It's Just A Game

22

POV ISE

Ik duw de deur achter mezelf dicht en schop mijn bordeauxrode vans uit. Terwijl ik op mijn telefoon kijk loop ik de woonkamer in.

"Ik denk dat jij het een en ander uit te leggen hebt, Ise de Groot." Klinkt mijn moeder haar stem, ik kijk op van mijn telefoon en zie mijn moeder op de bank zitten. Ze kijkt me boos aan en ik slik, het feit dat ze mijn hele naam gebruikt scares me out. Langzaam loop ik naar de bank, waar ik voorzichtig op ga zitten. "Hoe haal je het verdomme in je hoofd om te spijbelen, en dan daarna de hele dag niets van je laten horen?" Haar ogen spuwen vuur en ik bijt ongemakkelijk op mijn nagels. "Leg het me maar eens uit Ise." Ze trekt één wenkbrauw omhoog terwijl ze haar blik over mij laat glijden.

"Iets met Chase, en geen zin meer in deze schooldag." Mompel ik. "Oh, dus dan besluit je om zomaar te verdwijnen?" Zucht ze. "Sorry mam, het was gewoon een stomme impulsieve actie." Zeg ik voorzichtig. "Voor sorry kan ik niets kopen, ik ben zwaar teleurgesteld in je Ise, ik had toch echt verstandiger van je verwacht." Zegt ze en ik haal een hand door mijn haren, hier weet ze me pijn te doen. Ik weet geen houding aan te nemen en vecht tegen de tranen.

"Waarom schreeuw je niet gewoon naar me? Dat is veel makkelijker te verdragen dan dit." Mompel ik terwijl ik opsta. "Ik weet niet wat jij van plan bent te gaan doen, maar voorlopig ben ik nog niet uitgepraat met je." Zegt ze rustig. Ik rol met mijn ogen en laat mezelf weer op de bank ploffen. "Je weet half nog niet hoe ongerust ik om je ben geweest Ise. Je flikt dit verdomme nooit, maar dan ook nooit meer. Wat die Chase ook zegt, laat een jongen je niet gek maken. Uiteindelijk breekt hij toch je hart, en sta je er alleen voor. We weten allebei dat Chase geen goede jongen voor je is, zijn hele houding en gedrag verraadt hem." Zucht ze, ik kijk haar aan in haar intens bruine ogen en een gevoel van kwaadheid borrelt in mijn buik.

"Toevallig weet je helemaal niets over hem mam, ik weet godverdomme zelf wel wat goed is en niet goed voor mezelf is." Snel sta ik op en loop ik naar de gang. "Ise, als ik jou was zou ik heel snel terug komen." Ze verheft haar stem en ik draai me met een ruk om. "Wat wil je verder nog mam? Dat ik op mijn knieën ga smeken om vergiffenis?" Ik trek één wenkbrauw op. "Volgens mij ben je al wel vaker voor iemand op je knieën gegaan." Zegt ze kalm. "Maak je me nu uit voor een hoer?" Zeg ik fel.

"Telefoon nu hier, voorlopig heb je huisarrest. Ik breng je naar school en ik kom je ophalen, na school wordt er niet afgesproken en je telefoon zie je over een week wel weer eens terug." Ze ontwijkt mijn opmerking en steekt haar hand naar mij uit, waardoor ik even moet grinniken. "Ben je serieus nu?" Grinnik ik, terwijl ik haar onderzoekend aankijk. "Onwijs serieus, nou kom op. Ik wil gaan slapen." Zucht ze.

Ik geef haar mijn telefoon en kijk haar met een dodenblik aan. "Wat onwijs kinderachtig." Bijt ik haar toe voordat ik omdraai en met grote passen de woonkamer uitloop. Stampvoetend loop ik de trap op en eenmaal in mijn kamer gooi ik mijn kamerdeur hard dicht. Ze zoeken het voorlopig maar even uit met zijn allen, van mij hoeven ze niets meer te verwachten.

De volgende ochtend open ik mijn ogen met barstende koppijn. "Fuck." Mompel ik terwijl ik in mijn gezicht wrijf. Ik ga rechtop zitten en staar even voor me uit. Na een tijdje zo gezeten te hebben zwaai ik mijn benen over de rand van mijn bed en zet ik de capuchon van mijn hoodie op. Zachtjes zing ik de tekst van Build Me Up Buttercup wat gister al de hele dag in mijn hoofd zat. Slenterend loop ik naar mijn kast, zuchtend neem ik de inhoud in me op. Waarom heb ik helemaal niets om aan te trekken?

Uiteindelijk aangekleed en wel neem ik plaats aan de ontbijttafel. Ik ontwijk de blikken van iedereen en neem een slok van mijn thee. "Zet die capuchon nou eens af." Mijn moeder trekt de capuchon van mijn hoofd en opnieuw geef ik haar een dodenblik. "Gelukkig ken ik die blik al van je, en doet hij mij toevallig helemaal niets meer." Glimlacht ze schijnheilig naar me.

Met een klap gooi ik de autodeur achter me dicht en loop ik achter Max aan het schoolgebouw binnen. "Ergens is het wel een voordeel dat je huisarrest hebt, nu brengt mam mij automatisch ook naar school." Zegt hij. "Ha ha ha, fuck off Max." Zucht ik. "Jeetje, ben je ongesteld ofzo?" Vraagt hij verontwaardigd. "Nee, je ademt gewoon te hard." Mompel ik. "Aansteller." Grinnikt hij en ik rol met mijn ogen.

"Tot na school he." Lacht hij als ik voor mijn kluisje blijf staan. "Doei." Met een snelle beweging maak ik mijn kluisje open en gooi ik mijn jas en wat boeken erin. Als ik mijn kluisje dicht gooi schrik ik op van Miles, die grijnzend tegen de kluisjes aanleunt. "Wat?" Zucht ik. "Wilde gewoon ev-." Begint hij. "Hou het maar voor je, heb hier geen zin in vandaag." Onderbreek ik hem terwijl ik mijn tas om mijn schouder sla. Met grote passen loop ik naar mijn lokaal, waar haast iedereen zich al heeft verzameld.

"Ies!" Roept Grace enthousiast naar me en ik pers er een geforceerd glimlachje uit. Ik laat mezelf op de stoel naast haar ploffen en pak mijn Spaans boeken uit mijn tas. "Wat voor avontuur heb je gisteren meegemaakt met onze ouwe Chase?" Ze wiebelt met haar wenkbrauwen en ik schud grinnikend mijn hoofd. "Kom nou, vertel op." Hamert ze door en ik zucht. "Oké, maar voordat ik begin moet je weten dat mijn moeder mijn telefoon heeft afgepakt en dat ik huisarrest heb." Zucht ik. "Dit maakt me alleen maar meer nieuwsgierig. Vertel op!" Grijnst ze en ik haal één keer diep adem voordat ik alles vertel.

Who's with me? Je helemaal gesloopt & ziek voelen nadat je gehuild hebt is het kutste gevoel ooit.