Not A Bad Thing (Book One)

Chapter 25 - Four Blondes

Napahawak ako ng sobrang higpit sa pinto ng kotse. Sobrang bilis na rin ng pagpapatakbo ng lalaking katabi ko. I want to scream but my mouth won't let me. I tried holding tight even if I feel so stiff. Memories of the past comes crushing through me. It's like I'm on that very day again. I want to bury that day from my mind but now, it all comes crushing to me again. The tears. The pain. 

Sunod-sunod ang paghinga ko ng malalim. It's hard for me to speak so I'm just trying to be calm. Be calm... it's so hard for me right now but I'm trying. I don't think he can notice how scared I am right now. Hindi man nga lang nga siya tumitingin sa pwesto ko at napapasigaw pa siya sa sobrang excitement. 

He keeps on shouting on the top of his lungs and it's not helping me. I tried to think straight. Nakita ko ang pulang sports car nila kuya sa tabi ng kotseng sinasakyan ko. Nag-gigitgitan sila sa pagpapatakbo. Hindi ko alam kung nakikita nila ako sa loob pero nagbabasakali pa rin akong tumitingin sa sasakyan nila. I'm hyperventilating right now. I can't breathe. Kuya... please help me.

Napansin kong nauna na ang sasakyan nila kuya at mukhang hindi talaga nila ako nakita. Naririnig ko rin ang sunod sunod na mura ng katabi ko kahit hindi ganoon kalinaw dahil sa masamang pakiramdam ko. Sinusubukan kong mahawakan sa braso ang lalaking katabi ko para mapansin niyang hindi maganda ang kalagayan ko.

"Kuya... kuya..." I keep murmuring and calling for my brother kahit alam ko na hindi niya ako maririnig. I just want to hold him right now and be safe in his arms just like before.

Hindi pa rin ako sumusuko sa pag-abot sa katabi ko. Nahawakan ko ng marahan ang siko niya at kahit nanlalabo ang paningin ko ay nakita kong napatingin siya sa akin. Halos nakahiga na rin ako sa loob ng sasakyan sa sobrang panghihina.

"Nyeta! Hoy miss! Anong nangyayari sayo? Pucha! Mamamatay ka na ba? Hoy!" Naririnig ko siya pero nakapikit na ako. I can't move. Literally.

My eyes are closed but I can hear the commotion around me. I know it's my brother talking. No... not just talking but he is actually shouting. Sa tingin ko ay nakahinto na rin ang sasakyan na kanina lang ay halos mabangga sa sobrang bilis.

I can hear voices but all I see is darkness. I'm calling my brother's name on my head. This is suffocating. I need to fight. I'm trying but I ended up just fading away. I fainted.

This silence is so deafening. Unti unti kong binuksan ang mga mata ko at nakita kong nasa isa akong kwarto..hospital. It feels warm and safe somehow.

Una kong nakita si hubby na nakaupo sa may gilid pero sa tingin ko ay hindi niya ako napansin dahil tutok siya sa cellphone niya at seryosong seryoso. I can see his jaw tightens. Namumutla rin ang mga kamao niya.

Nakaupo rin si kuya Tao pero sa may sofa na medyo malayo sa akin. Nakasuot siya ng itim na shades at nakita kong nakangunot ang noo niya. That's what he looks like when he's irritated.

Kuya Kris is standing beside the door but he's just looking down like he is thinking something so deep. His both hands are on his pocket and he is also wearing shades on his eyes. I don't want to see him like this, I know he is blaming himself...again.