ENFÂS (Yeniden doğ kalbim!)

20.BÖLÜM

Selamlar güzel okurlarım!..              Hepiniz hoş geldiniz!..                            Yine çok güzel bir bölümle geldim..
Bu bölümün başları biraz duygusal olsa da sonrası yine aksiyon dolu olacak!..
Bakalım neler olmuş?..
Umarım beğenirsiniz..

Keyifli okumalar!..🤗

Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum.

**********************************

                                                                         İçin ağlasada kim duyar seni?
Kim anlar dışarıdan olup biteni?
Leyla'nın yüzünü görenler bilir;
Mecnun'un kalbine batan dikeni!...
   
                                               MEVLANA   

***********************************

Pusat,Yekta'nın odasındaki koltuğa oturmuş kafasını arkasına yaslamış uyumaya çalışıyordu.İki saat önce Önder'i hastaneye getirmişlerdi ve hemen ameliyata almışlar.Utkan ameliyathanenin önünde beklemek istemişti onu da biraz uyusun diye göndermişti.Kendisi de hayır diyememişti.Neredeyse 72 saattir uykusuzdu ve biraz olsun uyumaya ihtiyacı vardı.Bu onun yakın zaman da bulabileceği en iyi fırsattı.
Uyandıktan sonra yapacak çok işi olacaktı.Kendisi ona uykudan daha iyi gelecek yere gelmişti..Odadan içeri girdiği anda ruhunu çepeçevre saran o bahar kokusunda kaybolmuştu.Her ne kadar oturup saatlerce sevdiğini izlemek istese de  bir süre sonra uykusuzluğu ağır bastı ve uykuya yenik düştü.

Gözlerimin üzerinde kilolarca ağırlık vardı sanki..Biraz daha zorlayarak  açmaya çalıştım.Kirpiklerim birbirine yapışmış gibi açılmıyordu.Zorlanarak gözlerimi açtığım anda odanın içinde ki ışık gözlerimi aldı.Gözlerimi kısarak etrafımı görmeye çalıştım.İlk uyandığım odada değildik.Bu oda daha aydınlıktı ve ferahtı..Hala üzerimde bir çok alet olsa da önceki gibi üzerimde bir ağırlıkta yoktu.
Ağzımda berbat bir ilaç tadı vardı.
Ve  yutkunurken boğazım acayip
ağırıyordu.Daha rahat nefes alabilmek için bir elimle solunum maskesini çıkarmaya çalışırken aynı zamanda su var mı diye etrafıma bakmaya çalışıyordum.Başımı çevirmem ile boynumda hissettiğim keskin acıyla nefesim kesildi.Bir anda beynimin uyuştuğunu hissettim.
Yüzümden çıkardığım maskeyi aceleyle bırakıp elimle ağrımın olduğu yeri yoklarken kakmaya çalıştım.Aynı anda da ikinci bir acı dalgası vurdu.Ama bu seferki beni sesli bir şekilde inletmişti.Ben gözlerimi kapatmış ve iki büklüm olmuş acımın geçmesini beklerken bir anda odada bir hareketlilik olduğunu hissettim.Yavaşça gözlerimi araladığımda karşımdaki koltukta uyuyan adamı gördüm.İki kişilik koltuğu dev cüssesi ile dolduran ama küçük bir çocuk gibi uyuyan Pusat'a bakakaldım.Kollarını göğsünde bağlamış başını koltuğun arkasına dayayarak uyuyordu.Kim bilir kaç saattir uykusuzdu.Onu izlemeye dalmışken nefesimi tuttuğumun bile farkında değildim tabi..Adamı gördüğüm anda kendi ağrılarımı unutmuş onu düşünür olmuştum.
Neden bilmiyorum ama ona doğru çekildiğimi hissediyordum.Beni o uçurumun kıyısından çekip kurtaran bu adam gerçekten benim geleceğim miydi?..Gördüğümün sadece bir rüya olmadığını biliyordum.Onu gördüğüm anda kalbimin aynı şu an ki gibi hızlı hızlı attığını hissettim o anda çünkü..Ben o karanlık gecede kalbimin gömmüştüm.Evet hala yaşıyordum ama benim kalbim o gece atmayı bırakmıştı..Tıpkı onlar gibi..
Şimdi ise yıllardır ilk defa böyle attığını hissediyordum.Yıllardır Vatan aşkıyla atan bu kalp onca kayba..
yaraya rağmen yine öyle aşkla atabilir miydi?..Bilmiyorum..İlerideki masanın üzerinde gördüğüm suya      ulaşabilmek için dişlerimi sıkarak yavaşça hareket etmeye çalıştım.
Ayaklarımı örtünün altından çıkarınca dizlerime kadar açık olduğunu ve üzerimde ince bir hastane kıyafeti olduğunu da o an farkettim.Karanlık anıların bir bir gün yüzüne çıkması da aynı saniye oldu.Bir kadın vardı şimdi gözlerimin önünde.Sanki onları yaşayan ben değilmişim gibi uzaktan izliyordum.
Karşımdaki kadın ruhunu kaybetmiş gibiydi..Her zamanki düzen hali yoktu.Dağılmış saçları,yaralar içinde
ki yüzü,sargılar içinde olan çökmüş bedeni..Ama hepsinden önemlisi bakışlarıydı..Gözlerindeki o parıltı yerini telafisi olmayan bir hüzne bırakmıştı.Büyük kayıpları vardı o kadının..Ama en önemlisini o gece kaybetmişti.O acı dolu çığlıkları hala kulaklarındaydı.Her gece kabusu olan sesler..Gözlerimin önüne gelen acı dolu sahnelerin önünü kesmeye çalışarak dolan gözlerimi kırpıştırırak derin bir nefes alarak rahatlamaya  çalışırken bir anda nefesim boğazım
da tıkandı.Bir elim karnımdaki yaram
dayken diğerini de can havliyle boğazıma götürdüm.Yatağımın yanındaki cihazlar ötmeye başlarken ben nefes almaya ve Pusat'a seslenmeye çabalıyordum.Aniden uykusundan uyanıp yerinden doğrulduğu anda benim halimi gördü.Anında gözleri korkuyla büyüdü.