Doktor ve mafya/Skz Bts

49

Bu bölümü vkooklifw için yayınlıyorum😚

Sevgililer gününde yalnızım demeyin çünkü ben varım🤗

Hyunjin'den

Felix ve changbin gittikten sonra bir sessizlik hakimdi salonda. Kafamda bir sürü şey vardı ama aynı zamanda da hiçbir şey yok. Nasıl oluyor bilmiyorum ama düşünemiyorum sanki.

Jeongin'den iki yıl boyunca ayrı kalmıştım ve hepsi mafya olduğu için miydi yani? İki yıl boyunca yaşadıklarımın suçlusu babasıydı. Ben bunca zaman boyunca jeongin'i suçlamıştım.

"Hyung, biz biraz yalnız konuşabilir miyiz?" Jeongin'in jungkook hyung'a sorduğu soruyla bakışlarımı ona çevirdim. Elmacık kemiği kızarmıştı. Yumruk atmasa mıydım acaba?

"Konuşun." Jungkook hyung bıkkınlıkla izin vermişti.

Birlikte kalktık. O önde ben arkasındaydım. Merdivenlerden çıkıp bir odaya girdi. Ben de arkasından girdiğimde kapıyı kapattı. Odayı inceledim. Evin geneli siyahken bu odada siyah yoktu. Grinin hakim olduğu bir odaydı.

Yatağa doğru ilerlerken komidinin üstünde gördüğüm çerçeve durmamı sağlamıştı. Çerçeveyi elime aldığımda gözyaşlarım kendiliğinden akmaya başlamıştı. Bu bizim son birlikte çektiğimiz fotoğraftı. İki yıl önceki hyunjin ve jeongin...

Birden belime sarılan kollarla irkildim.

"O gün son günümüz olduğunu bilseydim seni asla bırakmazdım." Belimdeki elleri konuşmamla sıkılaşırken kafasını omzuma koymuştu. Sessiz kalmıştı. Bende bir şey söylemedim daha fazla.

O gün dalgın olduğunu fark ettiğimde üsteleseydim keşke. Üsteleseydim neyi olduğunu anlatırdı belki. Bunları yaşamazdık belki.

Bir süre o şekilde durduktan sonra kollarını gevşetti. Benden uzaklaştığında ona döndüm. Yüz yüze bakıyorduk şimdi. Bakışları acı çekiyormuş gibiydi. O da benim gibi acı çekmişti.

"Ben seni hiç bırakmak istemedim. Senden hiç ayrılmak istemedim. Senden bir saniye ayrı kaldığımda seni özlerdim ki ben. Sana söz vermiştim. Hiç ayrılmayacağımıza söz vermiştim. Sözümü tutamadım. Özür dilerim. Çok özür dilerim." Elleriyle yüzünü kapatıp ağlarken kollarımı beline sardım. Benim sarılmamla o da kollarını boynuma çıkardı.

İkimizde ağlıyorduk. İki yıl boyunca çektiklerimiz yüzünden ağlıyorduk. Özlediğimiz için ağlıyorduk.

"Hepsini sen güvende ol diye yaptım. Sadece senin iyi olmanı istedim." Belindeki ellerim sıkılaşırken yüzümü boynuna gömdüm. Kokusunu o kadar çok özlemiştim ki.

"Özür dilerim. Her şey için çok özür dilerim. İstersen yine vur bana. Yumruk at, tokat at istediğini yap. Bütün sinirini çıkar. Yeter ki affet beni."

"Özür dileme artık. Şu an sadece kokunu içime çekmek istiyorum." Biraz durduktan sonra ellerinden birini enseme götürdü. Ensemdeki saçlarımı okşamaya başladığında içimdeki boşluk tamamen gitmişti sanki.

Jeongin gittikten sonra içimde bir boşlukla yaşamıştım. Onsuz aldığım nefes bile boşaydı. Nefes aldığımda kokusu burnuma gelmedikten sonra nefes almamın bir anlamı yoktu ki.

İki yıl boyunca hasret kaldığım kokusunu şimdi doya doya çektim içime. Ciğerlerimi kokusuyla doldurdum. Son günümüzde onun yaptığı sarılmayı şimdi ben yapıyordum.

"Çok özledim. Sana böyle sarılmayı, kokunu içime çekmeyi. Seni çok özledim." Yüzümü boynundan çekmeden konuşmuştuğum için sesim boğuk çıkmıştı.