KAÇAK

"Sen yat dinlen hayatım biz aşağıdayız, bir şey olursa seslenirsin."

Söylediklerinden sonra anlima koyduğu dudaklarını çekip odadan çıktı. Yaklaşık iki saat önce hastaneden çıkmıştık şimdi de hepberaber eve gelmiştik. Birazdan hava kararırdı ve Bora uyumam için ısrar etse de bu gun fazlasıyla uyumuştum ve şu anda uykum yoktu ama bunu gel gör ki Boraya anlat.

Gözlerim etrafta gezinirken yeni yatak odasını bile şimdi fark etmiştim ve ilk defa burda yatıyordum, Borasız. Düşündüğümden bile güzel duruyordu ortam.

Günüm asıl konusunu düşünmemek için saçma sapan şeylerle beynimi yoruyordum. Ve bunu farkındaydım. Yatak başlığına sırtımı dayamış oylece bekliyordum. Elim karnıma gitmişti ama boştu orası artık bir can yoktu. Bazen anı hareketlerimden dolayı bıçak saplanır gibi bir his geliyordu aksi taktirde herhangi bir agrım yoktu.

Düşüncelerimden ayrılıp susadigimi fark edince kimisindeki sürahinin boş olduğunu gördüm.

"Bo... Aman be ne yapiyosun kızım kalkıp suyunu da kendin alamicaksan." Kendi kendime söylendiğinde bir de kendime göz devirdim bir de bu halime güldüm.

Üzerime uzun hirkami ve başıma da çemberini alıp odadan çıktım. Adımlarımı yavaş atıyordum hem Boranın duymasını ve kalktım diye bana kizmasini istemiyordum hem de karnımı fazla zorlamak istemiyordum.

"Ne diyosun oğlum sen?" Annemin ağlamaklı sesini duyunca olduğum yere çakıldım. Annem neden ağlıyo diye yanlarına adimlicakken Boranın konuşmasıyla tekrar durdum. Burda neler dönüyordu.

"Anne sadece şimdilik Arya bir şey bilmesin, ben ona soylicem, şu anda kaldıramaz."

Bana neyi soylicekti ve ben neyi kaldıramazdım.

"Bora bunu Aryaya sonradan söylersen iki kere yıkılır, emin misin?" Nevin konuşunca iyice merak etmeye başlamıştım. Neydi herkezin bilip benim bilmedim, bir de kendim hakkında.

"Biliyorum, benden sakladın diye sinirlencek ama ikisini de üst üste nasıl kadirsin."

Ortam suspus olunca annemin ağladığını belirten sesleri duyuyordum. Burda durmak daha fazla ise yaramicakti o yüzden ya ileri ya geri Arya. Sana ne soyliceklerse illaki söylerlerdi de ben bekliyebilirmiydim orası muamma.

"Ne zamandır biliyorsun bunu Bora. " abimin sert çıkan sesine karşılık Bora konuştu.

"Daha bu gün öğrendim, doktorun yanına gittiğimde"

Tekrardan herkez susunca geri odama çıkmaya karar verdim. Benim hakkımda ne oluyorsa demekki doktor da biliyordu. Hemen üzerime düzgün bir şeyler giyip başımı da yaptıktan sonra komidinde duran arabanın anahtarı ve silahımı da aldim. Ayrıca karşıdaki koltukta çantamı görünce o gün yanimda olan çantam olduğunu fark ettim ve içinden telefonumu aldim. Aynı şekilde sessizce aşağı inip kapıya yöneldim. Ses cikarmamasina özen göstererek açıp dışarı çıktım ve arabama yöneldim.

Evin bahcesinden çıktığımda aynadan bakip kimsenin olmadığını fark ettim. Demekki sesi duymamışlardı.

Yaptığım hastane baya uzak olduğu için bir saat sonra gelebilmiştim. Içeri girip doktorumu öğrendikten sonra hemen odasına gittim. Koridorda yürürken aklıma gelen şeyle bir anda duraksadım. En sonr böyle gili yine hastaneye geldiğinde Zeynebin tümörü olduğunu öğrenmiştim. Şimdi de kötü bir haber alıcaktım bu bariz belliydi ve beni daha çok yıkıyordu.

"Gir"
"Doktor bey merhaba"
"Arya hanım?"

Beni gördüğüne baya şaşırsa da kendini toparladı ve oturmam için işaret verdi. Susuyordu anlaşılan benim konusmami bekliyordu.