It's Just A Game

17

POV ISE

"Heel erg bedankt voor het thuis brengen." Zeg ik als ik uit de auto stap. "Jij ook onwijs bedankt dat je bij Chase bent gebleven." Glimlacht Chase zijn moeder naar me. "Slaap lekker." Wens ik de mensen in de auto en ik glimlach nog even naar Chase, die terug glimlacht. Ik doe de autodeur dicht en zwaai ze nog even na. Het valt me nu pas op dat het alweer licht is geworden, ik gris mijn telefoon uit mijn zak en kijk hoe laat het is, half acht. Ook zie ik dat ik een berichtje heb gekregen van Miles.

03:18 [Miles] - Het spijt me onwijs Ise, wil het graag met je uitpraten. Dit was allemaal niet de bedoeling 😬

07:32 [Ise] - Denk dat je meer een sorry verontschuldigd bent tegenover Chase 🤷🏼‍♀️

Zuchtend loop ik naar de deur en ik steek mijn sleutel in het slot. Ik duw de deur open en laat hem daarna weer achter me dicht vallen. Ik schop mijn schoenen uit en hang mijn jas op aan de kapstok. Vanuit mijn ooghoek zie ik mijn oma in de woonkamer zitten, geconcentreerd is ze een boek aan het lezen.

"Hey oma, kan je niet meer slapen?" Vraag ik terwijl ik de woonkamer inloop. "Nee, heb echt onwijs last van een jetlag." Zucht ze en ik knik begrijpend. "Maar waar kom jij vandaan en waarom zit er bloed op je trui?" Ze kijkt me onderzoekend aan en ik kijk naar mijn trui, waar inderdaad een bloedvlek zit. Waarschijnlijk gebeurd toen ik Chase zijn gezicht schoonmaakte.

"Miles, een hele goede vriend van mij, die blijkbaar gevoelens voor mij heeft, sloeg Chase in elkaar." Zeg ik en ze kijkt me nu vragend aan. "Die jongen die mijn telefoon langs kwam brengen is Chase." Zeg ik en ze knikt begrijpend.

"Miles mag Chase niet en kan het blijkbaar niet hebben dat ik met Chase omga. Dus hij viel hem ineens aan en bleef maar slaan, toen hebben twee jongens Miles uiteindelijk van Chase afgekregen en hebben we gelijk het alarmnummer gebeld. Ik ben meegegaan naar het ziekenhuis met Chase en heb daar gewacht tot zijn ouders er waren, maar toen wist ik eigenlijk niet hoe ik thuis moest komen. Zijn ouders stelde voor om mij thuis af te zetten zodra ze naar huis gingen, maar alles liep uit en vandaar dat ik nu pas thuis ben. Mama weet hier al van hoor, die heb ik gelijk een berichtje gestuurd toen ik onderweg was naar het ziekenhuis." Leg ik uit. "Jeetje, heftig. Ga maar gauw slapen kind. Je zal wel doodop zijn." Zegt ze. "Nu je het zegt eigenlijk wel ja, tot zo." Ik sta op en rek me eventjes uit. "Wat vind je van Rex eigenlijk?" Vraag ik als ik een blik werp op de herder-pup die tevreden ligt te slapen. "Het is een schatje, die kan je vader echt niet meer uit huis zetten." Zegt ze en ik knik grinnikend. "Slaap lekker lieverd." Zegt ze en ik glimlach naar haar. "Dankjewel." Ik verlaat de woonkamer en loop met twee treden tegelijk de trap op.

Ik duw de deurklink van mijn kamer naar beneden en meteen verwissel ik mijn kleding voor een grote trui. Ik plof op bed en werp nog een blik op mijn telefoon, zodra ik zie dat ik een berichtje heb van Chase verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.

08:48 [Chase] - Nogmaals onwijs bedankt Ies, mijn ouders zijn fan van je 😝

08:52 [Ise] - Dat snap ik helemaal, wie is er nou geen fan van mij 😇 Geen probleem Chase, slaap lekker! x

Ik leg mijn telefoon op mijn nachtkastje aan de oplader en voordat ik het weet ben ik in een diepe droomloze slaap verzonken.

Moeizaam open ik mijn ogen, ik kijk op de klok aan de muur en zie dat het half drie 's middags is. Zuchtend sluit ik mijn ogen weer en denk even na over de zin van het leven, ondanks dat ik na het voorval tussen Chase en Miles in één klap nuchter was, heb ik nu wel een bizarre kater. Ik open mijn ogen weer en rek me uitgebreid uit. Snel zet ik wat muziek aan en loop ik door naar de badkamer, waar ik de douche meteen aanzet. Een koude rilling glijdt over mijn ruggengraat als ik mijn trui uittrek, snel stap ik onder de douche en geniet ik van de warme stralen terwijl ik zachtjes meezing met Ophelia van The Lumineers.