ENFÂS (Yeniden doğ kalbim!)

MEKTUP

Hepinize merhaba canım okurlarım..

Bu hafta duygusal ama özel  bir bölüm geldim.

Bu bölümden sonra yoğun aksiyon dolu bölümlere  geçiş yapacağız. Merak etmeyin..

Ee hadi o zaman hazırsanız başlayalım..

Keyifli okumalar!..

Yorum ve oylarınızı bekliyorum.. Sizin görüşleriniz benim için çok değerli biliyorsunuz. :)))

Bölüm müziği; APOLAS LERMİ - MEKTUP

************************************

Her insanın hayatında korktuğu, yüzlemek istemediği şeyler vardır. Benimde korkularım vardı. Bundan yıllar önce daha göreve başlamamış toy bir genç kızken,korku nedir bilmezdim.Benim en fazla korkum askeriye alınmamaktı o zamanlar.. Ancak askeriye girdikten sonra anlamıştım bazı gerçekleri..Mesela bizi canla başla koruyan askerlerimizin neler yaşadıkları veya karşılaşabileceklerini öğrendim.İşte ilk o zaman korku düşmüştü yüreğime..Kendi canım için değil!..Ya dedim o masum insanları koruyamazsam?Ya silah arkadaşlarımı koruyamazsam?Ya onları kaybedersem?O pisliklerden ülkemi koruyamazsam?Bunca korkuya rağmen hiç bir zaman pes etmedim ve okulu bitirip bu gün hala gururla taşıdığım bu üniformayı giydim ve asker oldum.O korkular hep vardı ama ben elimden geldikçe hepsini engellemeye çalıştım.

Yine de o korkuları bir bir yaşamak zorunda kaldım.Onları kaybettim. Gözlerimin önünde son nefeslerini verirken hiç bir şey yapamamıştım. Belki de en çok bu yakmıştı canımı.. Onları koruyamamak..Hepsi şehadet mertebesine ulaşmışlardı.Her zaman gitmek için dua ettikleri o güzel yerdeydiler biliyorum.Ama ben o günden beri içimdeki suçlulukla yaşadım.Sözümü yerine getirememişti.İşte bundan dolayıydı tüm kaçışlarım.Ben onlarla hala her saniye birlikte olduğumu hissediyorum.Bundandı onları ziyarete gidemeyişim.Bundandı  yıllarımızın birlikte geçtiği nice anılarımızın evimize yıllardır gidemeyişim.

Sessiz geçen bir saatlik yolculuktan sonra Ankara'nın biraz dışında güvenlikli bir sitenin içinden giriş yaptık.Yanımdaki camı aralayıp hala aynı olan nöbetçiye bakarak selam verdim.Kamil Abi beni tanıyınca şaşırdı.Bir kaç saniye sonra önce kapıyı açıp siteye girişimizi sağladı. Kapıdan girdikten sonra  daha içeri girmeden Utkan arabayı durdu.Adam sevinçle kulübesinden çıkıp yanımıza  gelince bende Pusat'ın yardımıyla yavaşça arabadan indim.

''Hoş gelmişsin Yekta hanım!!..''

''Hoş bulduk abi..Hala mı hanım diyorsun.Hani anlaşmıştık hanım demek yoktu?''diyerek uzattığı elini sıktım.Utkan ve Pusat ile de selamlaşıp bana döndü.

''Ağız alışkanlığı işte kızım..Kaç yıl oldu ortalarda yoksun?''

''Öyle oldu.Bizim görev durumları belli olmuyor biliyorsun abi gelemedim bir türlü işte..'' dediğimde anlayışla başını salladı.

''Allah kolaylık versin!Rabbim sizi tüm tehlikelerden korusun!..''diye dua etti.

''Amin abi..''dedik hep birlikte.

''Bizim daha işlerimiz var abi çok kalamayacağız kusara bakmazsan bizim yedek anahtarları versen benim anahtarlar yanımda değilde..''

''Hemen getiriyorum.''diyerek gidip hızlıca anahtarları alıp geldi.

''Evi felan satmıyorsun değil mi Yekta?''diye sorunca bir an öylece kaldım.

''Yok abi sadece Ankara'da işim vardı gelmişken uğramak istedim.''

''İyi yapmışsın..Hadi ben sizi tutmayayım hemen gitmeyecekseniz gelip bir çayı mı içersiniz hem..''dediğinde kibarca reddettim.

''Sağol abi çok kalmayacağız belki başka zaman kısmet olursa..''dedim.