KAÇAK

TAKİP

"Bora, bak beni gerçekten zorluyorsun."

"Ayrılmıyorum Arya. Ya anlamıyorum ya seviyorsun işte beni, sana her yaklastigimda kalp atışın kendini dünyaya duyuruyor resmen neden böyle yapıyorsun. "

O kadar belli oluyormuydu ya. Ben duyduğunu zannetmiyorum. Gerçekten o kadar atıyor muydu. 

"Herhalde duyuyorum."

Oha bir de dışından söyledim. Rezillik.

"Değil güzelim, rezillik flan değil. Bu hallerin benim hoşuma gidiyor."

"Ooofff! Ne oluyor bana ya. "

Karşıda bana gülerek bakan Bora daha çok sinirlerimi bozuyordu.
"Ben çıkıyorum."

Hızla kapıya ilerliyordum tabi arkamda Boranın
"Kaç kaç, akşam burdasın ne de olsa." Dediğini de duymazdan geliyordum.

Diş kapıyı açtığımda eli havada kalmış bir Farhan çıktı karşıma. Yanında da bizim Zeynep.

"Ooo, benim kuzenim gelmiş ama benim çıkmam lazım kuzum."

Tabi kapına gelen birine bunu söylemek biraz abes kaçardı ama o benim kuzenimdi, beni bilirdi o yüzden sıkıntı da yoktu.

"Yok kuzen sen cik öyle uğramak istedi Farhan o yüzden geldik. "
"Anladım canim. Farhan hoş geldin sen de. Boraa,  kardeşin geldi, bir bak buraya."

Ayakkabılarımı giyerken bir yandan da içeriye sesleniyordum.
"Hangisi geldi? Hee öz olanmış."

Evet Boranın bir sürü kardeşi olduğu için böyle bir şey söylemişti. Bence bu güzel bir şeydi.

"Size iyi sohbetler, benim çıkmam lazım. Sorguya yetişmem lazım."

Ben arabama ilerlerken peşimden Zeynep konuştu.
"Yine kimi sorguluyor kız Sen?"
"Tanican mi kuzen?"
Gülerek söylediğim  şeye gülerek karşılık verdiler. Çantamdan anahtarı bulamiyordum sonra  arabanın açılma sesini duydum. Kafami kaldırdığımda Bora nin elindeki anahtarı gördüm.

"Unutmusum, atsana."
"Aşık işte bana, her şeyi unutuyor bu aralar."
Söylediğiyle Farhanla Zeynep gülerken o anahtarı bana atti. Havada yakaladogim anahtarla arabaya binecegim sira konustum.
"Sinirden o sinirden."
Kapıda benim gitmemi bekleyenler gülüşürken ben de onlara gülümseyip arabayı çalıştırdım ve bahçeden çıktım.

Evet ondan ayrılmak istiyordum ama yumuşamadan da olmuyordu. Ister istemez onla gülerken buluyordum kendimi. Neden böyle oluyordu. Neden? Televizyonda kitaplarda çocuğu olmuyo diye ayrılan çiftleri guru yapan çiftleri görünce sinirlenirdim, saçma bulurdum. Ama öyle olmuyormuş. Sevdiğinin hayallerini ona geri vermek için sen kendi hayatından vaz geçiyordun. Evet bu çok saçmaydı sonuçta sevdiğin yanında yokken onla kurduğun hayalleri başkasıyla yasiyamazdin. Ama...

"Ooff, kafam allak bullak ya. Şeytan diyo her şey annen yüzünden, o aklıma giriyor diye çatır çatır söyle."

"Of olmaz Arya saçmalama annesiyle arasını bozacan adamın."

Ben düşünceler içinde karakola ilerlerken evden beri peşime takılan araba dikkatimi sekti. Enin sokağında gördüğüm araba sasirtilir şekilde benimle aynı istikamette gidiyordu. Tesadüf muydu yoksa takip mi ediliyordum.

"Ulan bu işin içinde ya Şahin ya da Bora var"

Ikisi de benim korumaya ihtiyacım olduğunu düşünüyordu. Ama ben yok dediğim halde peşime adam mı takmışlardı, çiddiler miydi?

Arabamı anı frenle durdurdugumda arkamdaki araba da durmuştu. Biraz bekledigimde hala arkamdaydı. Artık kesindi beni takip ediyordu. Arabadan inip arkamdaki arabanın şoför tarafına yaklaştım.