KAÇAK

HATIRLIYORUM

"Kuzenimin kuzeni?"

Kıza bakarak kurduğum cümleler buydu. Herkezin şaşkın bakışları bizi bulurken karşımdaki kızda şaşırmıştı ama çabuk toparlayıp sanki bir daha bırakmak istemezmiş gibi sarıldı.

"Oha! Kız öz kardeşini bile hatırlamazken gitti Nevini hatırladı. Bu kızların arasında nasıl bir bğ var." Bu cümleyle beraber birbirimizden ayrıldık ve kuran kişiye baktık. Ilk uyandığımda camda gördüğüm çocuktu bu. Yavaş yavaş bana yaklaşıp

"Beni de hatırlarsın umarım." Dedi ve sarıldı. Hatırlamıyordum ama sarılmasına karşılık verdim. O sırada kulağıma fısıldadıklarının gerçek olup olmadıklarını düşünmekle meşguldüm.

"Gelecekteki kocan inşallah."

Bir müddet sonsra herkez odayı boşaltmıştı. Gözlerimi kapatmış uyacakken kapı çalındı ve içeri bi kız girdi. Bu kız o kızdı elimi tutan denize düşen kız. Okadar bitkin duruyordu ki ne kalkıp yardım edesim geldi.

Yavaş yavaş duvardan destek alarak yanıma oturmuş ve gözlerimin ta içine bakmıştı.

"Kuzen" dedi gülümseyerek. Gözlerimi ayırıyordu benden sanki tepkimi ölçmek ister gibi.
"Efendim kuzen" dedim ben de samimi bir şekilde.

Anında kıkırdadı "Sen ciddi misin? Hatirliyomusun yoksa ben dedim diye mi?" Diye sordu. Ona gördüklerimi anlattım.

Ne olduğunu sorduğumda bana anlatmadı, benim hatırlamam gerekliymiş. Ama ben meraklıydım.

Arya'nın anlatımından

Zeynebin yanından kendi odama gelmiştim. Beni gören hemşireler ve Bora sinirli bakışlar atıyordu bana. Ama ne yapım izin vermediler kalkmama ben de kaçtım.

"Nerdesin sen Arya. Sana kalkılmicak demedim mi, yaraların hala tam iyileşmedi." Diyerek yanıma geldi. Elimi yavaşça tuttu beni yürütmeye başladı. Sanki canımı yakmak istemezmiş gibi, hatta bu yüzden bile bana sarılmıyordu.

Uyanmamızın üzerinden iki hafta geçmişti. Durumumuz iyiye gidiyor diye hastaneden çıkmıştık fakat yine de anı hareketlerde canım yanıyordu. Zeyneple aynı gün çıkınca onu da teyzemin gözetimi dâhilinde bize getirmiştik. Bizde kalıyorlardı. Aslında kendi evimizde olalım diye karşı çıkmışlardı ilk başta ama sonradan arkadaş ortamı iyi gelir bir şeyler hatırlar diye kabul ettiler.

Ilk basta odama girdiğimde dolap kapaklarında asılı olan elbiseler ve gelinlikle içim burkulmustu. Resmen birbuçuk ay önce evleniyordum. Gerçi zaten 2 aydır da evliydim. Elbiseleri görünce Zeynep de benimle beraber şaşırmıştı. Neler olduğunu sorduğunda "Hatırlarsın' demistim. Insallah en kısa zamanda hatırlar diye düşünmüştüm.

Zeynebin anlatımından

Hastaneden çıkalı 2 hafta olmuştu ama bende tık yoktu. Düşünmekten geceleri bile uyuyamiyordum artık. Yine gecenin bi yarısı uyanmıştım. Her akşam aynı satte susar aynı satte uyanırdım. Inanılmaz bir de ağrı girerdi başıma.

Yine kalkıp mutfağa inmiştim. Bu sefer içerde Farhan da  vardı. Farhanın bana söyledikleri kafami karıştırsa da iyi çocuk olduğu bana olan davranışlarından belliydi. Kapıdan girdiğim an başıma bi ağrı girdi ve sanki dejavu yaşamış gibi bi his kapladı içimi. Gözlerim o açtığımda Farhan yanı başıma gelmişti.
"İyi misin?"
Gözlerine baktığımda ona sarılmak geldi içimden. Başımda oluşan uğultular vardı.
...
"Çok mu şu içersin. Hep burda karşılaşıyoruz da."

"Evet "

"Belli neden çeşme güzeli olduğun."

"Abım yatağında yok biliyormusun."