Doktor ve mafya/Skz Bts

45

Seungmin'den

Abim gittikten sonra hastalarımla ilgilenmeye devam etmiştim. Nereye gittiğini merak etsemde söylemediği için fazla üsteleyememiştim. İşlerim var derken ne işinden bahsettiğini merak ediyordum.

Eskiden abim benden hiçbir şeyini saklamazdı. Duygularını, ağlamalarını, düşüncelerini hepsini paylaşırdı. Şimdi ise benden sürekli bir şeyler saklıyordu. Her düşüncesini, yaptıklarını paylaşan abim birden benimle arasına bir mesafe koymuştu. Sanki aramızda bir perde vardı. Perdeyi rahatça kenara çekebilirdik ama ikimizde bunu yapamıyorduk. Neden? Nedenini bilmiyordum ama bulacağıma emindim.

"Seungmin!" Bahçede bana doğru koşan bedenle kaşlarımı çattım. Neden burada ve neden endişeli bir şekilde?

Nefes nefese önümde durduğunda sordum. "Ne işin var burada?" Onunla her karşılaştığımda bu soruyu sormayı bırakmam gerekiyor cidden.

"Şey..." Elini ensesine atıp kaşıdı. Yine beni mi takip ediyor?

"Seni görmek istedim. Çikolatalar eline ulaştı mı?" Bir de şu çikolatalar vardı. Dün hastanedeyken birden güvenlik yanıma gelmiş ve bana kargo geldiğini söylemişti. Poşetleri gördüğümde şok geçirmiştim. İçindeki notu okuduğumda ise gülümsemiştim.

"Bunlar için çok para harcadım yemezsen bana ver çocuklara dağıtayım."

"Evet, aldım. Bu kadar çok neden aldın ki?" Aklımdaki soruyu sorduğumda ne cevap vereceğini çok merak ediyordum.

"Bilmem. Sana çikolataları verdiğim zaman gülmüştün. Belki daha çok alırsam daha çok gülümsersin diye düşündüm. Bende gülümsemeni hayal edip mutlu oldum işte." Omuzlarını kaldırıp indirdiğinde gülmüştüm. Gözüme şu an sevimli gelmesi normal mi?

"Bu gülümseme içindi her şey." Bakışları kafamı karıştırıyordu. Yaptıkları bana kimsenin yapmadığı şeylerdi ve ben ona kendimi çekiliyormuş gibi hissediyordum. Bu iyi bir şey miydi?

"Her neyse sana bakmaya geldim işte. Bir de çikolataları sevdin mi diye sormuş oldum." Gülmüştü ve gamzesi çıkmıştı. Gamzesine dokunmak istedim bir an.

Ben gamzesine bakarken o bana bakıyordu ve bu ortamı telefonumun sesi bozmuştu.

Ekranda abimin ismini görünce bekletmeden açtım telefonu. Chan'ın yanından uzaklaşma gereği duymadım.

"Hyung?"

"Seungmin. Şimdi senden isteyeceğim şeyi soru sormadan yapmanı istiyorum. Tamam mı?"

"Tamam."

"Şimdi gidip başhekimden izin al ve eve gel."

"Ama neden?"

"Soru sorma işte. Chan yanında mı şu an?"

Abimin sorduğu soruyla bakışlarım chan'ı bulmuştu. Abimin neden şu an bunu sorduğunu ya da neden eve gitmemi istediğini anlayamıyordum.

"Evet." Neler oluyor gerçekten bilmiyorum ama abimin kısık sesi endişelenmeme sebep oluyor.

"Senden onunla gelmeni istiyorum. Biliyorum her şey kafanı karıştırıyor ama lütfen bana güven. Ben evde olacağım sende chan'la gel, tamam mı? Evde her şeyi anlatacağım."

"Peki hyung."

"Seni çok seviyorum. Her şey senin güvenliğin için. Sen benim her şeyimsin."

"Hyung neden böyle konuşuyorsun? Beni korkutuyorsun."

"Korkma. Sadece söylemek istedim. Evde görüşürüz."