It's Just A Game

52

POV ISE

Ik duw de deur van het café open en zie Miles al zitten aan een tafel bij het raam. Ik zucht diep en loop dan zijn richting op. Onderweg glimlacht een serveerster vriendelijk naar me, en meteen glimlach ik terug naar haar.

"Hey, zit je hier al lang?" vraag ik als ik mijn jas over de rugleuning hang. "Hey, nee net vijf minuutjes denk ik," zegt Miles. "Oké, top," ik ga zitten en schuif mijn stoel goed aan.

"Hoe gaat het met je?" vraagt hij terwijl hij me onderzoekend aankijkt. Ik haal mijn schouders op en peuter wat aan het bierviltje wat voor me ligt.

"Het is gewoon zo ontzettend frustrerend dat Chase denkt dat ik tegen hem lieg, terwijl ik echt de waarheid spreek," zucht ik, waarop Miles knikt. "Dat kan ik me goed voorstellen ja," zegt hij. "Weet je al wat je wilt eten?" Miles bladert door het menu heen. "Ik hoef niets, ik heb echt totaal geen honger," zeg ik en Miles knikt.

"Hey Ies, laat je alsjeblieft niet zo behandelen door die gast. Uiteindelijk blijft het toch een egoïstische klootzak. Je verdient echt veel beter dan hem, hij geeft geen idee wat hij mist," zegt Miles bemoedigend en ik knik langzaam. "Het probleem is gewoon dat ik zo intens veel van hem houd," mompel ik terwijl ik het bierviltje in stukjes scheur.

Net als Miles wat wilt zeggen komt de serveerster onze bestelling opnemen, terwijl ik het bij een warme chocolademelk houd, bestelt Miles een heel hamburger menu. Een paar patatjes kan hij vast wel missen.

"Maar wat ik dus wilde zeggen, wie geloofd nou een domme foto boven zijn vriendin?" zegt hij en ik voel de tranen achter mijn ogen prikken.

"Ik dacht echt dat alles goed tussen ons ging, maar blijkbaar was het niet wederzijds," nadat ik die woorden heb uitgesproken rollen de tranen over mijn wangen, ik heb zoveel gehuild de afgelopen dagen, dat ik het knap vind dat er überhaupt nog tranen komen.

Bemoedigend wrijft hij zachtjes met zijn duim over de rug van mijn hand terwijl ik de tranen van mijn wangen veeg.

"Hij is je tranen echt niet waard Ies," zegt hij en rillerig haal ik diep adem. "Ik weet het," mompel ik. "Is mijn mascara uitgelopen?" vraag ik aan hem, waarop hij met zijn hoofd schud.

Uiteindelijk na een fijn gesprek lopen we het café uit, het is snel afgekoeld en de wind snijdt op mijn huid.

"Moet ik je naar huis brengen?" vraagt Miles en ik schud mijn hoofd. "Het is maar een klein stukje lopen," glimlach ik naar hem terwijl ik mijn handen diep in mijn zakken steek. "Oké, dan zie ik je morgen weer op school," zegt hij en daarna nemen we afscheid van elkaar.

"Hoi!" roep ik als ik naar binnen loop, de geur van zelfgemaakte kippensoep komt me tegemoet. Meteen krijg ik er spontaan honger van, kippensoep is heilig, geen twijfel over mogelijk.

"Hey Ies, was het leuk?" vraagt mijn moeder als ik de keuken inloop, waarop ik knik. Ik heb nog steeds niets tegen mijn ouders gezegd over Chase, ik hoopte dat hij bij zou draaien maar ondertussen zijn we al bijna een week verder.

"Waarom hoor ik nog zo weinig over Chase?" vraagt ze, alsof ze mijn gedachten kan lezen. "Ik denk dat ik je wat moet vertellen," zeg ik terwijl ik op het aanrecht ga zitten.

"Oh nee Ise, je weet toch hoe belangrijk het is om het veilig te doen? Ik zit er niet op te wachten om op mijn vierenveertigste oma te worden," ze blaast een pluk haar die uit haar staart is gevallen weg en gaat ongestoord verder met het snijden van de wortelen.

"Mam, rustig maar. Ik ben niet zwanger," grinnik ik en ze kijkt me onderzoekend aan. "Wil je me nooit meer zo laten schrikken Ise de Groot? Ik wilde al bijna een afspraak voor een echo gaan maken," zegt ze en ik schiet in de lach. "Ik doe het altijd hartstikke veilig," grijns ik.

"Ik hoef niets over je seksleven te weten Ise!" roept Max vanuit de woonkamer, die alles heeft meegeluisterd. "Als je niet altijd zo meeluistert, dan had dat ook niet gehoeven!" roep ik terug.

"Maar wat moet je me vertellen Ies?" komt mijn moeder tussen ons beiden en ik zucht diep.

"Chase en ik hebben ruzie," zeg ik terwijl ik aan het armbandje van Chase peuter, die ik nog steeds draag.

"Oh nee, wat vervelend. Hoe lang al?" ze kijkt me aan en ik zie medelijden in haar ogen. "Nu bijna een week, hij negeert me volledig en ik heb geen idee hoe het met hem gaat. Ik weet zelfs niet eens of hij onderhand alweer beter is," zucht ik en ze knikt. "Waarover?" vraagt ze en opnieuw begin ik het hele verhaal te vertellen over die avond op het feestje.

POV MILES

Zuchtend gooi ik mijn sleutels op het dressoir, zoals gewoonlijk is er niemand thuis. De oude Labrador springt op van zijn kussen en komt enthousiast mijn kant opgelopen.

''Hey vriend,'' ik geef hem een aai over zijn bol, waarna ik doorloop naar de woonkamer. Ik laat mezelf op de bank ploffen en haal mijn handen door mijn haren. Toen Ise zo overstuur voor mijn neus zat vanmiddag, bekroop schuldgevoel me ineens. Het was de bedoeling om haar en Chase uit elkaar te krijgen, maar niet haar zoveel pijn bezorgen.

Toen Timo een tijdje terug op mij af was gestapt, klonk zijn plan geweldig. Hij wilde wraak op Chase nemen, en ik zou Ise opvangen. Waarom hij precies wraak op hem wilde nemen, is voor mij nog steeds onduidelijk. Het enige wat ik van Timo weet is dat hij een relatie heeft met Beth, de ex van Chase, en dat ze samen een kind hebben.

Maar de tranen in haar ogen, lieten iets in mij breken. Hoe graag ik haar ook mijn vriendin wil noemen, en met haar in mijn armen in slaap wil vallen, wil ik Ise het liefst gelukkig zien. En het dringt nu ook tot me door dat ze echt gelukkig was met Chase, die twee waren intens verliefd. Maar nu heb ik het verpest, alleen maar voor mijn eigen verlangens. Ik hoop dat ze me ooit nog gaat vergeven als ze erachter komt, want ik denk dat ik haar niet had vergeven als de rollen waren omgedraaid.

Ik toets het nummer van Maxime in en luister naar de tonen van het overgaan, maar al snel neemt ze gelukkig op.

''Hey Miles,'' klinkt haar stem door de telefoon. ''Hoi Max, wil je alsjeblieft naar mijn huis komen? Ik moet even met je praten,'' zucht ik. ''Ik ben met Char, is het erg als ze ook meekomt?'' vraagt ze. ''Nee, dat maakt me niet uit. Als ze haar mond maar houdt,'' zeg ik. ''Oké, dan komen we er zo aan,'' zegt ze en nadat we afscheid van elkaar hebben genomen hangt ze op.