It's Just A Game

24

POV ISE

"Wat is er met Miles en Chase dan?" Vraagt Noen nadat we een tijdje in stilte hebben gelopen. Ik haal mijn schouders op en stop mijn handen diep in mijn zakken. "Komop Ise, ik zie toch aan je dat je ergens mee zit." Dramt hij door. Ik zucht en schop met de neus van mijn schoen wat zand omhoog. "Gewoon, het zijn jongens." Mompel ik en Noen moet even grinniken. "Bullshit." Grinnikt hij en ik geef hem grinnikend een speelse duw.

"Iedereen is maar gewoon zo bezig met de ware te vinden, dat is pas bullshit. De ware is er gewoon niet." Zucht ik na weer een stilte. "Daar heb je een punt." Zegt hij. "Wat is er tussen Miles en Chase gaande?" Vraag ik aan hem en hij haalt zijn schouders op. "Ik ben niet de juiste persoon om dit te vertellen, laat ze dat maar zelf doen." Zegt hij. "Zie je, dit bedoel ik dus. Ik word gek van jongens." Ik rol met mijn ogen en sla mijn armen demonstratief over elkaar heen. "Het valt allemaal echt wel mee, maar ik vind gewoon dat ik niet de persoon ben die dit tegen je moet vertellen." Zegt hij. "Gaat iemand het ooit nog eens tegen mij vertellen?" Zucht ik. "Vast wel." Hij glimlacht klein naar me en ik bijt op mijn lip.

"Waarschijnlijk gaat Chase me haten als hij er achter komt dat ik dit heb gezegd, maar wij allemaal kunnen het gewoon niet langer aanzien hoe erg jullie om elkaar heen draaien. Jullie vinden elkaar duidelijk hartstikke leuk." Zegt hij plotseling. "Chase mij leuk?" Ik moet even grinniken. "Ja, Chase vindt je leuk. Neem het maar van mij aan, zijn beste vriend." Zegt hij. "En daarom zoent ie telkens zowat voor mijn neus met een ander?" Zeg ik spottend en Noen haalt zijn schouders op. "Dat is Chase nou eenmaal, ik begrijp die jongen soms ook niet." Zegt hij en ik knik langzaam. "Hij moet maar wat meer moeite doen, als ie me echt zo leuk vindt." Ik draai me om en loop terug naar de groep. De misselijkheid is ondertussen alweer weggezakt en het is al rond drie uur. Ik moet echt richting huis als ik wil dat mijn ouders er niet achter komen.

Ongeduldig trek ik aan de arm van Maxime, die druk in gesprek is. "Max, we moeten echt gaan. Mijn ouders gaan me vermoorden. Weet je nog?" Zeur ik. "Jaha, we gaan zo. Relax." Ze rolt met haar ogen en gaat ongestoord weer verder met haar gesprek. Zuchtend draai ik me om, waar Chase ineens voor me staat. "Holy shit, je liet me schrikken man." Grinnik ik, waardoor hij ook even moet grinniken.

"Ik dacht dat je huisarrest had en je telefoon moest inleveren?" Hij trekt zijn wenkbrauw op.

"Dus daarom dacht je, oh de kust is veilig dus ik kan met een ander staan bekken." Mijn humeur slaat vrijwel meteen om door zijn opmerking.

"Sinds wanneer mag ik niets meer met andere meisjes doen? Bij mijn weten zijn we geen stel." Hij doorboort mijn ziel zowat met zijn blauwe ogen. "Oké, jij wint." Ik rol met mijn ogen en loop verder, totdat hij plots mijn pols vasthoudt. "Ik ga naar huis, rij je mee?" Vraagt hij. "Graag." Zeg ik met een kleine glimlach.

Onderweg naar de auto stuur ik snel een berichtje in de groep app.

'Chaos'

03:05 [Ise] - yo, ik ben naar huis, c u tomorrow

03:06 [Miles] - ik ben ook al thuis
03:06 [Nathan] - nog juicy details gemist?

Ik laat mijn telefoon weer in mijn zak glijden en stap naast Chase in. Opnieuw pak ik de aux-kabel en zet ik mijn lijst op shuffle.

"Vond je het leuk?" Vraagt Chase na een stilte. "Ja, was wel even grappig." Zeg ik en hij knikt. "Waren jouw ouders nog boos?" Vraag ik en hij knikt opnieuw. "Niet dat t onwijs veel nut heeft, ik trek me er toch niets van aan en dat weten ze. Ze hebben het al opgegeven met me." Zegt hij en ik moet even grinniken. "Hoelang heb je huisarrest?" Vraagt hij en ik haal mijn schouders op. "Ik gok een week, maar zeker weten doe ik het niet. Hoezo?" Vraag ik. "Ik wil eigenlijk wel eens leren fietsen." Zegt hij en ik schiet in de lach. "Wat nou? Ik ben serieus." Lacht hij waardoor ik alleen maar harder moet lachen. "Na mijn huisarrest ben je de eerste." Lach ik. "Gelukkig maar." Lacht hij en ik steek mijn tong naar hem uit.

"Heel erg bedankt voor het thuis brengen." Ik klik mijn gordel los. "Geen probleem." Hij glimlacht klein naar me en ik glimlach terug. "Tot morgen." Zeg ik zodra ik de auto uitstap.

"Ies." Zegt Chase voordat ik de deur dichtgooi. "Chase." Ik houd de deur tegen en kijk hem aan. Hij kijkt mij ook aan en bijt op zijn onderlip. Een bom van vlinders ontploffen in mijn buik, het is bizar hoe weinig die jongen hoeft te doen voor kriebels in mijn buik.

"Tot morgen." Zegt hij uiteindelijk. "Tot morgen." Zeg ik snel om de teleurstelling te verbergen. Ik gooi de autodeur dicht en ren naar de voordeur. Ik steek mijn sleutel in het slot en als ik omkijk zie ik Chase zijn auto nog steeds staan. Hij zwaait naar me en ik zwaai kort terug voordat ik naar binnen loop.

Zo geluidloos als mogelijk loop ik de trap op naar boven. Ik blijf stokstijf staan als ik voetstappen hoor op zolder, het zou toch niet zijn dat ik precies nu betrapt wordt? Snel glip ik mijn kamer in en schop ik mijn schoenen in de hoek, samen met mijn jas. In het donker tast ik naar mijn bed en laat ik mezelf erop neer ploffen. Net als ik de dekens over mij heen sla klinkt er geklop op mijn deur.

"Ja?" Breng ik twijfelachtig uit. De deur gaat open en een lichtstraal verlicht mijn kamer. Mijn moeder staat in haar nachtjapon in de deuropening, ik bijt op mijn onderlip en wacht rustig af.

"Waarom ben je wakker?" Vraagt ze en ik haal ongemerkt opgelucht adem. "Ik kon niet meer slapen dus ik ben even beneden gaan zitten om wat te drinken en met Rex te knuffelen." Leg ik uit en ze knikt. "Oh oké, hoezo kon je niet slapen?" Vraagt ze en ik haal mijn schouders op. "Geen idee, maar als je het niet erg vindt, wil ik weer proberen om te gaan slapen." Zeg ik en ze knikt. "Ja tuurlijk, slaap lekker en tot morgen lieverd." En dan verlaat ze mijn kamer. Of ze echt niets door had weet ik eigenlijk niet, maar ze leek wel tevreden met mijn antwoord.

Terwijl ik mijn ogen sluit gaan mijn gedachten alle kanten op, is het erg dat ik wat anders verwacht had dan een 'tot morgen' van Chase? En waarom was ik zo teleurgesteld? Waarom zijn jongens zo ingewikkeld?