ENFÂS (Yeniden doğ kalbim!)

34.BÖLÜM

Merhaba can okurlarım..

Yepyeni ve çok güzel bir bölümle bomba gibi geldim.

Bu bölümde neler olmuyor ki!..

Bu bölümde bolca hüzün ve aşk var..

Hava da aşk kokusu var..Sizde alıyor musun?Kalplerimizi hızla attıracak ve kesinlikle hayran kalacağınız bir bölüm olacak!

İnanmazsanız gelin hep beraber bölümü okuyalım.

Umarım beğenirsiniz..

Keyifli okumalar!.. :))

Afişte; Ekibimiz var!!

Medyada; AYŞENUR KOLİVAR - AĞLAMASUN SEVDUĞUM

************************************

              YALNIZLIK  ŞİİRİ 

Karanlığın insanı delirten bir ihtişamı vardır

Yıldızlar aydınlık fikirler gibi havada salkım salkım

Bu gece dağ başları kadar yalnızım

Çiçekler damlıyor gecenin parmaklarından

Dudaklarımda eski bir mektep türküsü

Karanlıkta sana doğru uzanmış ellerim

Gözlerim gözlerini arıyor durmadan

Nerdesin?

***

 Çok yoruldum sevgili;
daha fazla yorma beni.
Ben fazlasıyla ödedim zaten,
uğrunda kaybettiklerimin bedelini.   

                                                             CEMAL SÜREYA 

************************************

Şehidin naaşını taşıyan araç Tugay'ın iç kapısından yavaş yavaş çıkarken avlunun ortasında dikilmiş öylece duruyordum.Birden karşımdaki görüntü değişti ve kendimiOrdu'da, baba evimin avlusunda buldum.
Yemyeşil bir cennet bahçesinin tam ortasında olan evimiz her zaman ki gibi huzurlu değildi o gün..Güzel ve mutlu anlarımızın geçtiği yuvamıza kor bir acı düşmüştü. Avlunun ortasında duran kendi siluetimi gördüm.Üzerimde askeri üniformam vardı.Karnım iyice belirginleşmişti. Hamileliğimin beşince ayına yeni girmiştim.Bir elimle bebeğimi bütün kötülüklerden korumak isteyerek karnımdaydı.Diğer elim ise yanımda tüm heybetiyle dimdik duran kocamın elini sımsıkı tutuyordu. Gözlerimse abimin naaşını getiren araçta ve yanımıza doğru gelen ekibimde ve de arkalarından gelen diğer askerlerde..Arkamdan gelen acı feryatlar kalbime bütün bir şarjörün boşaltmışlar gibi acıtıyor canımı..Her bir merminin acısını ve izini hissediyorum yüreğimde..Al bayrağa sarılmış tabutu omuzlarına alan asker avlunun ucunda kurulan platforma yerleştirmek için bize doğru getirirken yine bir anı canlandı gözümde.Çay toplamaktan eve yeni dönmüş yemek hazırlığı yapıyorduk. Avluda dedemin zamanında yaptığı yerden bir kaç basamak yüksek olan ahşap çardağa sofrayı kuruyordum. Yaz tatilin sonlarıydı.Daha o zamanlar askeri liseye yeni başvurmuş ve memlekette cevap gelmesini bekliyordum.Bu belki rahat rahat yaptığım son tatildi.Sofrayı kurduğum yerde aşağı yoldan abim koşarak ve bağırarak geliyordu.