ငါ့ကိုမင်းကလိုအပ်ရုံပဲဆိုရင်တောင်(Even If You Just Need Me) [Complete]

Chapter(39)

EIUJNM:Chapter(39)မင္းနဲ႔ငါက သူစိမ္းလား?

ေလယာဥ္ဘီးခ်လို႔သိမ့္ခနဲ တုန္ခါသြားတာနဲ႔အတူ အဒမ့္ရဲ့ႏွလံုးသားလဲတုန္ခါသြားတယ္။ဝိုင္နဲ႔တစ္ေျမထဲေရာက္ေနၿပီဆိုတဲ့အသိကသူ႔ကို အမွန္တကယ္ကိုစိတ္လႈပ္ရွားေစတယ္။ဝိုင္ကိုသူမေတြ့ရတာ ၁ႏွစ္ရိွၿပီ။ဝိုင္ပိန္သြားလား...ျပည့္ျပည့္ေလးျဖစ္ေနၿပီလား...ေပ်ာ္ေနရဲ့လား...ဆံပင္ေတြရွည္လာမလား..အလုပ္ခြင္ထဲမွာေပ်ာ္ရဲ့လား...ရည္းစားအသစ္ရေနၿပီလား...ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုခ်စ္ေသးလား...စတဲ့ေမးခြန္းေတြကို သူေန့စဥ္ေန့တိုင္းေတြးမိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၆လေလာက္မဲဘာန္းမွာ ရက္နည္းနည္းေလာက္ေနၿပီးခဲ့ေတာ့ အဒမ္သူ႔ၿမိဳ႔ကိုသူျပန္လာခဲ့တယ္။သူေရာက္သြားတဲ့ရက္အတြင္းမွာလဲ ကိစၥမ်ိဳးစံုျဖစ္သြားခဲ့တယ္။သူ႔မွာ အသဲကြဲေနလို႔ ရင္ဖြင့္ခ်င္လို႔သြားပါတယ္ဆိုမွ သူ႔အစ္ကိုေဆးရံုတက္ရတာမို႔ လူနာေစာင့္ျဖစ္သြားရေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့မဲဘာန္းကိုသြားရတာ သူ႔အတြက္အက်ိဳးေတာ့ရိွခဲ့တယ္။ဝိုင့္ကိုသူ လက္လႊတ္လိုက္ဖို႔အေတြးကလဲ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီး ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ဝိုင့္ကိုသူျပန္ႀကိဳးစားဖို႔ေတြးမိတယ္။အဲ့အေတြးျဖစ္လာဖို႔ တြန္းအားေပးခဲ့တာကေတာ့ သူ႔အစ္ကိုရဲ့ခ်စ္သူေနြၪီးေၾကာင့္ပဲ...

သူ႔အစ္ကို ကိုၾကည့္တဲ့ ေဒါက္တာေနြၪီးရဲ့ၾကင္နာတဲ့မ်က္ဝန္းေတြ...ေမ့ေမ်ာေနတဲ့သူ႔အစ္ကိုရဲ့လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လို႔ စိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္ေနတာေတြ သူခ်စ္ရတဲ့လူကလြဲလို႔ က်န္တဲ့အျမင္ေတြကိုဂရုမစိုက္တဲ့ဟန္ပန္ေတြက သူ႔ႏွလံုးသားကိုကိုင္လႈပ္ေနသလိုပဲ...တြန္းအားေပးေနသလိုပဲ။

အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူျပန္လာၿပီး ဝိုင့္ကိုသြားမရွာခင္အခ်ိန္မွာလဲသူ႔ကိုယ္သူပိုၿပီးတိုးတက္ေအာင္ႀကိဳးစားေနထိုင္ခဲ့တယ္။ဝိုင့္ေရ႔ွမွာ မ်က္ႏွာေကာင္းရဖို႔ေပါ့...

သူဝိုင္နဲ႔ေတြ့ရဖို႔ကိုအရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။အင္မီဂေရးရွင္းကိုျဖတ္ေတာ့လဲ ေမွာင္ခိုလုပ္ထားတဲ့လူလိုမ်ိဳး ဝိုင့္ဆီကိုေျခတလွမ္းပိုနီးလာၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားရျပန္တယ္။သူ႔ရဲ့ ဂနာမၿငိမ္စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ဟန္ပန္ေၾကာင့္ သူ႔ကိုစစ္တဲ့ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးအရာရိွကေတာင္ သကၤာမကင္းၾကည့္ေနတဲ့အထိပဲ။