SENGER

Bölüm 17 "Nefes"

Hayatta en çaresiz hissettiğim anlardan birini yaşıyordum. Beklemekten başka yapabileceğim hiçbir şey yoktu.

"Lütfen onlara bir şey olmasın. Lütfen... Lütfen." Duvarın kenarına çökmüş kendi kendime konuşuyordum. 

Haberi aldığımdan beri tek düşündüğüm Duygu ve bebeğiydi. 

Koridorun başında telaşlı adım seslerini duymamla başımı çevirmem bir oldu işte ilk gelmesi gereken adam sonunda görünmüştü. 

"Neredesin sen nerede?" Sinirle Hakan'a adımladım. Biz bile zor ulaşmıştık kim bilir Duygu ne kadar aramıştı onu?

"İyiler mi? Karım ve çocuğum iyi mi?" Perişan halini görsem de umursamadım içimdeki zehri akıtmam lazımdı.

"Duygu'nun sana ihtiyacı varken neredeydin? O zaman karın değil miydi? Yetmedi mi kazandığın para üç kuruş için doğumu yaklaşan karını evde yalnız bırakmana değdi mi?" Çevremde susmamı söyleyenleri umursamıyordum sadece Hakan'ın gözlerine bakıyordum ben nasıl acı çekiyorsam o da acı çekmeliydi.

Sinirle gülümsedi ben onu sözlerimle nasıl yaktıysam o da yakacaktı gözlerinde bunu görebiliyordum. "Bunu sen mi söylüyorsun? Dün gece ablana söylediklerin onu ne hale getirdi haberin var mı? Gece boyunca kardeşi için ağladı, 2 haftası daha vardı ve erken doğum yapma nedeni sensin başka suçlu arama." 

Ben ne kadar sesimi yükselttiysem Hakan o kadar alçak sesle konuştu. Ses tonu bile canımı acıttı. Sadece sustum, cevap veremedim. Haklıydı asıl suçlu bendim. Sessizce Hakan gelmeden önce oturduğum köşeye çöktüm.

Hakanın gelmesi üzerinden 15 dakika kadar geçti Duygu hala ameliyattaydı.

"Duygu! Duygu kızım." Bu babamın sesiydi yani babam sandığım adamın. Kafama dizlerimden kaldırdım Hakanın yanına gelen endişeli adamı izledim. 

Belki ablam ölüm kalım savaşı veriyordu ama ben hala onu kıskanıyordum. Onu çok seven babası şu an damadıyla konuşuyor en ufak bilgi kırıntısı için çırpınıyordu. Muhakkak iyi bir dede olacaktı, Duygu'ya olan sevgisi kilometreler öteden bile anlaşılabilirdi. Hakkım yoktu ama beni de böyle sevsin isterdim, saçımı hiç okşamamış maçlarıma hiç gelmemişti hatta sakatlandığımda hastaneye bile gelmemişti. Onun için hiçtim tamam gerçek babam değildi ama biri için hiç olmak, bunu kabullenmek çok acıtıyordu.

Duygu bu haldeyken ve sebebi benken hala onu kıskanıyor olmak kendimden iğrenmeme sebep oldu.

Bok gibi biriyim. Zayıf kişiliğim iğrenç düşüncelerim için kendimden utanmalıyım hatta siktir olup herkesin hayatından çekip gitmeliyim.

***

Ameliyat 1.5 saattir sürüyordu ve sonunda biri bize haber vermek için o kapıdan çıkmıştı. Hepimiz ayakta gelecek açıklamayı bekliyorduk. Yanımda yıllarca babam dediğim adam vardı, kendimden nefret ederek kokusunu içime çektim bir gecede baba dediğin adamı silemiyordun. En kötüsü de babamın kokusunu hep böyle gizliden gizliye yıllarca içime çekmiş olmamdı.

"Anne şu an iyi ancak bebek doğum kanalında biraz fazla kalmış normal bir sezaryen ameliyat geçirmedi annenin doğuma gücü olmadığından doğum kanalını açıp bebeği aldık, bebeği bir süre kuvözde takip edeceğiz şimdilik geçmiş olsun," neye üzüleceğimi neye sevineceğimi bilmiyordum ama biraz olsun rahat bir nefes aldım herkes benim gibi rahatlamıştı. 

Hastane duvarları üstüme üstüme gelirken Burkay'a bahçeye çıkacağımı söyleyerek oradan ayrıldım. Duygu kendinde değildi biraz hava almalıydım.