Regrets of Yesterday

Chapter Sixty

Sammy's POV

"Mimi is daddy in the airport already? Is he waiting for us?" Altair who is sitting beside me suddenly asked.

"I don't think so baby." I answered then look at my watch. 10 am.

"Are we going to wait for daddy?"

"Yes. Pero saglit lang naman. Aren't you excited?"

"Super! Supeeeeeeer!" he exclaimed.

We are on our way to the airport to fetch kuya Dane. Dapat talaga si ate Sandy kaya lang Aria has a fever kaya iyakin so hindi maiwan ni ate. Kaya ako nalang ang sumama kay Altair sa pagsundo kay kuya.

Five minutes before 11 am kami nakarating. Tama lang. 11 am ang dating ni kuya. Kaagad ko ng inakay ang pamangkin ko sa loob.

May sampung minuto na siguro kaming nakatayo at naghihintay nang masalita si Altair.

"Mimi, pee. I need to pee." sabi nito sabay hila sa laylayan ng suto kong dress. Sakto namang isa-isa ng nagdadatingan ang mga pasahero na kasabay ni kuya sa flight.

"Can you hold it a little more? Padating na si daddy." tanong ko na ikinailing nito.

"No mimi. Please?"

"Alright. Let's take care of your business first." pagpayag ko tsaka namin tinungo ang daan papuntang cr.

"Are you sure you can take care of your business?" paninigurado ko. Ayaw nya kasing samahan ko sya sa loob. Ayaw din naman nya sa girl's cr.

"Yes mimi." sagot nito.

"Okay. I'll just wait you here." I said giving in. Hindi ako mananalo sa batang 'to.

Habang naghihintay ay biglang nagring ang phone ko. It's Feb so I answered it immediately. Baka importante. Ang kaso paputol-putol, hindi ko maintindihan kaya sinubukan kong maghanap ng pwesto kung saan ko sya maririnig ng maayos.

The call finished after 10 minutes. Medyo urgent kasi kaya hindi ko basta iniwan si Feb. As I put my phone back on my bag, I suddenly remember Altair. Nagcr nga lang pala sya. Hindi naman siguro sya aalis dun ng wala ako. 

From that thought, I run as fast as I can dahil baka umiiyak na 'yun. He's just 3 years old. 

I felt my heart sunk when my nephew is nowhere to be found. Agad akong nagtanong sa bawat taong lalabas ng cr, nagbabakasali na baka nakita o kahit napansin man lang ba nila si Altair pero iisa lang ang sagot nila, NO. Hindi nila nakita ang pamangkin ko. Good lawd. Saan ko sya hahanapin? Ang laki nitong airport. Lalo akong kinabahan nang maisip ko si Altair. Sigurado akong umiiyak na 'yun. 

My phone rings again, it's kuya. Oh my God! I swallowed hard before I took the call.

"Kuya.."

"Princess, where are you? Nandito na ko." patay na!

"Uhm, kuya kasi... si Altair eh." hindi ko magawang ituloy ang sasabihin ko. Paniguradong magagalit si kuya. 

"Why? What happened to him?" naramdaman kong naging alerto si kuya.

"He peed. Ayaw nya kasing magpasama sa loob kaya sa labas nalang ako naghintay. Then my secretsry suddenly called. Importante so humanap ako ng lugar kung saan ko sya maririnig ng maayos then pagbalik ko, wala na si Altair dun. Hindi ko alam kung nasaan sya ngayon." tuloy-tuloy kong sabi.

I heard him sighed.

"Sorry, kasalanan ko. I should've been more responsible and alert."

"Hanapin na muna natin ang anak ko. Magtawagan nalang tayo kapag isa satin nahanap na si Altair." huling sabi nito bago pinutol ang tawag.