KAÇAK

İŞTE ŞİMDİ SIÇTIK

"Açıktan devam ediceksin ama dime kuzen?"
"Tabi canım öyle, hep bırakmican. "

"Çaylar geldiiiii."

Zeyneple konuşurken konuşmanın arasına çay getiren Nevinle beraber kadro tamamlanmıştı.
Zeynep ve Farhanın evine gelmiştik. Daha doğrusu Nevin biraz kafa dinlemek için Ordudan Istanbula gelmis ben evde olmam diye de Zeynebin yanına geçmişti. Karakoldan ciktigimda aldığım telefonla bu haberi almıştım ve buraya gelmiştik. Yolda da Borayla konustum, zaten onun da haberleri vardi. Ve şu anda Ne kadar planda yoksa bile Borayla beraber ev gezmesine gelmişiz gibi bir izlenim uyanmıştı. Tuhaf hissettirdi.

Insanlar hayatında yeni kararlar alırdı. Bu yeni kararlardan biri Zeynebin okula ara vermesi fakat aynı zamanda açıktan devam etmesiydi. Aslında hiç istemezdi açıktan okumayı. Gidip canlı canlı görmek, o ortamı yasamak daha iyi hissettirirdi ona fakat malûm olanlardan sonra böylesi gerekti.
Eniştemler yani zeynebin babası hala bir belirti göstermemişti. Bunu söylemek istemiyorum ama sanırım bir kızı olduğunu unutmuştu. Zeynep kardeşleriyle konuşuyordu annesiyle de bir kaç defa konuşmak için aramıştı fakat eniştemin evde söylediklerinin üzerine annesi de konuşmaya yanaşamıyordu. Tabi bunu Zeynep bilmiyordu. Ona her seferinde ya evde değil ya uyuyor ya da babam yanında tarzı yalanlar söylüyordu kardeşleri. Ne kadar yalan olsa da hepsi Zeynep üzülmesin diğeydi. Ama o gerçekten Farhanın yanında mutluydu.

Nevine gelicek olursak bu aralar sık sık kafa dinlemeye geliyordu. Eskiden bu kadar gezemezdi ve şu anda kendime bir pay çıkartmamak için zor tutuyordum. Aklımdaki sesler Borayla aranızı yapması için gönderiyorlar dese de buna pek de olanak vermiyordum. Sonuçta onun da bir hayatı vardı ve okulu fazlasıyla da zordu. Herhalde okul ara verdikçe burada alıyordu soluğu. Sanırım bir sikintisi vardi. Acikcasi geldigimizden beri yuzu icten sekilde gulmuyordu. Ve Canda da bir sey vardi ikisi de birbirlerine baktiklarinda sanki atese degmis gibi gozlerini geri cekiyorlardi. Bir sorunlari vardi ama bakalim ne.

Şimdi ise Zeynep, Nevin ve ben oturmuş öylesine şeylerden konuşuyorduk. Okul, iş, eski anılar... Diğer yandan Farhan, Bora, Can ve Cem de... bakiyim. Maç hakkında konuşuyorlarmış.

"Şöyle oturup sohbet etmiyeli ne kadar uzun zaman oldu."
"Bilmiyorum kuzen ama baya oldu. Olaylar bitmiyor ki. Bir türlü."

Zeynebin alaylı sesine karşılık gulumsuyordum sadece. Bizim boşanma davasından bahsettigi bariz belliydi.

"Kızlar Eren aradı Şahinle beraber geliyorlarmış."
Farhanın araya girmesiyle onayladık.

"Ben bir demlik daha çay demeliyim. Şunları da arttiriyim. Gelince hazır olsun." Masadaki aparatifleri eliyle gösterdikten sonra mutfağa gitti. Nevine baktigimda bakışlarının Canda olduğunu gördüm. Can da gayet rahat şekilde bizimkilerle konuşuyordu.

"Anlat!"
Nevine bakarak konuştum. Bakışlarımdan anlamış olacak ki derin nefes verip konuşmaya başladı.

"Ayrıldık."
"Neden lan?"
Sasirmistim. Çünkü daha geçen hafta gayet mutlulardı. Ne olmuştu şimdi. Gerce böyle şeyler belli olmuyordu.

"Kanka iyi değilim."
Nevinin sesi titrediginde eydiği yüzüne baktım. Gözleri dolmuştu.
"Tamam kuzum tamam. Sakin ol. Kalk hava alalım biraz. "

Nebini önden kaldırıp pesinden de ben çıktım salondan. Kapı çaldığında ayaktayım diye bakmaya gittim. Şahin ve Eren gelmişlerdi.

"Selam yenge."
"Aleykumselam." Diye cevap verdim Erene. Şahin de gülümseyip içeri girdi. Ellerindeki poşetleri alıp onları salona yolladim. Ben de ellerimdekilerle mutfağa girdim.

"Zeyno, zorumlar getirmiş kuzum sen bunları da ac, Nevin nerde?"

"Balkona çıktı canım."