It's Just A Game

34

POV CHASE

Verslagen loop ik naar binnen, het doet me pijn om haar zo achter te laten. En ergens weet ik ook wel dat dit een beetje hypocriet is, maar ze heeft wel gezoend met Austin, één van mijn beste vrienden.

"Chase denk je niet dat het tijd is om naar huis te gaan?" Noen pakt me bij mijn arm en houdt me tegen. "Misschien." Mompel ik terwijl ik een verdwaalde traan van mijn wang wegveeg.

"Je mag haar hebben Aus." Hij kijkt mij vragend aan en ik lach schamper. "Je weet precies waar ik het over heb, ik hoef niet eens met een chick die met een vriend van mij zoent."

"Gast, je zoent zelfs alles wat los en vast zit. Facking hypocriet. Ise verdient het niet om met zo'n hypocriet een relatie te hebben." Hij slist door de hoeveelheid alcohol in zijn bloed, en rechtop staan lukt hem ook al niet meer. Ik voel de woede in mij opborrelen en voordat ik mezelf tegen kan houden, heeft mijn vuist Austin zijn wang al geraakt. Meteen verliest hij zijn evenwicht en valt hij op de grond, voordat ik me verder op Austin kan richten heeft Noen mijn arm vast gepakt. "Je gaat hier spijt van krijgen Chase." Hij kijkt me doordringend aan. Ik rol met mijn ogen, ik weet inderdaad dat ik hier spijt van ga krijgen. Ik steek mijn hand uit naar Austin om hem te helpen met opstaan. Alleen hij kijkt naar mijn hand alsof er stront op zit. Hij staat op eigen kracht op en loopt daarna slingerend naar Scott, die nog steeds op de bank zit.

Scott kijkt ons vragend aan en wij halen tegelijkertijd onze schouders op. Ik zie dat Noen wat naar Scott mimet, die het snapt en daarna goedkeurend knikt. Ik zucht diep, ik wil dit niet eens weten. Ik heb koppijn en wil naar huis.

"Kom, we gaan naar huis Chase." Dringt Noen aan. Ik mompel wat terug en slenter daarna wankelend achter Noen aan, dat laatste drankje kickt ineens onwijs in. Ik knipper een paar keer om mijn beeld weer scherp te krijgen en vervolg daarna mijn weg naar de gang, waar Noen al op me staat te wachten.

"Breng Austin maar naar huis, die heeft het meer nodig dan ik." Zeg ik terwijl ik mijn jas van Noen aanpak. "Ik kan jullie toch prima samen wegbrengen?" Stelt Noen voor en ik schud meteen standvastig mijn hoofd.

"Ik ga niet met die matennaaier in één auto zitten, hij weet dondersgoed dat ik Ise leuk vond." De woorden komen met moeite uit mijn mond, ik had dat laatste drankje echt niet moeten doen.

"Je stelt je maar niet zo aan, ik breng je gewoon thuis Chase." Beslist Noen en ik rol met mijn ogen. Ik ga op de traptrede zitten en voel hoe de wereld om mij heen draait.

"Blijf hier wachten, ik ga Austin halen." En met die woorden glipt Noen weer de woonkamer in. Ik gebruik dit als de ideale kans om te ontsnappen, ik trek mezelf aan de trapleuning omhoog en loop naar buiten.

De koude lucht strijkt over mijn huid heen, en ik voel me al wat nuchterder worden. Ik concentreer me op waar ik mijn voeten neerzet en slenter verder naar huis. Ik voel me een loser, waarom heb ik Ise laten gaan? Ze is aardig, ontzettend knap, ze heeft humor en laat niet zomaar over zichzelf heen lopen. Voor mij is ze meer dan perfect. Maar alleen maar door mijn eigen angst heb ik het afgeblazen, ik wil niet weer gebroken worden. Na die ene nacht ging alles ineens heel snel, te snel wat mij betreft. Ik wilde haar gewoon niet spreken, ik was bang dat ik haar valse hoop voor een relatie gaf.

Maar vanavond, toen ik haar met Austin zag zoenen, brak er opnieuw iets in me. Ik voelde me verraden, en gebruikt.

Ik laat mezelf in het natte gras zakken en laat mijn tranen de vrije loop. Het water stroomt over mijn wangen en ik houd me voor niets en voor niemand in. Het is erg lang geleden dat ik voor het laatst zo heb gehuild, ik krop alles op en dan ineens moet het eruit. Ik verberg mijn hoofd in mijn handen, niemand mag me herkennen.

Ik voel mijn maag ineens draaien en voordat ik het kan tegenhouden belandt mijn zure maaginhoud op de grond. Ik voel me ontzettend kut, ik zit hier in de miezer huilend op de grond, terwijl ik me onwijs ziek voel. Maar ik heb gewoon even niet de kracht om naar huis verder te lopen. Ik denk na over de woorden van Austin, misschien heeft hij ergens gelijk. Ik ben een hypocriet en Ise verdient vele malen beter.

"Verdomme Chase, wat doe je hier?" Er wordt een fiets op de grond gegooid en snelle voetstappen naderen zich naar mij toe. Ik herken haar stem uit duizenden, de zangerige stem van Ise.

"Rot op." Jammer ik terwijl ik mijn tranen wegveeg. "Chase kom op, je wordt doodziek dadelijk." Zucht ze terwijl ze aan mijn arm trekt. "Ik blijf hier." Antwoord ik haar resoluut.

Zonder op te kijken weet ik dat Ise eigenwijs naast me in het gras is gaan zitten. "Ise je moet naar huis, ik wil niet dat je ziek wordt." Mompel ik. "En ik wil niet dat jij ziek wordt, dus ik blijf hier net zolang totdat je meegaat." Zegt ze.

Ik veeg mijn tranen weg en kijk haar daarna aan, haar mascara is uitgelopen van het huilen. Ik veeg een pluk haar achter haar oor en zucht dan diep.

"Je maakt me helemaal gek Ies, ik weet het gewoon allemaal niet meer." Zeg ik terwijl ik een steentje weggooi. "Ik weet het ook niet Chase, behalve dat ik heel graag naar huis wil." Mompelt ze. Zuchtend sta ik op en steek ik mijn hand naar haar uit, die ze aanpakt en daarna overeind komt.

Zwijgend lopen we over straat, Ise met haar fiets aan haar hand en ik rook mijn sigaret op. De nacht is helder, de bomen deinzen langzaam heen en weer door de wind terwijl er verder geen beweging op straat te zien is. Iedereen slaapt, het is al aardig diep in de nacht.

"Ise?" Begin ik nadat ik mijn sigaret heb uitgetrapt. "Chase." Antwoord ze. "Mag ik bij je blijven slapen vannacht?" Vraag ik voorzichtig, het blijft enige tijd stil vanaf haar kant en ik bijt zenuwachtig op mijn lip.

"Nee, je hebt me echt heel erg veel pijn gedaan net Chase. En ik weet niet of ik nu vrolijk verder kan gaan waar we gebleven waren." Mompelt ze. Gefrustreerd trap ik tegen een paar steentjes aan.

"Ik heb het verpest hé?" Vraag ik na opnieuw een stilte. Ze knikt langzaam en zegt verder niets.

"Dan weet ik genoeg Ise, dankjewel voor de leuke tijd." Breng ik uit, ik had niet gedacht dat dit zoveel pijn zou doen. Ze blijft verbijsterd staan, terwijl ik stevig door blijf lopen. Het is beter dat ik nu gewoon naar huis ga, maar ik weet ook dat als ik dat doe, ik haar voorgoed kwijt ben.