Bliźniak Pottera / Zakończone

Dolores, cz. 2

Głęboki wdech. Zapukał. Drzwi otworzyła mu niewiarygodnie obrzydliwa w swej cukierkowości kobieta. Różowe ubrania, tak bardzo mugolskie, widoczne zapewne z kilometra, okrywały niezbyt, jak przypuszczał, atrakcyjne ciało, a pulchna twarz o sztucznym wyrazie zdawała się nadawać jedynie do utylizacji.

- Pan Potter. Zapraszam.

Wszedł wolnym, pewnym krokiem. Usiadł na krześle, które wskazała mu kobieta. Naprzeciw niego były dziesiątki oprawionych w ramkę zdjęć kotów. Stara panna z kotami, tą? Spojrzał na niezrównoważoną behawioralnie kobietę, utrzymując swoją postawę "możesz mnie co najwyżej w dupę cmoknąć, mam wylane, a w ogóle to mnie tu nie ma". Kobiety to ani trochę nie zraziło. Z sztucznie uprzejmym uśmiechem przywołała pióro i kawałek pergaminu.*

- A teraz, panie Potter, napisze pan sto razy, "będę szanował ministerstwo".

Harley wytrzeszczył oczy, patrząc na nią, jak na wariatkę.

- No, do roboty.

Z mordem w oczach wziął do ręki pióro, i zaczął pisać. Od razu poczuł ból na ręku. Widząc satysfakcję na twarzy kobiety, uśmiechnął się do niej promiennie, co zupełnie wybiło ją z pantałyku. Zaczął szybko zapisywać te same zdanie, linijka pod linijką. Przez fragment przedramienia, nadgarstek i część dłoni przechodził krwawy napis. Każda litera już na tym etapie była otwartą raną, a z ręki nastolatka sączyła się gęsta, czerwona ciecz, plamiąc biurko nauczycielki. Niebieskooki jednak, mimo bólu i odczuwalnej utraty krwii, nie przestał. Chce wojny? Będzie mieć wojnę. Zgotuje jej piekło, o jakim nawet nie umiałaby pomyśleć.

Gdy skończył, bez słowa opuścił gabinet Umbridge. Ruszył pewnym krokiem w stronę swojego chwilowego miejsca zamieszkania, nie przejmując się tym, że zostawia za sobą krwawą ścieżkę.

Lekko osłabiony, rzucił się na łóżko. Później zmieni pościel. Teraz chciał się jedynie zdrzemnąć.