Papatya Kadın

🕊..188

Naci karısının dediklerini dinledikçe bunun ona iyi geleceğine karar verir.

N: Tamam.. Gidelim Safiye'm. Sen mutlu olacaksan gidelim.

S: T..teşekkür ederim.

N: Gülru meselesi nasıl halloldu peki?

S: Buraya gelmeden hemen önce görüştük. O gece bizim aşkımıza bir kez daha şahit olduğunu söyledi. Karşınıza çıkmıycam dedi.

N: Umarım... Onunla tek bağım Tomris. Başka da olamaz.

S: Biliyorum hayatım... Bitti artık....

Bitmiş midir gerçekten? Asıl zor olandadır sıra. Mezarlığa gelip arabadan indikten sonra bir süre ikisi de olduğu yerde kalırlar. Hafif esen rüzgar üşütmese de bir şeyler söylemeye çalışıyor gibidir. Safiye için en zorlarından biridir bu. Kocasına döner. Kanadı kırılmış bir kuş gibi uzatır elini. Parmakları titrer. Naci söz konusu annesi olduğunda karısının ne kadar hassas olduğunu bildiğinden özenle yaklaşır. Kendine uzatılan eli tutar sıkıca. Tek kelime bile etmeden çok şey anlatmıştır bu hareketle. "Tuttum elini bırakmam artık. Yanındayım" demiştir beden diliyle. Safiye ise alışkın olduğu bu bedenden gelen mesajı almış gözleriyle onaylamıştır onu. Söz konusu birbirleri olduğunda konuşmadan da anlaşabiliyorlardır.. En çok da gözleriyle...

Safiye'nin aklında terapideki yakarışları canlanır. Annesinden bir parça mutluluk için onay isteme çabasıdır. Önce annesini affetmelidir çünkü...

.

.

....BİR ŞANSIMIZ OLSUN (66.bölüm)

Terapide Manolya Hanımın desteğiyle konuşmalar başlamış, her cümlede Safiye daha da yüzleşmiştir kendisiyle.

M: Belki sizin içinizdeki kız çocuğunun kalbini onarma şansınız olmadı ama izin verin Safiye'nin içindeki o küçük kalbi onaralım. İzin verin Safiye artık mutlu olsun. Çünkü bunu çok hak ediyor. Tıpkı sizin gibi...

S: Nolur anne izin ver. Mutlu olayım ben. Sen de mutlu ol. İkimiz de mutlu olalım. İkimiz de mutlu olursak kimse ölmez... Nolur anne. Sen seversen, biz seversek bir şansımız olur. Şansım olur. Bir şans ver bana nolursun. Şans ver.

🕊🕊🕊🕊🕊🕊

.

.

Adımları bir bir yakınlaştıkça ikisinin de yüreğindeki o kuş can çekişir. İkisinin de kabuk bağlamış yaraları kanamaya başlar.

HASİBE DERENOĞLU

18.10.1950

03.11.2005

HUZURLU MUTLU YUVAMIZIN KURUCUSU, EŞİNİN DEĞERLİ HAYAT ARKADAŞI, SEVGİ DOLU ANNEMİZ...

Mezar taşında yazan o cümleye ilişir Naci'nin gözleri... Keşke diye geçirir içinden. Keşke huzurlu mutlu o yuvayı kurup eşinin olamasa da çocuklarına sevgi dolu bir anne olabilseydi.

S: Naci... Yazıya takıldı değil mi gözün? T..tamamen yalan değil.. Denemiş biliyor musun? Aile olmayı denemiş annem.

Naci yutkunamaz bile. Karısının içindeki o küçük kız çocuğunun şuan desteğe ihtiyacı vardır. Başıyla sessizce onay verir.

HASİBE DERENOĞLU

Acının bile aileden miras olduğunun en büyük kanıtı. Sevgisizliğin vereceği zararların en büyük örneği... Sevgiye aç, sevilmeyen kalbinin bildiği tek doğrusu olan sevgisizliği çocuklarına öğreten bir anne... Sevgisizliği ne kadar Hasibe'den öğrenseler de sevmeyi de ablalarından öğrenmiştir diğer kardeşler. Ancak Safiye'nin öyle bir şansı hiç olmamıştır. Safiye o şansı Naci'yle elde etmiştir. Naci öyle güzel sevmiştir ki... Safiye iliklerine kadar sevgiyi hissetmiş, yaraları bir bir sarılmıştır. Sevgisizliğin miras olduğu bu acımasız dünyada Naci Ataç ve Safiye Ataç çocuklarına Hasibe'den geleni miras bırakmak yerine sevmelerin en güzelini miras bırakmayı seçmişlerdir. 3 çocukları da şu yaşlarına rağmen minik kalplerine dünya kadar sevgi sığdırmıştır.

Safiye kendini topladığında Naci'den destek alarak annesiyle konuşur.

S: Anne... Sana vedamı bir önceki gelişimde ettiğimi sanmıştım biliyor musun? Ama edememişim. Asıl vedamı etmeye geldim. Yanımda da sevdiğim adamı getirdim.... Naci'yi...

Safiye'nin gözlerinden yaşlar süzülmeye başlamıştır.

S: Senin hiç istemediğin Naci'yi. Sevmeyi bana yasakladığın için bana olan sevgisini kabullenemediğin Naci'yi... O Naci şimdi benim kocam olarak burda anne biliyor musun? Hatta 3 de çocuğumuz var. Hiç dediğin gibi olmadı. Naci seni bırakır dedin.. Uykusunda bile elimi tutuyor bu adam benim. Naci seni sevemez dedin. Bensiz boğazından lokma geçmiyor. Naci'nin hayatında kaç kadın olur dedin. Naci benle başladı hayata benle devam ediyor. En acısı da... Bana a..an..anne olamazsın demiştin. Ben.. ben anne oldum.

Naci bu sözle karısına bakar. Sözün zalimliği yakar içini. Daha sıkı tutar karısının ellerini. Safiye'ye sözleriyle de destek olması gerektiğini hisseder. Hasibe'yle o da konuşur.

N: Çok iyi bir anne oldu... Safiye çok iyi bir anne. Sabah güne başladığında öpücükle uyandıran çocukları var onun. Hiçbir özek gününü atlamayan, o üzülmesin diye oyunlarında bile onu yanlarında isteyen çocukları var... Çizdiği resimleri saklayan değil de annelerine hediye eden çocukları var. Çocuklarımız var.

S: Ü..üç taneler anne. Üç taneler. Bilmiyorum görsen sever miydin ama.. Kesin onlar sana kendilerini sevdirmenin bir yolunu bulurdu...

Safiye ağlarken hafif tebessüm eder.

S: Öyle tatlılar ki... Nazlı'm... Güzel kızım benim... Çok hareketli. Enerjisi, neşesi hiç bitmiyor. Her sabah kahkahalarıyla başlıyoruz güne. Tatlı diliyle kendini her ortamda sevdiriyor meleğim.

Safiye hafif eğilip toprağa dokundurur titreyen elini.

S: Karan'ım... Güzel kalpli oğlum... Anne biliyor musun Karan babasının kopyası. Onun gibi uslu, sabırlı... Daha bu yaşta olmasına rağmen çok düşünceli. Bana da pek düşkün. Anne ben seni.. evlensem bile bırakmam diyor bana...

Naci yanına çöküp karısının yanağından süzülen yaşları silerken Safiye anlatmaya devam eder.

S: Duru'm... Daha minicik biliyor musun anne? Babacı ama o da ablası gibi. Yeni çıkan minicik dişleriyle gülücük saçıyor herkese. Anne benim çocuklarım beni çok seviyor. Kocam beni çok seviyor... Anne biz ailemizi çok seviyoruz... Dediğin gibi olmadı... Ama bir mektubun vardı. Kızım bana benzemesin diye... Benzemedim anne... Benzemiycem. Benim çocuklarım hep "annemiz bizi çok sevdi" diyecek....