MELANKOLİ

1.0

"Ee o zaman ne yapacaksın?"

İlk dersin bitiminde Neva'yla birlikte okulun kafeteryasına doğru yürürken ilk sorduğu soru bu olmuştu.

Cevabımı bekletmeyi uygun görüp kantinin önüne doğru kısa bir bakış attım, ki atmaz olaydım. Şaşkınca gözlerimi kırpıp Neva'ya doğru döndüm, "bedava bir şey mi satıyorlar?"

"Ne alaka?" Diye sordu yüzü hafiften ekşirken.

"Bu kalabalığın başka bir açıklaması olabilir mi o zaman?"

Güldü. "Kantinin ne zaman boş olduğunu gördün?" Ardından omuz silkip kalabalığa doğru uzun bir bakış attı. "İsterse her Allah'ın günü zam gelsin ama durum böyle olacak."

"He anasını satayım ekonomi bir bizi vuruyor zaten."

Kantinin önünden geçip kafeteryada bulunan yuvarlak masalardan birine oturduk. Ben kendi yönümü kantine doğru vermiştim, Neva da tam karışımdaydı. Ve evet, ekonomi sadece bir bizi vurduğu için kantinden hiçbir şey almadan öylece masanın tekine oturmuştuk. Birazdan da açlıktan masayı falan yerdik.

Ve işte Yağız!

Gözlerim anında parlarken bu asla Neva'nın gözünden kaçmamıştı. Uzun boyu, kumral saçları ve yürüyüşüyle yemin ederim ki göz dolduruyordu. Bir dakika lan. Ağlıyorum!

"Şunun asilliğine bakar mısın?" Neva'nın arkasına dönmesi ve önüne dönmesi bir olurken sanki bir salakmışım gibi sordu. "Ne asilliği?"

"Kız bak Yağız'ım arkanda ya işte!"

Tekrardan arkasına doğru baktı ve yine önüne doğru hiçbir şey anlamamış gibi döndü. "Asil olan Yağız mıymış?"

Sinirle soludum. "Senin sıkıntın ne Neva?"

"Yağız'ı asil bulmak mı zorundayım lan?"

Birbirimize karşı sesimiz gitgide yükselirken en sonunda üstün bir cesaretle doğruldum ve söyledim, "Atlas sana iki tane numara vermişti ya."

Şüpheyle sordu. "Ee?"

"Eve gider gitmez Yağız'ın gerçek numarasına yazacağım!"

-
***ne kadar oy, o kadar bölüm 🌸💐🌺