KAÇAK

96

"Asude aradı. Annesi kalp krizi geçirmiş."

Zeynep bir anda panikleyip ayaklanınca karnına bir ağrı girmiş olacak ki inledi.

"Ahh!"
"Kızım dur yavaş. Napıyosun. Kalkılır mi öyle."

"Nasılmış Emine ablanın durumu."

"Şu anda iyi. Ama ablası annesini öyle görünce Asudenin üzerine gelmiş."
"Sinirlendi tabi."
"Ee yani. Hakli olarak. Düzelirler onlar. Allahtan kadın annesi iyi şu an uyanmış. Sen iyi misin."

Zeynebi kalktığı yere geri oturturken nefes alışları düzelmişti. Dengesiz kız karnında bi can taşıdığına hala alışamadı.

"Iyiyim ya. Bir an öyle bi şey oldum işte."
"Kızım şöyle ani  hareket etmesene. Eskisi gibi mi zannettin kendini."

Başını  sallayıp onaylandığında kenarda duran çilek  kasesini tekrar kucağına çekmişti.

"Çıkalım hadi. 1 saat var kontrole anca yetişiriz tarfik olur."
Bir cileklerine bi bana bakarken alt dudağını sarkıttı.
"Ah hadi onları yolda yersin."
Gülerek söylendiğimde yüzündeki gülümseme her şeye değerdim duygularını fazla uçlarda yaşamaya başlamıştı.

Zeynebi kaldırıp paltosunu üzerine giydirdim ve yola çıktı.

Artık çok az bi zaman kalmıştı doğumuna. Ve herkes çokça heyecanlıydı. Hala şaşırıyordum bu olanlara. Bundan 9-10 ay önce hayatınıza giren insanlar tamamen hayatımız  olmuş çıkmışlardı. Cidden bi garip.

"Son haftam biliyosun dimi."
"Biliyorum tabiki"
"Farhan artık geceleri uyuyamıyor. Çok panikliyir."

Söylediği şey sırıtmama neden olmuştu. Çocuğu son 2 haftadır mahvetmişti. Yerli yersiz gelen sancılarla hemen panikliyordu. Doğuruyorum diyip hastanenin yolunu tutuyolardı.

Sancıların küçük kasılmalar olduğunu veya bazen de gaz sancısı olduğunu öğrenip geri eve dönüyolardı.

"Kuzum adam da napcağıni şaşırdı. 2 gecede bir hastanenin yolunu tutuyorsunuz. Hayır işin kötüsü gerçekten doğuracağın  zaman artık normaldir diyip kaleye almayacaksiniz ondan korkuyorum."

"Sorma ya ben de ondan korkuyom biliyon mu. Doğruya doğru valla."

Zıl sesi ile kısa süre yoldan gözümü  alıp telefonuma baktım.

"Efendim hayatım."

Boranın arabanın içini dolduran sesiyle gülen yüzüm bir kat daha artmıştı. Sanırım ben birini bulmaya calissaydim bu kadar güzel  bi adama denk gelmezdim.  Dediğim gibi Boranın hayatımıza girmesi hepimizi etkilemiş güzelliğimize güzellik katmıştı. Daha doğrusu abimin Zümrayi alıp gelmesi demek daha doğru olacaktı sanırım.

"Naptın güzelim. Hastaneye gidecektiniz?"
"Evet. Yoldayız şimdi. Trafik olur diye az erken çıkalım dedik."
"Iyi yapmışsınız. Zeynep iyi mi."

Cevabı ben vermedim ve Zeynebe baktım. O da anlayıp Borayla  konuşmaya başladı.

"Iyiyim enişte çok saol sordugun için. Kontrolden sonra daha iyi olucam inşallah."
"Inşallah baldız. Az önce Farhanla konuştum. Seni merak etmiş ama kızarsın diye arayamıyormuş."

Söylediği şeyle gülmeye başladım. Artık çocuğu nasıl terslediyse.  Farhan da Zeynep hamile üzülür diye sesini çıkaramıyordu canim benim ya.

"Naptın lan çocuğa."
"Bi şey yapmadım Arya ya. Napmış olabilirim. Abartıyor."
"Tamam lan sakin. Beni bile dövecek şuna  bak. Kim bilir Ferhana neler yapıyon."