Papatya Kadın

🕊..69

H: Annen gibisin sen de...

Bu cümle..  Naci için bardağı taşıran son damla olur bu. Sertçe kalkar masadan. Sesi yükselir ilk kez Hikmet'e.

N: Yeter!

Naci'nin ani ses yükseltmesiyle herkes şaşkınca ona bakar. Bu zamana kadar saygısından, sevgisinden herkesçe böyle bilinen Naci şimdi sevdiği kadın için tepki göstermiştir.

Han: Naci?

N: Bakın.. saygımı bozmak istemiyorum hiçbirinize ama yeter. Safiye sabahtan akşama kadar sadece sizin için çalışıp çabalarken bunları işitmeyi hak etmiyor. Ya benim karım aynı anda 2 çocuk bakıp bir de bu yemeği yetiştirebilmiş. Eline sağlık demek çok mu zor? Sadece bir akşam et yiyemediniz diye mi bu annesine benzetmeniz Hikmet bey?

Naci'den baba yerine bey lafını duymak herkesi şaşırtsa da Safiye'nin dili olmuştur Naci.. Safiye araya girer.

S: Naci.. y..yapma...

N: Safiye.. Seni kimse ezemez.. Ben bile ezersem müsade etme buna.

Hikmet o an ne söylediğini bilmeden bocalar. Yine de laf söylemekten geri durmaz.

H: Sen de ne kira ödüyorsun ne başka şey. Oh bir el yağda diğeri balda. Şehzade mi aldık iç güveysi mi belli değil.

Bu sözle Naci daha şaşkın bakarken bu kez tek şaşıran Naci değildir. Safiye ve diğerleri de ağızları açık bakar. Naci'nin gururu incinir bu sözlere. Yutkunamaz bile.

N: Kirayı dile getirseydiniz en başından beri gocunmadan öderdim. İçgüveysine de gelince.. ben kendimi aileden sanmıştım kusura bakmayın.

Safiye girer bu kez araya. İkisi de birbirlerine laf edilince aslan kesilirler.

S: Baba! Bu sefer gerçekten yetti! Sizin benden aldığınız umudu Naci verdi bana. Sizin benden aldığınız gülümsemeyi Naci yüzüme ilmek ilmek işledi! O içgüveysi dediğin Naci benim ailem! Ait olduğum yuva! Benden çaldığınız çocukluğum! Bak sen annemden korkuna beni korumazken o adam karşısında kim var sorgulamadan atıyor kendini ateşlere. Benim için! Ona söz söyleme hakkına kimse sahip değil! Ben bile.

Son lafı öyle keskin söylemiştir ki herkes susar o an. Han sakinleştirmek ister.

Han: Abla.. ne dediğini bilmiyor. Oturun hadi.

Neriman: Abla nolur oturun.

Naci artık oraya ait hissedemez.

N: Ben.. Ben kalamam burda artık.

Han: Naci gitme. Yapma.

Safiye net şekilde kocasının elini tutar.

S: Kalmayalım o zaman. Beraber.

N: Emin misin?

S: Eminim. Sensiz bir hayalim de hayatımda olmayacak benim artık.

Naci çok canı yansa da başını sallar.

N: Gidelim.

S: Ben çocukları alayım.

Safiye bebeklerinin odasına gider. İkisini de hazırlar. Naci ise ona yardım eder. Daha fazla durmak bile istemez burda. Sığıntı gibi hissetmek çok ağır gelmiştir. Hikmet ise hala yaptıklarının farkında değildir.

Han ve Neriman koşar Safiye ve Naci'nin yanına.

Han: Abla kafası yerinde değil. Siz bilmiyor musunuz?

S: Han.. Kafası yerinde bile olmasa Naci'nin kafası gayet yerindeydi duyarken. Kocama bu hissi vererek kal diyemem. Ben de onsuz kalamam.

Naci Han'a bakar.