Muhtar

12. Bölüm

Selammm. Nasılsınız canlar? 💖

Profilimdeki alıntıyı okuyanlar bu bölüm için sabırsızlanmıştır. O yüzden hemen bölüme geçin. 🤪

Bolll yorum yapmayı ve vote vermeyi unutmayın. ✨

Keyifli okumalar. 🌼

***

Bir kelebeğin hayatta kalmak istercesine yaptığı çırpınışlar gibiydi Zeliha'nın yüreği şimdi. Dur durak bilmeden her an daha fazla artan bir heyecanla içindeki ateşi daha da fazla körüklüyordu. Hayatında bundan daha önemli pek az zamanlar olmuştu. Belki de hiç olmamıştı, kim bilir. Şu an onun mukayesesini yapamayacak kadar gergin hissediyordu kendini. 

Bundan bir ay evvel kadar böyle bir şeyi hayal bile edemezdi. Bir gün birisi çıkıp gelecek ve onu günahlarla kirlenmiş bu köyden muhafaza etmek istercesine kendi kanatları altına alacaktı. Düşlerinin çok ötesindeydi bu. Sadece kaşı gözü değildi ki ona böyle tesir eden. Gülüşü, bakışı, duruşu, kendinden eminliği... 'Huyumu ancak aynı evin içerisinde anlayabilirsin.' demişti muhtar. Bir çatıdan bahsediyorsa şayet buna hiç gerek yoktu ki. Onun kara gözleri bir bataklık gibi kendine çekerken çoktan oraya hapsolmuştu zaten. Gözlerinden başka bir yere ait hissetmiyordu kendini. Bu kadar kısa sürede ruhunda devrim yapan o adamın yüreğini evi gibi hissediyordu şimdi.

"Kızım bir eksiğimiz yok değil mi? Hava kararıyor, şimdi burada olurlar." dedi Kemal Bey sık dokuma ile yapılmış tülü kenara çekip pencereden dışarı bakarken. Buruktu doğrusu, kızına değer veren her baba gibi. Senelerdir ne emeklerle ilmek ilmek işlediği kızının sözünü verecekti bugün. Acaba vermese miydi? Birkaç sene daha beraber yaşayıp giderlerdi. Fakat olmazdı ki! Yıllar kendisinden aldığı gençliği kızından da alacağı zaman iş işten geçmiş olabilirdi. Hayatında ona gerçekten değer verecek bir adamı kaybedebilirdi. 

"Hazır baba! Yani sanırım... İkramlar hazır, çayı demledim, etraf derli toplu." derken çoktan kendi kendine konuşmaya başlamıştı Zeliha. Sabahtan beri yaptığı işlerin sesli tekrarını yaparak üzerlerini çiziyordu zihninde. 

"E hadi sen de git giyin! Daha ne bekliyorsun kızım?" 

Zeliha telaşla başını salladı. Hazırlık yaparken üstüne başına bir şey dökülmesin diye son ana kadar hazırlanmak istememişti. Babasının öyle demesiyle iyice eli ayağına dolandı. Odasına girip yatağının üzerine serdiği ütülü olan kıyafetini bir yandan incelerken bir yandan da üzerindekileri çıkarıyordu. İç çamaşırlarıyla kaldığında iki gündür zihnini talan eden düşünceler tekrar gün yüzüne çıkmıştı. Muhtarın annesiyle bu şekilde tanışmamalıydı. Kim sevdiği adamla vuslata erecekleri gece için hazırlık yaparken müstakbel kayın validesiyle bu şekilde tanışmak isterdi ki! Bu korkunçtu, ayıptı. Köy yerinde adının bile zikredilmesi ayıplanan bir şeye bu denli hevesli görünmek bir köylü kızı için utanılacak bir durumdu. 

Muhtarın annesi ayıplayabilirdi, utandırabilirdi. İlk defa gördüğü ve gelini olacağını öğrendiği kızı oracıkta yerle bir edebilirdi. Oğlunu paylaşamama kıskançlığı bürüyebilirdi gözünü. Fakat hiç de öyle olmamıştı. Zeliha utanmasın diye gözlerini bile fazla oyalamadan üzerinden çekmiş insanı rahatlatan bir tebessüm ile genç kızı selamlamıştı. Zeliha ise dışarıdan oldukça belli olan gerginliğiyle müstakbel kayınvalidesinin bu yaklaşımına karşılık vermiş tezgahta serili olan gecelikleri ardında bırakarak oradan ayrılmıştı. 

Zümrüt yeşili, belden oturtmalı elbisesini giydiği gibi belinin inceliği ortaya çıkmıştı. Cılız bir vücudu yoktu, kiloları daha çok kalçasında birikiyordu ama köyün işleri ağır olduğundan kalçası oldukça derli topluydu. Elbisenin belindeki kuşağı özenle bağladığında birkaç saat önce yıkayıp kurulayıp taradığı saçlarını belinden aşağı sarkıttı ve gözleriyle yakın bir ton olan yazmasını geriden bağladı. Gözlerinin içine hafifçe çektiği sürme yeşillerini ortaya çıkarmış, irislerini daha da berraklaştırmıştı. Kasabaya indiği gün aldığı şeftali rengi tonundaki ruju özenlice sürdü dudaklarına. Fazla mı süsleniyorum diye düşünmedi bile. Onun günüydü bugün. Muhtar ile birbirlerine söz verecekleri gündü, onun da ailesinin de karşısına en özenli şekilde çıkmalıydı.