Papatya Kadın

🕊..67

"Biliyorum. Başaramamış gibi hissediyorsun şimdi ama şunu bilmeni isterim... Sen gelmeden önce bırak bizi evine sokmayı günaydın bile demiyordu. Diyemiyordu. Güzel olan her şeyi yasaklamıştı sanki kendisine. O gelinliği giymesi bile kendiyle olan kavgasının bittiğini gösteriyor. Ve bunu başaran sensin. Hiç kimsenin gücü yetmedi buna. Ne kardeşlerinin ne babasının... Senin yetti ama. O yüzden ondan umudunu kesme. O kız çok yol kat etti."

"Naci.. Senden başka kimse bana bunu yaptıramazdı. Biliyorsun değil mi?"

Naci kulağında yankılanan o sözleri hatırlar tekrar tekrar... Safiye bu zamana kadar terapiyle de birlikte çok büyük adımlar atmıştır. Naci'nin eve gelişi sadece Safiye'ye değil tüm aileye umut olmuştur. Hepsinin yüreğine dokunmuştur... En başta da Neriman. Annesi yerine koyduğu Safiye'ye sarılmanın nasıl bir his olduğunu dahi bilmezken onunla lunaparka bile gitmiş olmanın sevincini uzunca süre yaşamıştır. Tüm aile Naci sayesinde cesaret aldığını bilirken şimdi bir de bebeklerinin varlığı Safiye'nin iyileşme sürecini hızlandırmıştır.

Ancak.. Naci korktuğu bir anla karşı karşıyadır şuan. Karısının tanımadığı insanlar karşısında kendini rahatsız hissetme düşüncesi bile üzer onu. Korkusu arkadaşının anlaması değil, Safiye'sinin kendini strese sokma durumudur. Neler başardığını çok iyi bilir karısının. Gurur duyar onunla. Bu şekilde stresi hak etmediğini de çok iyi bilir. Aynada son kez kendine bakıp çıkar banyodan.

Safiye banyodan çıkan kocasına seslenir.

S: Nacii!

N: Efendim Safiye'm?

S: Nazlı'nın bebeğini odadan getirir misin?

Naci hafif tebessüm eder.

N: Getiririm.

Diyerek yönelir odalarına. Beşiğin içinde duran o bebeği alır eline. Nazlı çok seviyordur bunu. Onsuz karnını bile doyurmuyordur. Bunu bildiklerinden hep yanlarında taşırlar bu bebeği. Naci eline aldığı bebeğe tebessüm ederek bakar. İçi sıcacık olur. En ufak detaylar bile iyi hissettirir. O an duvardaki çerçeve dikkatini çeker.. Aklına gelen şeyle düşüncelere dalar tekrar. Evlenmeden önce bu evde yaşamak için şartı oradan annesinin resminin kaldırılması olmuş, yerine düğün fotoğrafları gelmiştir. Ancak kıyafetlerden tam olarak arınmamıştır Safiye. Değişse de kıyafetler hala Hasibe'nin kıyafetlerinden giydiği günler olduğunu bilmek üzer Naci'yi. Karısının hep en iyisini hak ettiğini bildiğinden kıyamaz hiç ona.

Oyuncak bebekle beraber çıkar odadan. Bebekleri mama sandalyelerine oturtmuş mamalarını yediren karısına bakar. Gülümser sıcacık.

N: Birileri oyuncağını mı istiyordu?

Nazlı bebeği görünce birden bağırır heyecanla.

Nazlı: Bayyybaaaa!

Kollarını açar tatlı tatlı. Naci güler. Bebeği verir kızına.

N: Al bakalım prensesim.

Karan ise kendi elinde duran tavşanını bırakmamıştır zaten hiç. Annesinin ağzına verdiği mamadan yer iştahla.

S: Naci şunlara bak ya.

Naci sırıtır.

N: Mamayı onlar mı yedi yoksa mama mı onları belli değil. Yüzlerine bak.

Kahkaha atarken Safiye'de güler. Her yere bulaştırmışlardır yüzlerinde çünkü. Safiye eskiden olsa rahatsız olacakken şimdi bu görüntü rahatsız etmemiş, aksine çok tatlı gelmiştir ona.

S: Mama onları yemiş gibi duruyor.

N: Safiye'm..

S: Efendim?