KAÇAK

BEN EVLENDIM

Arya'nın anlatımından

Uykum yavaş yavaş dağılırken yumuşacık yatakta yatıyor olmam tekrardan uykumu getirmeye başlıyordu. Bir anda gorlzlerimi açıp yattığım yerden doğruldum. Ne yatağı ya ben en son arabadaydım.
Yataktan kalkıp bulunduğum yeri inceledim. Siyahım ve ahşap rengin ağırlıklı olduğu bi odadaydım. Işıkların açık olmasına rağmen ortam hala karanlıktı.

Pencereye yaklaştığımda gördüğüm şeyle şaşırmıştım. Eğer karanlıktan dolayı yanlış görmüyorsam denizin ortasindaydim.

Odadan çıktığında yine ahşap bir koridor beni karşıladı.
"Bora..." seslendim ama cevap gelmemişti. Yukarı çıkan bi merdiven gördüğümde ilerlemeye başladım bir yandan da denizdeyiz diye korkuyordum.
"Bora..." yine cevap gelmeyince keşke silahım yanimda olsun diye içimden geçirdim. Gerçi yanımdaydı ama çantamdaydı çantam da kim bilir nerdeydi. Merdivenleri çıkmıştım ve karşımda bir oda vardı. Kapıyı açarken tekrar " Bora." Diye selendim bu sefer cevap vermişti zaten girdiğim oda da makine-dümen odasıymış.
"Uyandın mı güzelim?" Gelip bana sarılmıştı.
"Yok Bora. Uyur gezerim ben, uyanmadım." Demiş ve eklemiştim. "Bora ne yapıyoruz biz, nerdeyiz ve nereye gidiyoruz, ayrıca bu tekne nerden çıktı." Sorularimi siralayinca dümenin yanında bi şeyler yapmış ve tekneyi durdurmuştu. Beni belimden yönlendirip teknenin burnuna getirdi ve yere yerleştirilmiş yatağa -ki az önce kalktığım yataktan bile daha rahat görünüyor- oturttu kendisi de yanıma oturdu.

"Hayaťım denizi seviyorsun diye gideceğimiz yere böyle gitmeye karar verdim. Ayrıca merak da etme bunu kullanmayı biliyorum."
"Bi de bunu sen mi kullanıyorsun, başka biri yokmu burda."
"Yok güzelim sadece ikimiz, eskilerden gelen bi merakla kullanmayı öğrendim. Ve belgem de var merak etme."
"Nereye gidiyoruz ki biz?"
"Söyleyemem, yoksa beni burdan denize sallarsın." Söyledikleriyle gülümsedim sonra da konuşmaya başladım
"Merak etme kendi iyiligim için seni burdan atmam."

Kaşlarını kaldırıp bana bakınca konuştum
"Ne kadar denizi sevsem de bir o kadar da korkuyorum." Bana şaşkınca bakıp konuştu
"Yüzme bilmiyor musun yoksa?"
"Bilmiyorum da neden bu kadar şaşırdın?"
"O kadar mükemmel bi kadınsın ki bilmediğin bir şey yokdur diye düşünmüştüm." Söylediklerine gülümserken cümle dikkatimi çekmişti. Ben kadındım dime.

"Kadınım." Düşüncelerim dudaklarımdan çıktığında Bora "Benim kadınım." Dedi ve yaklaşıp beni öpmeye başladı. Boranın ani gelen dudakları ve esen rüzgarla inlediģimde kendimi oturduğum yatakta uzanmis Borayı da üzerimde bulmuştum. Ilk başlarda karşılık versem de sonralarda hızına yetişemiyordum, sanırım bu konularda hala acemiydim. Hâlâ dudaklarımı serbest bırakmamışken nefes alamıyordum. Ellerimi saçlarına götürmüs ayrılması için çekiyordum ama bu Borayı inletmış ve daha da hızlanmasını sağlamıştı.

Artık nefes alamicakken son cağre olarak dudağını ısırmıştım. Inleyip benden ayrılınca onu üzerimden itip oturur vaziyete gelmiş öksürmeye başlamıştım. Sırtımdaki el bana destek amaclı hareket ediyor bir yandan da başımda olan şalımı çıkarmaya çalışıyordu. Bir müddet sonra daha da rahatlamıştım.

Ellerimi açılmış olan saçlarımdan geçirip Boraya döndüm.
"Beni mi öldürmeye çalışıyom Bora. Kaç saat öpüyon ya."
"Ne kaç saati hayatım bir dakika olmamıştır daha "
"Olabilir, demekki tutamıyorum nefesimi, dayanamıyorum. " Dedim ve sırtımı yatağa bırakıp uzandım hala boğazım acıyordu. Bora da yanıma yatip beni kollarının arasına aldı

"Iyi de hayatım ben senin burnunu kapatmıyorum ki..." dedi ve dudağımı öpüp tekrar konuşmaya başladı. "...Ben senin dudağini kapatıyorum, neden burnundan nefes almıyorsun."
"Olmuyo o öyle."