Papatya Kadın

🕊..53

Bembeyaz, yumuşacık yatağında yatan minik bebek annesine öyle tatlı bakmıştır ki Safiye'nin zaten içi rahat etmemişken şimdi hiç gidemez onu bırakıp. Çantasını yatağın üzerine bırakır. Montunu çıkarır. Kızını alır beşikten usulca. Kollarına sarar.

S: Annecim. Uyandın mı sen? Yeni uyumuştun daha.

G: Nazlı çok fena abla. Uyumaz o kolay kolay. Karan uslu uslu nasıl uyuyor.

Safiye güler.

S: Kızım babasının da benim de nazlı prensesimiz çünkü. Oğlum da asaletinden uslu.

Nazlı anlamış gibi güler. Safiye de gülümser bu haline. Öper kızını.

G: Ayy nasıl gülüyorrr.

S: Melekler güldürüyor derdi anneannem. Bebekler gülünce melekler güldürürmüş aslında.

G: O da bir melek abla.

S: Evet.. minik meleklerim onlar benim.

G: Sen gitmemekte kararlı mısın eniştemin yanına?

S: Gülben ikizlerimi bırakırsam aklım kalacak. Ama Naci'yle de ilgilenmek istiyorum.

G: Ben dediğin gibi babamları bize götürürüm o zaman. Bebekleri de alıyım mı?

S: Yok yok kalsınlar onlar. Biz.. çekirdek aile olarak kalalım evde bu gece.

Gülben başını sallar gülümseyerek. Nazlı'nın ağlama sesiyle birden irkilirler

S: Kızım? Annecim noldu?

G: Ayy susss kardeşini de uyandıracaksın

Demeye kalmadan ağlayan bebek sayısı ikiye çıkar. Uykusunu alamadığından ağlayan Karan çok daha fazla ağlar bu kez. Safiye kocaman bakar. Korktuğu olmuştur. İki evladı da aynı anda ona ihtiyaç duyuyodur.

G: Dur abla ben bakarım.

S: Kucağıma ver Gülben. İkisine de ben bakıcam.

Gülben alır Karan'ı beşikten. Safiye'nin diğer koluna bırakır yeğenini.

G: Abla emin misin? Ağlıyor ikisi de. Zorlanırsın.

S: Gülben ikisinin de ihtiyacı var annelerine. Ayıramam ben onları.

G: Abla.. Sen tanıdığım en iyi annesin.

S: Sağol kardeşim... Şey.. Gülben telefonumu verir misin? Masadaydı.

G: Napacaksın abla?

S: Ver işte Gülben.

Gülben uzatır telefonu ve çıkar. Safiye tebessüm ederken bebekler annelerinde olmanın rahatlığını hissetmiş olacaklar ki susmuşlardır. Safiye'ye daha çok sokulur her ikisi de. Safiye hayran hayran bakar onlara.

Gülben odadan çıkar. Odada ikizleriyle baş başa kalan Safiye doyurur ikisini de sırayla.

Telefonu çıkarıp resimlerini çeker ve Naci'ye gönderir. Altına da yazı yazmayı ihmal etmez...

"SENİ ÖZLEYEN BİRİLERİ VAR BURADA. ERKEN GEL"

yazılıdır. Naci ise kitapçıdadır bunlar olurken. Burnunda tütüyordur karısı da bebekleri de. İçeri giren Mehmet beye bakar.

N: Oo Mehmet hocam. Hoşgeldiniz.

M: Hoşbuldum Naci hocam. Nasılsınız? Görünmüyorsunuz ne zamandır?

N: Öyle oldu. İkizlerim doğunca dünyayı unuttum.

Mehmet güler.

M: Safiye hanımı da sizi de tebrik ederim