ငါ့ကိုမင်းကလိုအပ်ရုံပဲဆိုရင်တောင်(Even If You Just Need Me) [Complete]

Chapter(14)

EIUJNM:Chapter(14)"ပါး လိုခ်င္တဲ့အေမြဆက္ခံသူ ကြၽန္ေတာ္ဖန္တီးေပးလို႔မရဘူး"

အသဲကြဲသမား၂ေယာက္ရဲ့ အေဆြးေန့ရက္ေတြက ၾကာၾကာေဆြးခန္းမရိွလိုက္ဘူး။အေဆြးmoodကို ခဏOffၿပီးပံုမွန္ေနရေသးတယ္။ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆိုတာက စိတ္အဖိစီးရဆံုး အတန္းလဲဟုတ္သလို အလုပ္လဲအမ်ားဆံုးပဲ။သူတို႔ဘယ္ေလာက္ထိပဲ အသဲကြဲကြဲ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ တိပ္နဲ႔ျပန္ကပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရမွာပဲ။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အသဲကြဲတာနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးတာဆို ေက်ာင္းၿပီးတာကိုပဲေရြးမွာ...ေက်ာင္းၿပီးမွစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ဆက္ကြဲမယ္ေလ။

ေက်ာင္းၿပီးခါနီးလို႔အလုပ္ေတြမ်ားလာေလေလ သူ ေမဂ်ာ ၂ခုယူမိတာကိုေနာင္တရလာေလေလပဲ။တစ္ခုက သင္တန္းသေဘာေလာက္ဆိုေပမယ့္ အလုပ္သင္ကေတာ့ဆင္းရၪီးမွာ...အလုပ္သင္ဆင္းရင္ အဒမ္နဲ႔အတူတူမဆင္းရဖို႔ေမ်ွာ္လင့္မိတယ္။ခပ္ခြာခြာေန ရင္းကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကိုကိုယ္ထိန္းသိမ္းဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္။

အခုလဲ HM classကိုေျပးေနတာ တစ္ပါတ္ရိွၿပီ။အစတုန္းကေတာ့ အဒမ္ဖုန္းဆက္ေခၚရင္ သြားတက္ၪီးမလို႔ပဲ...ငနာေလးကလဲျပတ္တယ္..လံုးဝမေခၚဘူး။ဒီအပါတ္ေတာ့သြားတက္မျွဖစ္ေတာ့မွာ။

သူHM အတန္းထဲကိုဝင္လာေတာ့ သာမာန္လူေတြဘယ္သူမွမေရာက္ၾကေသးဘူး။သာမာန္လူလို႔ေျပာရတာက စာဂ်ပိုးသံုးေလးေယာက္ကေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ဘယ္ေနရာမွာမဆို စာဂ်ပိုးလုပ္ခ်င္တဲ့ လူဆိုတာရိွတယ္။HMမွာေတာင္ရိွေနေသးတယ္။

သူ႔ကိုမ်က္မွန္ပင့္ကာပင့္ကာနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ စာဂ်ပိုးအုပ္စုကို သူလဲမ်က္မွန္ပင့္ကာပင့္ကာနဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္ထဲတိုးဝင္လိုက္တယ္။စာသင္တဲ့သီေရတာရဲ့ေနာက္ဆံုး ေထာင့္မွာလူမသိသူမသိဝင္ထိုင္ရင္း တစ္ေန့တာကုန္ဆံုးဖို႔က သူ႔အစီအစဥ္ပဲ။

ဘယ္သူမွမေရာက္ေသးတာမို႔ Stkech ေတျြပန္ဆြဲေနတုန္း သူ႔ေဘးမွာလူတစ္ေယာက္ဝင္ထိုင္လိုက္တာကိုမ်က္လံုးေထာင့္ကေနျမင္လိုက္ရတယ္။ေဘးကလူကေတာ့တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲထိုင္ေနတာမို႔ သူႀကိတ္ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္။ဒါေပမဲ့ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး...လက္သည္းေတြကိုတိတိရိရိျဖတ္ထားၿပီး ျဖဴဝင္းရွည္သြယ္တဲ့ လက္ဝါးတစ္ခုက သူ႔ရဲ့ပံုၾကမ္းစာအုပ္ကိုဖံုးအုပ္လာၿပီးတစ္ဆက္ထဲမွာပဲ စကားသံပါထြက္လာတယ္။
"အေလလိုက္လို႔ၿပီးသြားၿပီလား"