M&A Bir Veliahtın Hikayesi

42

Merhaba
Bölüm sınırı 340 oy ve farklı kişilerden gelecek olan 350 yorum. Bunu özellikle belirtiyorum.
Oy ver hikayene can ver!
Keyifli okumalar
Teşekkürler

ALTUĞ'DAN

Akşamı evde beklemek cidden çok sıkıcı geliyor. Bir hafta evde nasıl vakit geçireceğimi bilmiyorum. Kendimi düne oranla çok daha iyi hissediyorum. İlaçlar etkisini bana kalırsa çok hızlı göstermeye başladı.

Dünkü gibi bir halsizlik ve vücut ağrısı çekmemiştim hayatımda. Ateşininizin olmayıp ateşiniz varmış gibi üşümeniz de oldukça zor bir durum. Bir an hiç ısınamayacağım diye düşünmeye başlamıştım.

Mercan'ı ilk yanımda gördüğüm an uyuşuk olsam bile şaşırmıştım. Dün bambaşka bir Mercan görmüştüm ama bu Mercan ondan daha farklı görünüyordu. Üzgün ve pişman olmuş bakışları vardı. Bana yardım etmese nasıl yapardım bilmiyorum ama tam zamanında yetişti. 

Kitaplarımı salonuma indiriyorum çünkü boş durmak istemiyorum. Bu zamana kadar boş zaman aktivitem diye bir şey olmadı. Şu son yılları  ders çalışarak geçirdim çoğunlukla. Dışarıya gidip eğlenmeyi boş zaman aktivitesi değil de bir ihtiyaç olarak sayıyorum çünkü ben dans etmeyi çok seviyorum. Şu hastalığı bir atlatayım Mercan ile dans etmeye gideceğim. Malum bu konuda baya ünlüyüz. 

Kitabımı ve kağıtlarımı önüme koyarken telefonum çalıyor. Levent abi arıyor. Hemen açıyorum ve konuşmaya başlıyor.

"Altuğ, geçmiş olsun. Dün arayacaktım ama Nihal çok kötü olduğunu dinlenmen gerektiğini söyleyince rahatsız etmek istemedim. Şimdi nasılsın?"

"Teşekkürler abi, evet dün baya kötüydüm ama bugün çok daha iyiyim."

"Buraya geldiğinden beri ben senin bir kere bile hastalandığını görmedim." Evet bu doğru cidden bağışıklığımı iyi tutmaya çalıştım ama onun da dayandığı bir nokta var. Büyük ihtimal üzüntü o duvarı yıktı.

"Sanırım bazı şeyler üst üste geldi."

"Mercan ile konuşmaya gidecektin en son."

"Evet gittim ama konuşmadı. Ben de inat ettim ve kapısında bekledim. Çok yorgundum zaten, kapısının önünde uyumak zorunda kaldım." Nefesini hızlıca aldığını duyuyorum evet şaşırdı bu duruma.

"Sen ciddi misin? Mercan'ın, Canfeda'dan daha acımasız olacağını hiç düşünmemiştim."

"Benim gittiğimi sanmış ama daha iyiyiz şimdi. Dün gece bana o baktı."

"Sizin adınıza çok sevindim. Artık her adımına dikkat etmelisin."

"Evet, evet biliyorum Mercan kolay biri değil." 

"Bu arada hastalarım seni sevmiş. Aferin böyle devam et. Ayrıca tatilin de tadını çıkar."

"Şu an önümde kitaplarım açık." Levent abi gülüyor. 

"Canım sıkıldı ve ben de vaktim varken göz atmak istedim."

"Yine de çok yorma kendini. Görüşmek üzere." 

"Görüşürüz," diyorum ve telefonu kapatıyorum. Aklımı tam anlamıyla kullanamasam da yine de kötü bir çalışma olmuyor. Akşama doğru yemek hazırlamak için mutfağa giriyorum. Mercan yorgun gelecek. Dün de benimle ilgilendi ve tam dinlenmemiş olabilir. O yüzden onu bir misafir gibi ağırlayacağım. Belki yatılı bir misafir bile olabilir.

İlaç saatine doğru boğazımdaki ağrı kendini hissettirmeye başlıyor. Dünkü vücut ağrısına bakış bu ağrı çok hafif. Sanki üzerimden bir tır geçmiş gibiydi. Nasıl çalışabildim o halde bilmiyorum ama dayanıklılığımı arttırdım sanırım.