ENFÂS (Yeniden doğ kalbim!)

17.BÖLÜM(PART 1)

Hepinize selamlar canlarım!..

Hoşgeldiniz!..Bu hafta nasılsınız bakalım?..

Umarım hepiniz çok iyisinizdir!..

Beni sorarsanız çok şükür toparladım.Ama yoğunluk başladı. Malum..Dersler başladı ve hala benim programım bir düzene oturamadı.O yüzden baya bir kafam dolu bu aralar..

Yinede yazmak ve okumak hepinizin artık bildiği üzere benim için vazgeçilmez birşey..Vee ben bu bölümleri yazarken nerede olursam olayım yazarken o karakterlerle birlikte orada oluyorum..O havayı soluyor o şehirde nefes alıyorum..En çokta onların tüm duygularını yaşıyor ve hissediyorum.

Böylece yazıyorum.Ve sizler gibi güzel insanları tanıyorum işte..Daha ne olsun değil mi!..😉

Neyse..Benim iyice çenem düştü..
Sizleri daha fazla bekletmeden yeni bölüme alayım dostlarım...

Bu bölüm biraz uzun olduğu için iki parti şeklinde yayınlayacağım..

Yani biraz geciktim ama çifte bölümle geldim!!..😉

Yukarıdaki görsel kendi tasarımım nasıl buldunuz?..Umarım beğenmişsinizdir.🙄

Yorum ve oylarınızı bekliyorum..

Keyifli okumalar!..🤗

************************************

Bir kahve molası kadar hayat,
Misafir gibi bir içimlik..
Gel otur şimdi şu derenin başına
Bak yansımana!..
Bir bak suretine,bir de gözlerine..
Hangisidir aynan?
Sudaki yansıman mı?
Yoksa gözlerinden kalbine inen ışık mı?..
Bir damla su da,
Belki bir avuç toprakta..
Bir damla kanda,
Belki de bir yudum AŞKTA!..
Hayat bulur..
Bütün varolan herşey ibadet eder.
Öyle ki senin gölgen bile secde eder..
Sen öyle bak ki göklere,
Ufukta istikbal olsun!
Umut yeşersin toprakta..
Hep bir ümit olsun!
Ve dön bir bak kalbinin kıblesine..
Orada bir VATANIN birde SEVDAN olsun!..

************************************

Ne zaman avuçlarından kayıp gittiğini hissetsen hayatın,biri gelip sımsıkı tutar ellerinden...Çekip kurtarır seni geçmişin karanlığından..Hiçbir şeyi silemez belki ama en derin yaralarını sarıp merhem olur acılarına..Yeni umutlar,mutluluklar getirir hayatına..

Genç kadının yoğun bakımına alındığını öğrendikten sonra bütün ekip bir üst kata koşturmuştu. Hastanedeki insan ise koridorda bir grup askerin böyle aceleyle koşturmasıma şaşkınlık ve korkuyla bakmışlardı.Selim onları korkuttuklarını ve panik yaptıklarını görünce durup onları sakinleştirmeye çalıştı.Tehlikeli bir durumun olmadığını ve güvende olduklarını söyleyip arkadaşlarının peşinden merdivenlere koşturdu.Bir süre sonra yoğun bakım ünitesinin koridoru bir düzine askerle dolmuştu bile..Sabaha kadar sürecek bir bekleme başlamıştı.
Ve onlarda yektanın odasının önüne resmen kamp kurmuşlardı.Kaldığı odayı görebilmeleri için yapılan o pencere kapalıydı.Ve onu göremedikleri için hepsi çok endişeliydiler.

Utkan yine eli kolu bağlı,yine bir hastane koridorunda bir bankta oturmuş haber bekliyordu.
Yaralandığını öğrendiğinden beri eli ayağı buz kesmiş ve titriyordu.
Hastaneye ulaşana kadar yol bitmek bilmemişti.Kalbini bir el sıkıp durmuştu sürekli..
Ona ulaşamamaktan çok korkmuştu.
Ya kendini yanlız hissedip oda giderse diye korkmuştu.Onlara kavuşmayı ne kadar çok istediğini biliyordu.Çünkü kendi de öyle hissediyordu.Onlarsız bu dünya kirliydi..Ve onlar dağ taş demeden o pislikleri temizlemeye yemin etmişlerdi.Şimdi içeride ailesinden geriye kalan tek kıymetlisi..
Kardeşi yine ölümle burun buruna ve tek başına bir savaştaydı.Onun yanında olup birlikte sırt sırta çarpışmayı ve onu kurtarmayı çok istiyordu.Ama hiç birşey yapamıyordu.O kendini bildi bileli yanlız ve kimsesizdi.Yıllarca çocuk esirgeme yurtlarında yapayalnız kalmış,bir evin..sıcak yuvanın özlemiyle geçirmişti.Ta ki yıllar sonra hayatına gökten düşen bir melek ile tanışıp,geniş bir aile olan o ekibe girene kadar..Hepsi kardeşi gibiydi.
Ama onlar bir başkaydı işte..Aileden öteydiler..Herkes onlara dost dese de bilmiyorlardı ki onlar birbirlerinin herşeyiydi.En çokta candı.Birbirlerine sırtlarını vererek vatan için savaşan canlardı onlar..