It's Just A Game

70

POV ISE

Zuchtend zet Chase zijn televisie uit, waarna hij de afstandsbediening op zijn nachtkastje legt. Ik luister naar het geluid van de tikkende regen tegen de ijzeren rolluiken en glimlach even kort naar Chase als hij zijn armen om mij heen slaat.

Nadat Chase zijn tante opgehaald was met de ambulance, hebben we met zijn alle het huis schoongemaakt en is iedereen naar huis gegaan. Chase heeft Maeve al een paar keer geprobeerd te bereiken, maar hij krijgt geen gehoor van haar.

Ik zucht en sluit daarna mijn ogen, mijn hoofdpijn zeurt vervelend ondanks dat ik al een paracetamol ingenomen heb. Ondertussen liggen Chase en ik alweer een tijd in bed, we hadden allebei geen honger voor het avondeten en zijn we gelijk toen we thuis kwamen naar boven gegaan. Iedereen gaat anders met het verwerken van zo'n grote indruk om, en het liefste wat ik wil is gewoon slapen en op die manier alles te laten bezinken.

"Ies?" vraagt hij zachtjes terwijl ik me tegen hem aan nestel. "Wat is er?" fluister ik terwijl ik een pluk haar uit zijn gezicht veeg. "Ik voel me echt heel erg rot over vanmiddag," verzucht hij en ik knik begrijpend. "Het was zo rot om mijn moeder zo te zien reanimeren," de tranen springen in zijn ogen, die hij met alle macht probeert weg te knipperen. "Je moeder heeft gedaan wat ze kon Chase, en dat is nog goed uitgepakt. Het zal vast allemaal snel goed komen met Petra zodra ze weer wakker wordt," glimlach ik naar hem, waarop hij knikt terwijl hij op zijn onderlip bijt.

Een felle flits verlicht Chase zijn kamer, waardoor zijn blauwe ogen oplichten. Niet lang daarna volgt een harde klap en duik ik geschrokken in elkaar, als ik ergens een hekel aan heb is dat wel onweer.

Beschermend trekt Chase mij dichter tegen hem aan, ik verberg mijn gezicht in zijn nek en ruik zijn aftershave.

"Waarom ben je zo bang voor onweer?" vraagt hij voorzichtig nadat we een tijdje in stilte hebben geluisterd naar de natuur. Inmiddels is de onweer verder weg en ga ik weer comfortabel liggen. Ik slik even en het beeld van de brandende stal komt weer omhoog, kippenvel verspreid zich over mijn armen en ik hoor de koeien in mijn gedachten nog loeien.

*** Tien jaar eerder ***

"Doei mama!" roep ik naar mijn moeder terwijl ik met mijn logeertas al achter Sara aan naar boven ren. "Goed luisteren he Ies?" roept ze me na, waar ik niet meer op reageer.

Ik laat mijn tas met een klap op de grond vallen en luister even naar de wind, die het oude huis laat piepen en kraken.

"Wat zullen we doen?" vraagt Sara terwijl ze rondjes draait met haar bureaustoel. Ik moet even lachen om mijn beste vriendin terwijl ik op de grote roze zitzak plof.

"Volgens mij, als ik mijn vader goed heb afgeluisterd, komt straks de dierenarts. Zullen we meekijken?" stelt Sara voor, waarop ik enthousiast knik. "Hebben jullie ook nog kalfjes?" vraag ik aan mijn beste vriendin, die ondertussen gestopt is met draaien. "Ja, heel veel, misschien wel tien," glundert ze trots. "Die wil ik zien!" roep ik enthousiast, waarop Sara meteen opstaat. Ze pakt mijn hand vast en trekt me mee de trap af.

"Wat gaan jullie doen meiden?" vraagt Sara haar moeder, die samen met mijn moeder koffie drinkt aan de keukentafel. "Kalfjes kijken!" roept Sara zonder vaart te minderen. "Overall en laarzen aan!" roept haar moeder ons nog na terwijl we naar de bijkeuken stormen.

Door de regen rennen we naar de koeienstal, ik probeer alle plassen te ontwijken en ren achter Sara de melkkamer in. In de melkkamer staat een grote kast, Sara staat op haar tenen om haar overall te pakken. Gelukkig hangt er nog eentje van haar, die ze aan mij overhandigd. Enigszins onhandig trek ik het blauwe pak aan, Sara daarin tegen heeft de overall al aan en pakt twee paar kaplaarzen.