ENFÂS (Yeniden doğ kalbim!)

57.BÖLÜM

Selamlar güzel okurlarım..

Yepyeni bir bölümle daha sizlerleyim..

Geçen bölüm çok can alıcı bir yerde kalmıştık bildiğiniz üzere..

Bu bölümde kaldığımız yerden devam edelim ve bakalım ekimiz neler yapmış.

Yorumlarınızı ve Oylarınızı eksik etmezseniz sevinirim canlarım..

Keyifli okumalar!..

Görselde; Bölüm afişimiz var.

Bölüm müziğimiz; Mustafa Yıldızdoğan - Gittiler 

************************************

Ne harpler yaşadık çetin ve amansız;

Kimler babasız kaldı,kimler anasız?

Gölgende yaşıyorsak hür ve bağımsız 

Rengin kanımdan,bedeli canımdandır...
                                              Halil Manuş 

***********

Siz hiç kendi ellerinizle diri diri mezara girdiniz mi?Siz hiç kardeşim,dostum dediğiniz...Dağda bayırda,soğukta mağaranın dibinde bir lokma ekmeği bölüşüp,sırtınızı güvenle yasladığınız en iyi dostlarınızın ölümüne seyirci kaldınız mı?Dostlarınızı,sevdiklerinizi kefene sarılmış tabutlarını omzunuzda taşıdınız mı?

Ben taşıdım!..

Kardeşimin..Bana kalan bir avuç dostlarımdan birini gözlerimin önünde kaybettim.Son kalp atışları kulaklarımda çınlıyordu.O son hayat emaresi silinip gittiğinde,kardeşimde hak yoluna doğru yürümüştü.Benden,bizden önce kavuşmuştu o çok istediği mertebeye...

Dizlerimin üzerine çökmüş acıyla iki büklüm olmuştum.Elimle ağrıyan göğsümü avuşturdum.

Daha kaç mezar taşı dikecektim yüreğime..Daha kaç kardeşimi verecektim toprağa bir kalleşin kurşunu yüzünden... 

Neyin zulmüydü bu?Bu neyin kini,öfkesi?Kimsenin,yeryüzünde hangi dilde,ırktan dinden,olursa olsun zulme karşı koruyan ve kendi topraklarını korumaya çalışan bu milletten ne istiyorlar! Dünyanın tüm servetleri onların olsundu!Yeter ki artık gelmesinler basmasınlar toprağıma.. Çıkmasınlar karşıma!İçimde kaynayan bu volkana bir ateş daha atmasınlar artık...Yoksa soyları kuruyana kadar peşlerinden gideceğim.Ben düşüncelerimin arasında boğulurken Kurt'un bana seslendiğini duydum.

''Yekta!..Yapma kardeşim böyle.''diyerek başımı kaldırdı Kurt.Boş gözlerle ona baktığımı fark edince yüzüme hafifçe vurdu.''Bana bak Yekta,kendi gel hadi kardeşim..Bırakma kendini.'' diyordu.Gözlerimdeki bulanıklık kalkınca ona gözlerine dikkatle baktım.Gözlerin akındaki damarlar ortaya çıkmış için kızarmış ve dolu dolu bakıyordu bana..Ambulansın arkasında benim etrafımda çökerek oturmuş ekibime başımı çevirip baktığımda onlarında durumunun benden bir farkı olmadığını gördüm.Kurt'a dönüp tekrar gözlerinin içine acıyla baktığımda beni babacan bir tavırla göğsüne çekip sımsıkı sarıldı.Ona izin verdim..Kendime izin verdim.Şimdi acımı yaşayacaktım ama sonra ayağa kalkacak ve şerefsizlere cehennemi yaşatacaktım.Kurt'a bir kaç saniye sarıldıktan sonra geri çekilip kollarımı dizlerime yasladım.Kurt abimin hem görev arkadaşı hem yakın dostuydu tabi benimde..Abimin ölümünden sonra bana ikinci abi olmuştu.Şimdi bana böyle endişeyle bakması da tam olarak bundandı.Yıllar önceki halime geri dönmemden korkuyordu.Onların peşine düşmemden..Ah be abi..Ben onların peşini hiç bırakmadım ki!Hep bir nefes kadar enselerindeydim.