Ailesi için her şeyi göze alabilecek, zekası ve cesaretiyle kendine hayran bırakan toprak gözlü bir kadının prangalarından, maskelerinden ve acılarından kurtulmasının hikayesi.
Parmaklarım saç diplerime çıktı sertçe kaşıdım. "Güneş'ten ayrı kalınca geriliyorum ister istemez. Aklım kızımda kaldı."
Doktorum her hareketimi izleyip önündeki kağıda not alırken benim hakkımdaki düşüncelerini merak ettim.
"Anlıyorum. Kızınız nasıl sanırım 6 aylıktı?" Gerilmiş dudaklarım gülümsemeye dönüştü. Güneşimin bendeki etkisi buydu işte.
Kokusu burnumda tütüyordu.
"Evet çok hızlı büyüyor hatta bugün kuzenim ve nişanlısıyla parka gittiler." Şuan Burkaylarla parkta iyi vakit geçiriyor muydu?
Burkay çocuk bakmaktan anlamazdı ama Sedef'e bu konuda güvenebilirdim.
Güvenebilir miydim?
"Kızınız ile gerçekten güçlü bir bağınız var gibi her seansımızda daha da kuvvetlendiğini görüyorum. Yanlış mıyım?"
Annelik bambaşka bir duyguydu ve ben kızımı herkesten her şeyden çok seviyor onun için yaşıyordum.
"Haklısınız öyle. Annelik bambaşka."
Türkan hanım başını bana hak veriyormuş gibi sallayıp başka bir soru yöneltti. "Sizin bağınızdaki kuvvetlenmenin bir sebebi de eşinizle olan sorunlarınız olabilir mi?"
Değinmekten itinayla kaçındığım konu birden karşıma çıkınca huzursuz hissettim. Kızımla bağımın Hakanla ne gibi bir ilgisi olabilir ki?
"Sanmıyorum. Hakanla olan konumuz farklı üstelik her anne kızına bağlıdır bu çok normal."
Doktorum yine önündeki kağıda not aldığında gözlerim saati arşınladı seansın bitmesine daha vardı.
"Pekala şöyle sorayım evin içinde eşinizden kaçmak için kızınızın varlığına sığınıyor olabilir misiniz?"
Böyle sorunca aklımı bulandırmıştı. Gerçekten yaptığım bu muydu?
"Bilmiyorum." Gerçekten bilmiyordum.
"Eşinizle yüzleşmekten kaçıyor musunuz?" Türkan hanımın her sorusuyla kendimi ayrı düşünce selinde buluyordum evde bu konulara pek kafa yormaya zamanım olmuyordu Güneş tüm vaktimi ve enerjimi aldığı için düşünmeye vaktim kalmıyordu.
