ငါ့ကိုမင်းကလိုအပ်ရုံပဲဆိုရင်တောင်(Even If You Just Need Me) [Complete]

Chapter(20)

EIUJNM:Chapter(20)4 missed call and 1 new message

"ေသြးသားေတာ္စပ္ရံုနဲ႔ မိသားစုလို႔နာမည္တပ္လို႔မရဘူး"

တစ္လံုးခ်င္းေျပာလိုက္တဲ့ အဒမ့္အသံက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ဧည့္ခန္းတစ္ခုလံုးကို ပိုၿပီးေအးစက္သြားေစတယ္။သူ႔အေမက အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ဆိုဖာေပၚထိုင္က်သြားၿပီး သူ႔အေဖကအံႀကိတ္ၿပီး အၾကည့္လႊဲလိုက္တယ္။

အဒမ္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြကိုသူလဲမလိုခ်င္ေပမဲ့ အၿမဲဒီလိုမ်ိဳးပဲျဖစ္ေနၪီးမွာ။ကိုယ္စိုက္တဲ့အပင္ကို ကိုယ္တိုင္ပဲျပန္ရိတ္သိမ္းရစၿမဲမို႔ သူ႔မိဘေတြဘာမွေတာင္မေျပာႏိုင္ၾကဘူး။

"ေနာက္တစ္ခါ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအေထြအထူးအေၾကာင္းမရိွရင္မေခၚနဲ႔"

အဒမ္စကားကိုအျပတ္ေျပာၿပီး အိမ္ထဲကျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။သူ႔အေဖရဲ့ျပန္ေျပလည္ခ်င္တဲ့အၾကည့္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္။သူ႔အေမရဲ့ မ်က္ရည္ေတြေဝ့သီေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကိုမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္။သူ႔ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္နာက်င္ေနၿပီး ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ဗလာသက္သက္ျဖစ္ေနတယ္။ဒီအိမ္ကသူ႔အတြက္ေတာ့ အဆိပ္ပဲ..အိပ္မက္ဆိုးပဲ။သူငယ္ငယ္တုန္းကခံစားခဲ့ရဘူးတဲ့ အထီးက်န္မႈေတြ သိမ္ငယ္မႈေတြကို ျပန္ၿပီးအမွတ္ရေစတဲ့ေနရာတစ္ခုပဲ။

ဆိုင္ကယ္ကိုအရိွန္အျမင့္ဆံုးတင္ၿပီးေမာင္းဖို႔အတြက္ ၿမိဳ႔ျပင္ကိုပဲၪီးတည္လိုက္တယ္။သူ႔ရဲ့မႈန္မိႈင္းေနတဲ့ စိတ္အေျခအေနအတြက္ ေလၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအခ်ိဳ႕လိုအပ္တယ္။ၿမိဳ႔ျပင္အထိေမာင္းလာခဲ့ၿပီး ေမွာင္ရီပ်ိဳးစပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိုင္ေငးေနလိုက္တယ္။စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔အေမရဲ့မ်က္ရည္စေတြေဝ့သီေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကိုပဲ ျမင္ေယာင္ေနတယ္။သူ႔မိဘေတြ သူနဲ႔ျပန္သင့္ျမတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကတာကို သူသိေပမဲ့ လက္မခံႏိုင္ဘူး။

သူ႔ရဲ့မာနကဘယ္လိုမွလက္မခံႏိုင္ဘူး။

"ခ်ီးပဲကြာ!!"  အဒမ္ေဒါသတႀကီး ေအာ္ၿပီး ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္ဆုပ္ကို ဆုပ္ယူလႊတ္ပစ္လိုက္တယ္။သူ႔စိတ္ထဲမွာအေကာင္းအဆိုးအားၿပိဳင္ၿပီး တစ္ခါတစ္ေလရူးခ်င္သလိုလိုေတာင္ျဖစ္တယ္။ပါးေပၚကို တင္လာတဲ့ ပူေနြးတဲ့ေရစီးေၾကာင္းကို လက္ခံုနဲ႔ပြတ္ဆြဲၿပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာတင္ၿပီး မီးၫွိလိုက္တယ္။