Papatya Kadın

🕊..21

Koca binanın önünde dururlar.. Safiye kıskanmış, korkmuş ve aklında daha binlerce senaryo kurmuştur öncesinde... Ama böyle bir şey asla aklına bile gelmemiştir.

S: Naci sen...?

N: Fırsat buldukça buraya geliyorum..

S: E.. ama buraysa bana neden söylemedin?

N: Kalabalık ortama girmemi istemiyorsun ki Safiye'm...

S: Burası..

N: Çocuk esirgeme kurumu...

Safiye duygusallaşır birden.

S: Hep.. hep mi geliyorsun?

N: Haftada en az 1 kez..

Safiye o an tekrar tekrar aşık olur bu adama. Sarılır sımsıkı.

S: Özür dilerim... Ama yine de hiçbir şey saklama benden.

N: Bir daha tövbe.

Diyip gülümser Naci.

N: Hadi içeri girelim..

S: N..naci kalabalık.. yapamam.

N: Safiye buraya kadar geldik. En azından bahçedeki çocukları görürüz hm?

Safiye başını sallar mahçup şekilde. Naci arabanın bagajını açıp 2 poşet çıkarır.

S: Naci bunlar ne?

N: Çocuklara oyuncak.

S: Ne ara aldın?

N: Haftada bir geliyorum demiştim ya hazırladım gelince vermek için.

Safiye hayran hayran bakar.

S: Kalbin..  Nasıl yumuşacık...

Naci Bir eline poşetleri alırken diğer eliyle de karısının ellerinden tutar. Birlikte girişe gelirler. Kapıdaki güvenlik tanır hemen.

X: Naci hocam  hoşgeldiniz

N: Hoş buldum. Eşimle geldim bu sefer.

X: Öyle mi? Hoş geldiniz hanım efendi siz de.

S: Hoşbuldum.

Güvenlik kapıyı açar. Naci ve Safiye girer. İçeri girer girmez çocuklar hemen Naci'ye koşar. Safiye korkar ve geri çekilir.

X: Naciii abiiii!!!

Y: Koşun Naci abii gelmişş!!

Ordan küçük bir kız konuşur.

Z: Yanında da abla var. Karısı mı?

O: Çokk güzell. Ben de büyüyünce onun gibi güzel olmak istiyorum.

Safiye naif ve mahçupça utanır. Tebessüm ederek eğilir. Çocuğun boyuna gelir.

S: Sen benden çok daha güzel olacaksın eminim ben.

O: Gerçektennn miii?

S: Gerçektenn. Şimdi bile çok güzelsin.

Safiye başını kaldırıp kocasını izler. Kollarında onlarca çocuk vardır. Dünyaları sığdırmıştır o kollara.. çocukların şen kahkahaları ısıtır içini. Sıcacık olur kalpleri. Kendi kendine mırıldanır.

S: Baba olmak.. Çok yakışır sana... bu dünyada en çok sana yakışır Naci...

Tebessüm eder. Naci başını kaldırıp karısına gülümser. Sonra çocuklardan biri Safiye'ye koşar.

X: Ablaaa! Bizimle oynar mısın?

Safiye şaşırır.

S: Şey.. ben...

X: Naci abi oynayacak. Nolur sen de oynaa.

S: T..tamam.. ne oynuyoruz?

X: Saklanbaççç!

Naci lafa atlar.

N: Safiye ablanız iyi bilir bu oyunu.

S: Bilirim ama Naci daha iyi bilir. Ebe o olsun.

Diyip gülümser. Çocuklardan biri Naci'ye bakar.

X: Evet evet senn oll.

N: Tamam o zaman sayıyorumm! Saklanın! Birr.. ikiii...

Herkes saklanmaya başlar. Safiye ise çocukça bir sevinçle kalır ortada. Napacağını şaşırır o an. Heyecanlanır. Yurdun arka bahçesine geçer. Duvar dibinde bekler. Oturamaz, sırtını yaslayamaz. Bekler sadece. Güler kendi kendine. Çocuksu sevinçlere çok ihtiyacı vardır.

Tam o an beline sarılan bir el kollarına çeker onu. Safiye birden sıçrar.

S: Ayy!!

N: Safiye'm benim korkma.

S: Ay Naci ya aklımı aldın. Napıyorsun be sessiz sessiz?

N: E oyun oynamıyor muyuz? Buldum işte seni.

Safiye güler.

S: Gidip çocukları bulsana ya.

N: Bir özür öpücüğüm var diye düşünmüştüm.

Naci öpsün diye kapatır gözlerini. Safiye hızla dudaklarına öpücük bastırıp kaçar kollarından. Güler.

S: bulmuş olabilirsin ama sobeleyen ben olucam.

Naci şaşkınca bakar. Güler.

N: Safiye?

Tüm çocuklar aynı anda alkış tutarken biri bağırır.

X: Ablaaa koşş! Sobeleyecek!

Safiye önde Naci arkada koşar. Kahkahalar eşliğinde sobeler Safiye. Naci de güler. O ışıltıyı görür karısının gözlerinde. Bu ona yeter de artar bile.

Naci yanına yaklaşıp fısıldar.

N: Akşam görüşürüz ama Safiye Ataç

Safiye bilmiş bilmiş bakar. Çok eğlenirler tüm gün. Ancak günün sonlarına doğru Safiye durgunlaşır istemsizce.

N: Noldu Safiye'm yoruldun mu?

S: Evet Naci ben oturucam biraz. Örtüm sende mi?

Naci uzatır. Safiye örtüyü alıp banklardan birine oturur. Midesi o kadar bulanır ki derin derin nefesler alıp verir hissetmemek için. Yüzünün rengi de atmaya başlamışken yaşlı sayılabilecek ton ton bir teyze oturur birden yanına.

E: Maşallah sana.

S: Anlamadım? Kimsiniz?

E: Ben.. Emekliyim gerçi şimdi ama burda çalıştım yıllarca.. elimde büyüdü burdaki tüm yavrularım.

S: Hala burdasınız?

E: Ee kızım onlar benim tek ailem. Başka kimsem yokki hayatta.

S: Onlarla zaman nasıl geçiyor anlamıyorsunuzdur.

E: Öyle orası.. Sağolsun Naci evladım hiç ihmal etmez bizi. Ama..

S: Ama..?

E: Sen anlattığından çok daha güzelsin...

Safiye utanır.

S: Öyle mi anlattı?

E: Çok daha fazlası...

Safiye kıpkırmızı olurken Emine teyze güler buna.

E: Utanma güzel kızım benim.. Allah ikinizi de Naci evladıma bağışlasın.

S: İkimiz?

E: Sen ve bebeğin..

S: Şey.. bizim çocuğumuz yok.

E: Aa.. Ama karnın?

S: karnım mı?

E: Ben yanlış gördüm o zaman kızım. Kusura bakma. Emekli hemşireyim. Karnını gebeliğin ilk zamanlarına benzettim.. seni halsiz de görünce...

S: Şey.. yok..

E: Olur inşallah güzel kızım. Sizden iyi anne baba olamaz kimse zaten...