MELANKOLİ

5.2

Selamm. Bölüm geç geldi çünkü bir türlü bitirme fırsatı bulamamıştım. Kusura bakmayın.

Lütfen oylamayı ve yorumlamayı unutmayalım.

Oy ve yorum yapmayan yb istemesin tskkrler. Kısasa kısas. 💔
-

Belki de şu hayatta hiç olmadığı kadar ağlamıştım.

Melankolik bir yapım vardı. Bunu biliyordum fakat genelde bunu kendi içimde yaşıyordum. Pek dışarıya yansıtmıyordum. Ama Esat'ın yanında resmen kendimden geçmiştim, sanki bir başımaymışım da yanımda kimse yokmuş gibi içimde ne var yok ortaya dökmüştüm. Onun kollarında saatlerce dert yanıp gözyaşı dökmüştüm.

Ha bir de lanet olası regl. Melankolik yapımın yanında daha bir duygusaldım tabii. Hiç eksik olmasın.

Yattığım yatağımda bir oraya bir buraya dönüyordum fakat bir türlü gözlerime uyku girmiyordu. Esat bir işi olduğunu söyleyip yanımdan ayrılmıştı. Doğrusunu söylemek gerekirse böyle bir anda onun gitmesini asla istemezdim. Ama gitmişti işte.

Ofladım ve üzerimdeki örtüyü at- fırlatıp telefonumu elime aldım. Hâlâ ve hâlâ ne annemden bir mesaj ne de arama vardı. İçimdeki 'bir bokluklar dönüyor' hissi bir türlü dinmek bilmiyordu. Sinirle elimdeki telefonumu sıkmaya başladım, keşke kırılsa da-

Bir dakika. Mesaj geldi!

Telefonuma yaptığım eziyeti nihayetinde bıraktım ve gelen mesaja doğru baktım heyecanla. Fakat... ne yazık ki annemden değildi.

Esat: şş.

Esat: uyudun mu?

Derin bir nefes verip geri yatağıma uzandım.

Ece: yo.

Ece: henüz uyumadım.

Esat: neden?

Ece: gözüme uyku girmiyor ki.

Esat: saate bak, çok geç oldu.

Dediği gibi saate baktım. 2'ye geliyordu.

Ece: diyene bak.

Ece: asıl sen neden uyumadın hâlâ?

Esat: bir işim vardı.

Ece: ne işiymiş bu?

Esat: onu birazdan sana söyleyeceğim zaten ama ondan öncesinde kendini bu kadar yıpratmana daha fazla müsaade edemeyeceğim Ece.

Duraksadım.

Ece: nasıl yani?

Esat: annenin bu konuda elbet bir sebebi vardır.

Esat: yoksa neden sana cevap vermesin ki?

Haklı olabilirdi. Belki de büyük bir duygu karmaşası yaşayıp her şeyi içimde büyütüyordum. Belki de dediği gibi annemin geçerli bir sebebi vardı.

Ece: olabilir ama... bilmiyorum ki.

Ece: her şeyi geçtim annemi çok özledim işte.

Ece: onu görmeyi istiyorum artık.

Ece: artık buna daha fazla katlanamayacağım.

Esat: işte bu yüzden sabah erkenden Sakarya'ya gidiyoruz.

Ne?

Doğru mu okudum ben?

Bir anlık duraksadım. Okudum, durdum, tekrar tekrar okudum. Tekrar ve tekrar.