It's Just A Game

77

POV ISE

Ongeduldig sta ik bij de bagageband te wachten, mijn armen heb ik over elkaar heen geslagen en mijn capuchon staat nog op. Mijn ogen glijden door de ruimte, vermoeide kinderen hangen aan hun vermoeide ouders, een groep vrolijke tieners die de tijd verdoen met een potje kaarten, een verliefd stelletje. Meteen ontstaat er een brok in mijn keel, die ik weg probeer te slikken.

Het was toch allemaal maar een domme weddenschap, ik hoor het hem nog zeggen in dat café en opnieuw schieten mijn ogen vol. Ik had Miles geld gegeven en was het café uitgelopen, waarna ik mezelf dagen lang in mijn kamer had opgesloten. Halsoverkop had ik de eerste vlucht naar Nederland geboekt, ik moest en zou Sara en de rest van mijn vrienden zien. Gek was ik geworden als ik in Amerika was gebleven, alles herinnerde me aan Chase en dat was het laatste wat ik nodig had.

Ik ga op het ijzeren bankje zitten en sla mijn benen over elkaar heen, de vermoeidheid begint op de voorhand te komen. Chase had gelijk, hij heeft me nooit officieel gevraagd, dus technisch gezien waren we niet bij elkaar. Maar dan kan ik hem het goede nieuws vertellen dat hij de weddenschap heeft gewonnen en dat ik smoorverliefd op hem ben geworden, dat zal zijn ego goed doen. Terwijl mijn ego de grond in wordt geslagen, net als alle hoop die ik nog in het mannelijke geslacht had.

Een irritante zoem vult mijn oren, en de bagageband begint te bewegen. De eerste koffers verschijnen, en gelukkig is de mijne als één van de eerste. Ik loop naar voren en trek mijn koffer van de band af, net als ik me om wil draaien maak ik oogcontact met een klein jongetje. Zijn ijzige blauwe ogen staan vermoeid en zijn blonde dikke haren dansen wild rond zijn gezicht. Ik schenk hem een kleine glimlach als hij mij blijft bekijken, waardoor hij zich verlegen achter zijn moeder verschuilt. Zijn moeder moet even lachen en haalt haar schouders naar me op, waarop ik ook even moet lachen.

Het was allemaal te mooi om waar te zijn geweest, samen met Chase een gezinnetje starten. Tweetalig opvoeden, deels in Nederland opgroeien en deels in Amerika. Maar nee, het mocht niet zo zijn.

"Jongedame, ik weet niet of je het door hebt maar je staat goed in de weg," begint een man van middelbare leeftijd, snel verontschuldig ik mezelf, mijn wangen kleuren al rood en stiekem kan ik wel door de grond zakken. Snel loop ik met mijn koffer richting de uitgang, gelukkig hoef ik die man nooit meer van mijn hele leven onder ogen te komen.

-

Als de schuifdeuren open gaan, zie ik Sara meteen staan. Ik versnel mijn tempo, maar mijn koffer houdt me tegen. Ik besluit om het ding midden in het pad te laten staan en naar mijn beste vriendin toe te rennen, die al met open armen op mij staat te wachten.

Ik sla mijn armen stevig om Sara heen, en meteen banen de tranen zich een weg naar buiten en stromen ze met een noodgang over mijn wangen heen. Alle emoties van heimwee, liefdesverdriet en dankbaarheid komen eruit. Sara houdt me stevig vast, en ook zij snikt.

Om ons heen hoor je de wel te verwachten 'aah's en wat lief's', maar het maakt me niets uit. Ik ben eindelijk weer op Nederlandse bodem, en kan mijn beste vriendin eindelijk weer zien zonder dat ze vast loopt omdat de wifi te traag is.

-

Ik plof naast Sara op de bijrijdersstoel zodra mijn koffer in de achterbak zit. Ik klap het zonneschermpje naar beneden en schuif het klepje voor de spiegel opzij, ik veeg de mascara vegen weg. Als ik opzij kijk, en oogcontact met Sara maak, schieten we allebei in de lach.

"Wat zijn we ook een heerlijk duo," lacht ze, en ik knik instemmend met een lach.

-

"Ies, we zijn er," klinkt Sara haar stem ver weg. Moeizaam open ik mijn ogen, en het duurt even voordat ik geacclimatiseerd ben. Ik klik mijn gordel los en duw daarna de autodeur open. De welbekende geur van de boerderij van Sara haar ouders kriebelt in mijn neus, en eigenlijk heb ik dat zelfs gemist.

Sara geeft me mijn koffer aan en gooit daarna de achterklep van de oude jeep dicht. Ik volg haar zwijgend naar binnen, waar ik haar voorbeeld volg en mijn schoenen bij de open haard zet.

"Het is hier zeker wel een stuk kouder," grinnikt Sara als ze doorloopt naar de keuken. "Ja heel veel kouder," geef ik toe terwijl ik achter haar aanloop. Ik ga op een kruk zitten die aan het kookeiland staat en kijk naar Sara die de waterkoker vult en de koekjestrommel tevoorschijn haalt.

"Ik ben zo blij dat je er weer bent Ies, ik denk dat je je haast niet kan voorstellen hoe erg ik je welniet heb gemist," zegt Sara terwijl ze de trommel voor mijn neus houdt. Ik pak er twee kaakjes uit en knik. "Ik heb jou ook echt mega erg gemist Saar, we gaan er twee hele leuke weken van maken," glimlach ik terwijl ik mijn hand uitsteek voor een high five. Lachend geeft Sara me een high five, waarna ze twee grote mokken pakt, terwijl ik vecht tegen de slaap.

Als Sara haar telefoon een geluidje maakt, zet ze snel de mokken op het aanrecht en pakt ze haar telefoon uit haar zak. Een glimlach siert haar gezicht en ze begint snel terug te typen, ik trek mijn wenkbrauw op en ik voel mijn nieuwsgierigheid groter worden.

"Wie was dat?" vraag ik terwijl ik nog een kaakje pak, het lijkt wel alsof Sara zich betrapt voelt, want meteen stopt ze haar telefoon weg.

"Oh, niets bijzonders. Gewoon een vriend."