ငါ့ကိုမင်းကလိုအပ်ရုံပဲဆိုရင်တောင်(Even If You Just Need Me) [Complete]

Chapter(47)🚑

[Warning for kids]

EIUJNM:Chapter(47)ကေနတဲ့ကား၊ဥာဏ္မ်ားတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္🚑

"ဝိုင္!ေဘဘီ!ေမာင္ဒီမွာ..."

ေလဆိပ္တစ္ခုလံုး အဒမ့္အသံတစ္ခုထဲသာဖံုးလႊမ္းေနၿပီး တက္ႂကြလြန္းတဲ့အသံတင္မကဘဲ လူကပါခုန္ဆြခုန္ဆျြဖစ္ေနတယ္လို႔ထင္ေနရတယ္။ဝိုင္အင္မီဂေရးရွင္းကိုျဖတ္လာေတာ့ လာႀကိဳတဲ့လူအုပ္ႀကီးထဲက အဒမ္က ဘယ္လိုအတြင္းအားသံုးၿပီးထြက္လာလဲေတာ့မသိဘူး...သူ႔ေရ႔ွ ေျခလွမ္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အကြာမွာ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႔ကားကာ ရင္ဘက္ကိုဖြင့္ၿပီး ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ႀကိဳေနတယ္။

ဝိုင့္စိတ္ထဲမွာ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္သြားၿပီး ဆြဲလာတဲ့လက္ေဂ့ခ်္ကို လႊတ္ခ်ထားခဲ့တယ္။ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုရင္ဖြင့္ႀကိဳေနတဲ့ ေကာင္ေလးဆီ အရိွန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ေျပးကာ ခုန္တက္လိုက္ၿပီး လည္တိုင္သြယ္သြယ္ကို လက္ေမာင္းေတြနဲ႔သြယ္ယွက္လို႔ နမ္းလိုက္တယ္။

တစ္ႏွစ္ ခြဲခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ခုလိုမ်ိဳး ေလဆိပ္ေတြမွာနမ္းတာကသူတို႔အတြက္ေတာ့ ထမင္းစားေရေသာက္ထက္ေတာင္လြယ္ေနၿပီ။လူေတြရဲ့အၾကည့္ေတြကိုလဲ ဘယ္လိုမွေတာင္မထင္ေတာ့ဘူး။စကၤာပူကိုအဒမ္လာတိုင္း ေလဆိပ္ေရာက္ရင္ အလာမွာေရာ အျပန္မွာပါမၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္အလြမ္းသယ္တာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ရိုးရာျဖစ္လာတယ္။ဒီလိုမွအလြမ္းမသယ္ရင္လဲ မေတြ့ရတဲ့ ရက္ေတြအတြက္က ႏွစ္ေယာက္လံုးေနမထိထိုင္မသာေတျြဖစ္ေနၾကေရာ...

ေရငတ္သလို မြတ္သိပ္တဲ့ အနမ္းအၿပီးမွာ အဒမ္က ဝိုင့္ကိုခ်ီထားရာကေနခ်လိုက္ၿပီး လက္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆြဲလို႔ လက္ေဂ့ခ်္ကိုသြားယူတယ္။ႏွစ္ေယာက္အတူတူ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး ေလဆိပ္ကေနထြက္လာၿပီး ကားပါကင္ကိုသြားလိုက္ၾကတယ္။လက္ေဂ့ခ်္ကိုေနာက္ဖံုးထဲသြားထည့္တဲ့ အဒမ္ ကားထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ဝိုင္က အဒမ့္ရဲ့ အက်ႌေကာ္လာကို ဆြဲလို႔ ျပင္းျပတဲ့အနမ္းတစ္ခုကို အစျပဳလိုက္တယ္။

အဒမ္က အံ့ၾသသြားေပမဲ့ ရယ္သံတစ္ခ်က္ျပဳျပီး ဝိုင္ၪီးေဆာင္တဲ့အနမ္းေနာက္ကို ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံလိုက္လာတယ္။ေဘးေစာင္းနမ္းရတာ နည္းနည္းအဆင္မေျပျဖစ္တာမို႔ အဒမ့္အေပၚကို ဝိုင္ခြထိုင္လိုက္ေတာ့ စတီရာတိုင္နဲ႔ အဒမ့္ၾကားမွာ သူ႔အတြက္ေနရာလြတ္ေတာင္မက်န္ေတာ့ပဲ က်ပ္သိပ္သြားတယ္။အဒမ္က ဝိုင့္သြားေတြကို လ်ွာဖ်ားေလးနဲ႔ႏူးညံစြာထိုးခြဲၿပီး အာခံတြင္းထဲကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္က်ူးေက်ာ္လာတယ္။