It's Just A Game

83

POV ISE

De volgende ochtend word ik wakker van het schelle geluid van de wekker. Met een diepe zucht draai ik me om en tast ik in het donker naar mijn telefoon. Snel zet ik de wekker uit en laat ik me weer op mijn hoofdkussen ploffen.

Naast me draait Sara zich kreunend om, waarna ze in haar gezicht wrijft. Die was er duidelijk nog niet klaar voor om gewekt te worden. Grinnikend om Sara rek ik me uitgebreid uit, waarna ik de dekens weer over mijn lichaam heen trek.

"Goedemorgen," mompelt Sara met een schorre ochtendstem, ze wrijft in haar oog en zucht daarna nog een keer diep.

"Lekker geslapen?" vraag ik aan mijn beste vriendin terwijl ik op mijn zij ga liggen zodat ik naar haar kan kijken.

"Heerlijk, en jij?" ze pakt haar telefoon van het nachtkastje om te kijken hoe laat het is.

"Ook goed hoor, ik zit nog steeds vol van gisteravond," grinnik ik, ik haal een snelle hand door mijn haren en luister naar de stemmen van Noen en Chase een kamer verderop.

Sara luistert ook aandachtig en kijkt me dan daarna nieuwsgierig aan, alsof ze ineens iets heel belangrijks moet weten.

"Wat was er gister uiteindelijk nog tussen jou en Chase gebeurd?" vraagt ze terwijl ze rechtop gaat zitten. Ik kreun tegenstrijdig, het is nog te vroeg om over dit soort dingen te praten. Mijn gezicht verstop ik in mijn kussen en ik zucht diep.

"Ieeees," grinnikend prikt Sara met haar vinger in mijn bovenarm, waardoor ik toch weer omhoog kom.
"Oké, oké, oké," verzucht ik terwijl ik op mijn rug ga liggen en naar het plafond kijk.

"We hebben gepraat, gehuild en gelachen op een bankje in het park. Hij ziet zelf gelukkig ook in wat voor klootzak hij is geweest, en heeft zich daarvoor ook verontschuldigd. Ik heb ook sorry gezegd dat ik dit verhaal nooit heb verteld, en toen moesten we allebei huilen," zeg ik terwijl ik op mijn nagel bijt. Sara luistert aandachtig en knikt dan.

"Maar weet je Saar, ik vind het denk ik wel prima zo. We hebben het nu uitgepraat en het is goed, en ik heb geen zin om dadelijk misschien wel met ruzie uit elkaar te gaan door de te grote afstand," geef ik eerlijk toe, deze gedachten spookte al sinds ik weer in Nederland ben door mijn hoofd en nu heb ik hem voor het eerst uitgesproken.

"Als ik jou was zou ik niet bij voorbaat dan het maar uitmaken, want misschien gebeurt het wel helemaal niet en kunnen jullie het prima managen die grote afstand," zegt Sara schouderophalend. "Maar ik ben de laatste persoon die tegen jou zou zeggen dat je niet naar je onderbuik gevoel moet luisteren, je bent de enige die de juiste beslissing voor jezelf kan maken," voegt ze er daarna aan toe.

Sara haar woorden laat ik bezinken, ze heeft helemaal gelijk, want het uitmaken omdat iets misschien kan gebeuren is onzin. Maar toch zegt iets in mij dat het niet gaat werken, ik zie het ook niet voor me hoe we dat gaan doen. Elkaar eens in het half jaar zien? In de zomer en met kerst? En voor de rest afhankelijk zijn van de mobiele telefoon? Nee dat is helemaal niets voor mij.

-

Als ik uiteindelijk de moed heb verzameld om op te staan loop ik naar beneden. Terwijl ik mijn capuchon van mijn trui opzet, loop ik de trap af. Als ik in de woonkamer sta zie ik Chase en Noen in de achtertuin roken, snel glip ik in een paar bad slippers en duw ik de achterdeur open.

"Hey, lekker geslapen?" vraag ik aan de twee jongens terwijl ik op de picknicktafel ga zitten. De zon schijnt in mijn gezicht en de vogeltjes in de bomen rondom de tuin maken vrolijk geluid. De koude lucht tegen mijn blote benen zorgt voor kippenvel, maar ik besluit het te negeren. De zon schijnt tenslotte heerlijk.