Ailesi için her şeyi göze alabilecek, zekası ve cesaretiyle kendine hayran bırakan toprak gözlü bir kadının prangalarından, maskelerinden ve acılarından kurtulmasının hikayesi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Annem benden onu ölüme itmemi istediğinde bu yükü biraz da olsa beraber paylaşmıştık. Sonuçta onun kararıydı. Ancak, şimdi bile isteye birini öldürmüştüm. Üstelik gözlerimi bile kırpmadan. O şerefsizi öyle çok bu dünyadan silmek istedim ki ablamın babası veya Canan'ın karnındaki çocuğun babası olması umurumda bile olmadı. Tek düşündüğüm o pisliğin bu dünyada daha fazla nefes almaması gerektiğiydi.
Hak etmişti.
Kaç sene yatarım bilmiyordum ama hapse girmek bile umurumda değildi.
Ellerime bulaşmasa da ağırlığını hissettiren kana rağmen bencil olmak istedim. Madem özgür olduğum son saatlerdeydim bu fırsatımı ablamın kollarında yeğenimin kokusuyla geçirmek istiyordum. Ablamın kollarındaki sıcaklığı hissetsem ölsem de gam yemezdim. Ona ihtiyacım vardı. Annemiz hakkında öğrendiklerimden sonra ona sarılmaya ihtiyacım vardı.
Kalbimin isteğine uyup ablamın evine geldim. Arabayı evlerinin önüne park edip adımlarımı bahçe kapısına atarken müstakil evin kapısında da hareketlilik oldu.
Duygu ve Hakan'ın acele adımlarla evden çıktıklarını gördüm. Olduğum yerde onları seyrederken gözü hiçbir şeyi görmeyen ablamın benim simamı tanıdığı an adımları sekteye uğradı.
"Direnç," bana seslenmesiyle Hakan da durup bana bakmıştı.
"Abla," ona çok nadir zamanlarda abla diye seslenirdim.
Abla sana geldim. Bu aptal kardeşini bağışla.
Şöyle bir bakınca gerçekten annemin gençliğine benziyordu kumral saçları ve beyaz teniyle bende olmayan ne varsa onda vardı. Normalde gözleri her zaman ışık saçardı ama şimdi bana olan bakışlarındaki ışık sönmüştü.
Annemin ışığını da böyle mi söndürmüşlerdi?
Ellerimin titremesini durdurmak için yumruklarımı sıktım.
Ben katil oldum.
"Direnç sen ne yaptın?" Sesi inanamaz çıkıyordu. Sanki ben yapmadım desem inanacak gibiydi.
"Abla bilmiyorsun. Neler olduğunu bilmiyorsun," sesim titriyordu ablamın bana bu gözlerle bakmasına dayanamıyordum.
"Sen babamı vurmuşsun! Ne yüzle buraya geliyorsun? Ne yüzle bana abla diyorsun? Sen kimsin ben artık seni tanıyamıyorum." Ayakta duramayacak hale geldiğinde Hakan karısını kolları arasına aldı. Hakan her zamanki gibi sessizliğini koruyordu.
"Abla bir din-"
"Ya neyi dinleyeyim? Yetmedi mi? Önce annem şimdi babam? Annem bana yalvardı dedi sana inandım ama artık uzak dur benden. Ailemden uzak dur benim böyle bir kardeşim yok!" Hıçkırıklarla ağlamaya başladığında Hakan onu sakinleştirmeye çalışıyordu. "Benim küçükken saçlarını ördüğüm masum kız bu değil. Sen bir canisin!"
