MELANKOLİ

7.6

7.5 bölümü hakkında güncel: bir sure sonra içime sinmedi düzenlemek için kaldırdım, wattpad'e ara verdim sonra arada kaynadı öyle o motivasyonu bulamadım. Ama kurguya bir etkisi veya eksisi yoktu zaten okumaya buradan devam edebilirsiniz. 6.1'in tekrarı gibi düşünebilirsiniz. Belki de düzenlerim ne olacağı bilinmez. Bu konu için özür dilerim. Seviliyorsunuz <3

MEDYA: Instagramda görüp de tam "ilgilenmiyorum" demelik Ecsat 😔

Sınır: 1200 oy. 😗 Yani bir sonraki bölüm bitmeye yakın demek bu. (Olaylı bölüm olacak ehehe)

-lütfen bol bol yorum yapalimmm ❤️‍🔥

İyi okumalarrr. Bölümlerim çoğu text kitabına göre uzundur bu arada. Yani kısa diyemezsiniz yerim sizi. Onun dışında ilerleyen bölümlerde daha uzun bölümler gelecektir. Çünkü finale yakınız. Unutmayın 🥲
-

Duyduğum belli belirsiz seslerle gözlerim itinayla açılmaya çalışırken bir yandan da ağır basan uykuma devam etme isteğim gözlerimi açmama engel oluyordu.

Sinirle derin bir nefes verdim ve yan tarafa dönd- AH!

Kafamı Esat'ın yüzüne çarpmamla, son anda beraber yatıyor olduğumuzu fark etmem eş zamanlı gerçekleşirken anında uykumdan uyandım ve şaşkın gözlerimle onun zorlukla gözlerini açmaya çalıştığını fark ettim.

Elleri burnuna doğru gitti ve yüzünü ekşitip "amına koyayım," diye mırıldandı uykulu bir sesle. "Burnum kırıldı galiba!" YAVAŞ! Uykusunda küfür ediyor lan bu!

Ayyy! Yerim.

Anında aşka gelmemle "sevgiliim," diye seslendim dirseğimde yükselerek. Kendini sırt üstü yastığına bıraktı ve zorlukla tek gözünü açıp bana doğru baktı 'noluyoruz amk' dermiş gibi.

"Günaaydın!"

Esat, sanki olayı yeni çakarken "biz?" Dedi ve etrafa doğru baktı sanki nerede olduğunu unuturmuş gibi.

Şapşal la bu!

İstemsiz güldüğümde uykulu maviş gözleri tekrardan kapandı ve direkt kollarını bana atıp yanına çekti.

Ki zaten bugün cumartesi günüydü ve istediğimiz kadar yatabilirdik.

Kolları sıkıca bedenimi sarıyordu. Üzerinde tişörtünün olmamasına rağmen mis gibi kokan parfümünü hissedebiliyordum. Dün yaşadığımız yakınlık neticesinde en son ben de kendi üstümden kurtulmuştum fakat ilerleyen saatlerde birden gelen utangaçlık sebebiyle üstümü yeniden giymiştim.

Watty kızlarının ara ara gitgeller yaşayan utangaçlıkları kapatılsın!

"Esat," diye seslendim usulca yeniden kapanan gözlerine şaşkınlıkla bakarken. "Nedir bu uyku hâlleri acılı şalgamım? henüz ufukta olmayan yaramaz çocuklarımın babası?"

Yalnız uyansın diye söylediğim iltifata bakar mısınız?

Esat'ın yüzünde, gözleri kapalı olduğu hâlde tatlı bir gülümseme belirdiğinde çenemi avucumun içine alıp onu seyretmeye başladım. Allah'ım... ne kadar tatlı bir serseri!

"Çocuklarımız yaramaz olmayacak," dedi belli belirsiz bir sesle.

"Düşünsene," deyip hızla yeniden dirseklerimin üzerinde yükseldiğimde heyecanla devam ettim. "Senin gibi bir oğlumuz oluyor. Okulun altını üstünü getiriyor falan! Sonra senle beni her gün okula falan çağırıyorlar. Ne de olsa babasına çekmiş falan deyip işin içinden sıyrılıyorum!"

Eğer bir oğlumuz olursa zihnimde tamamıyla böyle bir profili vardı şimdiden.

"Falanını filanını boşver," dedi Esat kısık gözleriyle bana bakmaya çalışırken. "Bizim kızımız hiç de yaramaz olmayacak."