ငါ့ကိုမင်းကလိုအပ်ရုံပဲဆိုရင်တောင်(Even If You Just Need Me) [Complete]

Chapter(30)

EIUJNM:Chapter(30)သူတို႔မႀကိဳက္တဲ့ ဇာတ္သိမ္း...

ေလာကႀကီးမွာအျမန္ဆံုးေပၚေပါက္လာတတ္တဲ့အရာေတြက လူေတြအသိုဝွက္ထားခ်င္ဆံုးကိစၥျဖစ္မယ္လို႔တည္ၿငိမ္ၪီးထင္တယ္။မိဘမဲ့ေဂဟာမွာ အဒမ့္ကို သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္းညာလိုက္ေပမဲ့ သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲ သိသြားေတာ့တယ္။တစ္အိမ္ထဲအတူတူေနေနတဲ့လူႏွစ္ေယာက္မို႔ အေနွးနဲ႔အျမန္သိသြားလိမ့္မယ္လို႔ သူေမ်ွာ္လင့္ထားေပမဲ့လဲ ဒီေလာက္ႀကီး ျမန္လိမ့္မယ္လို႔ထင္မထားတာတစ္ခုပဲ..

သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္းကို သိသြားသြားခ်င္း ျဖစ္သြားတဲ့သူ႔ခ်စ္သူရဲ့မ်က္ႏွာကို သူမ်က္လံုးထဲကေနေတာင္မထြက္ဘူး။တုန္လႈပ္သြားၿပီးေတာ့ တစ္ၿပိဳင္ထဲလိုလိုမွာ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရေတာ့မလဲ မသိတဲ့မ်က္ႏွာေလး..ျဖဴေလ်ာ္ေနၿပီး ေရာဂါရွင္သူ႔ထက္ေတာင္တုန္လႈပ္ေနေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့အဒမ္က ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတယ္...သူ႔ေရ႔ွမွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွအားနည္းတဲ့ပံုစံကိုမျပဘူး။ဒီကိစၥမွာလဲ အဒမ့္ရဲ့တုန္လႈပ္တဲ့အမူအရာကို ခဏေလးသာျမင္လိုက္ရၿပီး အဒမ္လုပ္လိုက္တာက သူ႔ကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါႏွစ္ၿပီးႏွစ္သိမ့္အားေပးတာပဲျဖစ္တယ္။

"ကိုကို အားမငယ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကခ်မ္းသာတာမို႔ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို ကိုကို႔ကို ေဆးကုေပးႏိုင္တယ္"

စကားနဲ႔အလုပ္ညီေအာင္လဲလုပ္တယ္။ဆရာဝန္ေတြဆီကိုသူကိုယ္တိုင္သြားၿပီး စကားေျပာတယ္။တည္ၿငိမ္ၪီးကေတာ့ အဒမ္ဘာလုပ္လုပ္ဒီတိုင္းၿငိမ္ခံေနမွာပဲ...အခုသူ႔အေျခအေနက ေသမထူးေနမထူးပဲ။ေဆးကုလဲ သူအသက္အၾကာႀကီးရွည္ေတာ့မွာမဟုတ္မွန္းလဲ သူသိထားၿပီးသား..အဒမ္ကေဆးကုမယ္ဆိုေတာ့လဲ သူေဆးကုခံလိုက္ရံုပဲ။သူ႔ခ်စ္သူေလးရဲ့စကားကို ျငင္းဖို႔စိတ္ကူးမရိွဘူး။သူ႔ကို ပ်ာပ်ာသလဲ စိတ္ပူေပးမဲ့လူရိွေနတာကိုက သူေသရႀကိဳးနပ္သလိုျဖစ္ေနၿပီ။

ၿပီးေတာ့ အဒမ့္ကို သူတစ္ခုထပ္ၿပီးေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။သူေသမတက္ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းကို ဘယ္သူ႔ကိုမွမေျပာဖို႔...သူေသသြားရင္ေတာင္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလးပဲ ေသသြားခ်င္တယ္။အသုဘကိုလဲလူနည္းနည္းေလးပဲလာရင္ရၿပီ။သူ႔ဘဝထဲကိုဝင္လာခဲ့တဲ့လူက ေသခ်ာေရတြက္ၾကည့္ရင္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းေတာင္မျပည့္ခ်င္ဘူး...အဲ့ဒိ့လက္ဆယ္ေခ်ာင္းမျပည့္တဲ့လူေလာက္ပဲလာရင္ေတာ္ၿပီ။မေသခင္မွာလဲ ေရာဂါသည္သူ႔ကိုေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွာေတြဘာေတြသူမလိုခ်င္ဘူး။လူေတြရဲ့ မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ သူက သေဘာေကာင္းတဲ့တည္ၿငိမ္ၪီးအေနနဲ႔ပဲအၿမဲရိွေနခ်င္တယ္။