ငါ့ကိုမင်းကလိုအပ်ရုံပဲဆိုရင်တောင်(Even If You Just Need Me) [Complete]

Chapter(51)

EIUJNM:Chapter(51)ခဏခြဲေနရၪီးမယ္...

"ဟုတ္ကဲ့...ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါလက္ထပ္ဖူးပါတယ္"

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ထမင္းစားခန္းထဲမွာ အဒမ့္အသံတစ္ခုပဲထြက္လာတယ္။ၪီးေအာင္ျမင္သိမ္းက မ်က္ခံုးႏွစ္ခုကိုစုက်ံဳ႔ၿပီးဘာမွမေျပာဘဲထိုင္ေနတာမို႔ မေနႏိုင္တဲ့ ေဒၚေအးသိဂႌေမာ္ကပဲျဖတ္ေမးတယ္။
"အခုေရာ အိမ္ေထာင္နဲ႔ကဘယ္လိုလဲ"

"အခုကေတာ့လူလြတ္ပါ...ပထမအိမ္ေထာင္ကလက္ထပ္ၿပီး ၆လမွာပဲ ဆံုးသြားပါတယ္"

ေဒၚေအးသိဂႌေမာ္က'အို'ခနဲ အာေမဋိတ္သံျပဳျပီး စိတ္မေကာင္းခ်င္းႀကီးစြာေခါင္းညိတ္မိတယ္။သူ႔စိတ္ထဲမွာ အဒမ္လင္းညိုဆိုတဲ့ေကာင္ေလးအေပၚ သနားဂရုဏာစိတ္ေတြလ်ွံဖိတ္လာတယ္။သူ႔သားနဲ႔ရြယ္တူကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔မုဆိုးဖို ျဖစ္ေနရရွာပါလားဆိုတဲ့ အေတြးက  သားေရကြင္းကိုေရနံဆီနဲ႔စိမ္သလိုမ်ိဳး သူ႔ႏွလံုးသားကိုႏူးအိလာေစတယ္။ဒါေပမဲ့လဲ သူ႔စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္တစ္ခုကလဲဝင္လာေနတယ္။ဒီေကာင္ေလးအဒမ္လင္းညိုက က်ိန္စာသင့္ေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား??

ေဒၚေအးသိဂႌေမာ္က ခႏၶာကိုယ္ကိုေရ႔ွကိုင္းလို႔ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခုကိုေမးလိုက္တယ္။
"ပထမအိမ္ေထာင္ကဘာလို႔ဆံုးသြားတာလဲေမးလို႔ရမလား"

သူ႔ေမးခြန္းအဆံုးမွာ သားျဖစ္သူဆီကတားတဲ့အၾကည့္ေရာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူဆီကစိတ္တိုတဲ့အၾကည့္ေရာလက္ခံရရိွလိုက္ေပမဲ့ ေဒၚေအးသိဂႌေမာ္ လက္မေလ်ာ့ဘူး။အဒမ္လင္းညိုဆီကအေျဖကိုပဲေစာင့္ေနလိုက္တယ္။

အဒမ္ကခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ၿပံဳးရင္း..."ကင္ဆာနဲ႔ဆံုးသြားတာပါ အန္တီ...ေသြးကင္ဆာနဲ႔ပါ"

"ေၾသာ္.."

ေဒၚေအးသိဂႌေမာ္ရဲ့ 'ေၾသာ္' သံရွည္ႀကီးထဲမွာ ဂရုဏာသက္မႈ စိတ္ေအးသြားမႈေတြေရာႁပြမ္းပါဝင္ေနတယ္။အက္စီးဒန္႔တစ္ခုခုေၾကာင့္သာဆို တကယ္ႀကီးကိုကံမေကာင္းတဲ့ေကာင္ေလးလို႔ေတြးလိုက္မိေတာ့မွာ...ကင္ဆာဆိုတာကလဲ ကံေကာင္းတဲ့အထဲမွာမပါေပမဲ့လို႔ အက္စီးဒန္႔လို​ျဗဳန္းခနဲေသတာထက္စာရင္ ကံေကာင္းေသးတယ္လို႔သူထင္တယ္ေလ။