahı ne kadar beyaz
Ölümün hüzünlü arkadaşı kar
Bana ütülü bir çarşaf hazırlar
Bir karanfil tam yüreğimin üstünde

                            Onat Kutlar /Ayrılık 

***********

Tuğgeneralin odasından çıktığımda dik durmaya çalışan omuzlarım,üzerine binen yükle çöktü. Düşüncelerimin istilasına uğrayan beynim karıncalanıyordu.Kendimi sersem gibi hissediyordum. Kalbimi sıkan hislerin verdiği o yapış yapış hissi tarif etmem zordu ama oradaydı işte.Varlığını hissediyordum.Koridorda görmeyen gözlerle,hızlı adımlarla yürümeye başladığımda beynim otomatik olarak nereye gideceğimi biliyordu.Koridor boyunca karşılaştığım bir kaç askere normal bir ifadeyle selam verip ilerledim.Beni gerçekten tanımayan biri şuan bana baktığında bir gariplik olduğunu tahmin edemezdi zaten.Alt kattaki lavabaya ulaştığımda hızla içeri girip kapıyı örttüm.Ellerimi lavaboya dayayıp sıkıca tuttum ve kırarcasına sıktım.Başımı eğip derin nefes alarak sakinleşmeye çalıştım ama bu sefer hiç bir şeyin işe yaramayacağını biliyordum.Ne kilometrelerce koşmak ne de atış talimi yapmak beni rahatlatmayacaktı. İhtiyacım olan tek şey oydu.Onun yanında olmak ve kokusunu içime çeke çeke ona sarılmaktı.Benim tek ilacım, dermanım oydu.Başımı havaya kaldırıp,gözlerime dolan yaşları geriye ittim ve sızlayan burnumu çektim.Yanına gittiğimde gözlerime baktığı anda bir şeyler olduğunu anlamasını istemiyordum.Aynaya baktığımda uzun zamandır kendimde görmediğim bir şey gördüm.Gözlerimdeki yaşlara inat orada parlayan bir ışık vardı.Bu umuttu!Benim kendim için olan her şeyden vazgeçtiğim bir anda karşıma çıkan şeydi.O bana umut olmuştu.Elimden tutmuş ve beni yeniden ayağa kaldırmıştı.Belki de şimdi gitmekten bu kadar korkmamın nedeni buydu.Ölmek değildi korkum,onsuz yaşamaktı.Pusat,benim en vazgeçilmezimdi.Bu dünyada belki de kendim için istediğim tek şey oydu.Şimdi kendime baktığımda gözlerimde gördüğüm bu umut iki yıl önce Irak kırsallarında umudunu yitirmiş,her şeyde vazgeçmiş bir şekilde savaşan o kadının gözlerine hiç benzemiyordu.Ailemin ardından yas tutan kalbimde beni de terk edince elimden gelen tek şeyi yapmış ve o itlerin peşine düşmüştüm.Aklıma sahip çıkmam için bu şarttı.Ve yapmıştım da.Peşlerine düşmüştüm.Hala peşlerindeydim.Son nefeslerini verene kadar da rahat etmeyecektim.Dostlarım hala onların peşlerindeydi.Onlardan haber gelmesini bekliyordum.Hayır bu intikam değildi.Bu,acımasızca katledilen dostlarımın,kardeşlerimin ve ailemin ardından ettiğim yemindi.Mezarlarına gidip özür bile dileyemediğim kardeşlerimin, eşimin ve ölüm kalım savaşı verdiğim o sırada,benden acımazsızca koparılan doğmamış yetimin hakkıydı bu!İçimdeki öfke ile yaşamayı öğrenmiştim.Kalbimi sarıp sarmalayan o acıyı hafifleten tek şey Pusattı.Yaralarıma merhem olmuştu.Şu kısacık zamanda kalbime usul usul sızmış ve beni kendine katmıştı.Şimdi benim kalbim onun göğsünde atarken nasıl ondan uzağa gidecektim?Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım.Toparlanmalı ve sevdiğim adamın yanına gitmeliydim.Bir günüm vardı ve ben bu bir günü onunla birlikte geçirmek istiyordum.Gözlerimi açıp önümdeki musluğu kaldırdım ve akan buz gibi suyla ilk önce ellerimi iyice yıkadım sonrada avucuma doldurduğum suyu yüzümü çarptım.Yan tarafta duran otomattan peçete alıp iyice elimi,yüzümü kuruladım.Sonrada saçlarımı düzledim.Buraya geleceğimiz için sivil değildim,üzerimde üniforma vardı.Bunu için bir çözüm düşündüm ve aklıma gelen düşünceyle oradan çıktım.Aşağı kata indiğimde köşedeki odaya yaklaşıp kapıyı tıklattım.İçeriden gelen sesle kapıyı açıp başımı içeri doğru uzattım.