ENFÂS (Yeniden doğ kalbim!)

60.BÖLÜM

Herkese selamlar güzel okurlarım...

Nasılsınız?Umarım çok iyisinizdir.

Evlerimizde geçirdiğimiz şu dönemi iyi geçirelim canlar.Bol bol kitap okuyup,ailemizle kaliteli vakit geçirelim.Şu son olay bir kez daha bizlere gösterdi ki insan için sağlığından ve sevdiklerinden daha değerli hiç bir şey yok.Ne mal ne mülk..Bizi ancak inancımız,birbirimize olan sevgimiz ayakta tutuyor.

Kitaplarım bu dönemde size moral olup arkadaşlık eder inşallah!..

Evet konumuza gelecek olursak..

Sizlere bu haftada soluksuz okuyacağınız bir bölüm getirdim.

Bu bölümün çoğu Pusat'ın ağzından olacak.

Umarım beğenirsiniz...

Keyifli okumalar canlarım.

Yorum ve oylarınızı merakla bekliyorum.

Bana hem buradan hemde instagram hesabımızdan ulaşabilirsiniz.

Instagram hesabımız; duslerkitapligi

Görselde; Bölüm afişimiz var.

Bölüm müziğimiz; Vatanına Göz Dikeni Ez Oğlum

Bölüm içinde geçen türkü; Şeker Dağı Türküsü 

************************************

''Toprağa su katarsan balçık,

Kan katarsan VATAN olur!...

                                      Şeyh Edabali

************************************

Ameliyathanenin kapısına yaslanarak ağrıdan çatlayan başımı dizlerimin arasına aldım ve yanan gözlerimi kapattım.İki geceden beri uykusuzdum ama beni esas etkileyen bu değildi. Uykusuzluğa alışıktım.Eğitimdeyken kaç gecem uykusuz,yorgun geçmişti.Beni esas mahveden uykusuzluk değil onsuzluktu...Sevdiğimden uzak oluşumdu.Şimdi eskisinden daha çok korkuyordum onu kaybetmekten.Ellerimden kayıp gitmesinden.Onu el üstünde tutmak,tüm bu tehlikelerden uzak tutmak istiyordum ama bunu yapabileceğimi hiç sanmıyordum.İkimizde askerdik ve görevimizi aşkla yapıyorduk.Ne o uzak durabilirdi bunlardan ne de ben...Canımız pahasına vatanımızı korumaya yemin etmiştik.Bir canımız vardı o da Allah'a emanetti.Eskiden daha gözü karaydım.Ama şimdi hayatımda Yekta vardı.Sevdiğim kadın için ne olursa olsun geri dönerdim.O da bana dönmeliydi.Yine bana nefes olmalı,gözlerimin içine aşkla bakmalıydı. Yanımda olmalıydı.Lanet olasıca kapılar,soğuk duvarlar aramıza girmemeliydi.Başımı kaldırıp parmağımdaki yüzüğüme baktım.Nişanlandığımız o günkü hali geldi gözlerimin önüne...Yüzünde ilk defa gördüğüm katıksız mutluluk ve huzurlu bir ifade vardı.O çok sevdiğim yeşilleri ışıl ışıldı. Beni içine çekercesine aşkla parlıyordu.Onu ilk gördüğüm andaki gibi atmıştı kalbim.Yüreğim, göğsüme sığmamıştı.Bana nefes olan o yeşillerine baktığımda kalbimin ferahladığını hissetmiştim.Şimdi kaç saattir o güzel gözlerini görememiştim ve nefesim daralıyordu.Onsuz aldığım her nefes azap gibiydi.'İnsanın yüreği en çok sevdiğinin yokluğuyla sınandığında yanıyormuş.'diye düşündüm.Koridorda yankılanan postal sesiyle gel başımı hafifçe kaldırdım. Utkan yanıma yaklaşarak elindeki su şişesini bana uzattı ve gelip yanıma oturdu.Şişeyi açıp birkaç yudum su alıp kuruyan boğazımı ıslattım.

''Hala kimse çıkmadı mı?''diye sorduğunda başımı iki yana salladım.Duvardaki saate baktık ikimizde.

''İki saat içinde biter demişlerdi.Neden hala çıkmadılar Utkan?''