MELANKOLİ

0.8

Oylayın yorumlayın çay yudumlayın.

Bu bölümde duz yazıya geçtik haydin bismillah.
-

(Bugünkü yaşanan kavga anı, sabah saatleri.)

"Bu son senemiz, ne demek okulu bırakıyorum?" Diye sordu Neva bana tıpkı uzaylı görmüş gibi.

Önümdeki coğrafya defterini sertçe kapatıp sıra altına doğru sokuşturduktan sonra omuz silktim. "Tek çarenin okumaktan değil de zengin koca bulmaktan geçtiğini ne zaman anlayacaksın Neva?"

Ee ama öyle değil miydi?

"Bence kendi ayaklarının üzerinde de durabilirsin Ece." Bana doğru imalı bir bakış atıp gözlerini devirdiğinde derin bir of çektim.

"Ben daha otobüste ayaklarımın üzerinde duramıyorum, bir git ya."

Güldü. "Tüm zengin erkekler de seni bekliyordu zaten be kızım."

Komik mi, dercesine kaşlarımı kaldırdığımda yüzündeki gülüş anında silindi ve genzini temizledi.

"Tüm zengin erkekler değil," deyip gözlerimi hayal edercesine yumdum. "Yağız'ım. O zaten denemelerde derece yapıyor, kesinlikle zengin olacak ve geleceği şimdiden parlak." Gözlerimi geri açtığımda ise Neva bana doğru resmen acırcasına bakıyordu.

"Ne?!" Diye tısladım onun bakışlarına ithafen. Buğday tenli, kumrala çalan hafiften kıvırcık saçlarım vardı. Dışım ayrı, içim ayrı güzeldi. Şimdi bu da kendini ne çok beğeniyor, diye düşünmeyin. Allah yarattı tabii ki de beğeneceğim.

Derken birden sınıfımıza doğru koşup gelen ayaklı gazete Deren'le hepimiz ona doğru döndük. Teneffüs arasındaydık ve sınıfımızın ayaklı gazetesinin sınıfa panikle koşmasının tek bir sebebi vardı.

Kavga?!

"Kavga!" Ve Deren tahminimi anında doğrularken sınıfta küçük bir hareketlenme yaşandı. "Yağız ve Esat kavga ediyorlar!" Ellerini 'fena' dercesine salladı. "Hem de çok kötü!"

Direkt sıramdan kalkarken sınıfımızın Geek'i Kahraman konuştu, "Esat sonunda kendisiyle de kavga etti desene sen şuna." Sınıftaki birkaç kişi ona katılırken ben ise asla anlamamıştım bu imâsını.

"Gerçekten de bu çocuk her gün kavga edecek bir başkasını nasıl buluyor?" Tunahan bunu Kahraman'a doğru söylerken daha fazla dayanamayıp hemen yanımdaki Neva'yı ittirmeye başladım. Her gün cam kenarı kavgası yaptığımız için bu işi vardiyalı yapmaya karar vermiştik ve bugün de sıra bendeydi.

"Hadi!" Deyip ittirmeye devam ettim onu. "Götünü mü monteledin kızım kalk da çabuk gidelim."

Neva'nın asla meraklı bir yapısı olmadığı için gözlerini bıkkınlıkla devirip bana doğru baktı. "Gidip ne yapacağız Ece ya?"

"Ona da gidince karar verelim." En ultimatik bakışımı attığımda nihayetinde yerinden kalkmak zorunda kaldı. "Of. İyi be."

Neva kalktığında hızla çıkıp koridora doğru ilerlemeye başladım. O da arkamdan geliyordu fakat benim kadar hızlı hareket etmiyordu.

Saniyeler sonra bir kalabalığın toplandığı yere doğru koşmaya başladığımda Yağız'ın üzerindeki Esat'la karşılaşınca yüreğim ağzıma geldi. Yağız'ımı yumruklayıp duruyordu!

Esat'ın hiç şakası yok gibiydi. Zaten okulun serserisi olduğu herkes tarafından biliniyordu ve yanındaki birkaç kişiyle yarattığı çetesiyle birlikte her türlü kavgaya girişiyorlardı. Bu kavga da kimseye şaşırtmamıştı ama benim sevdiğimi dövüyor olması bu kez gerçekten de sinirime gitmişti.

"Ne oluyor orada?!" Müdür beyin sesi birden yükselirken herkesin ağzından bir uğultu koptu ve Esat, Yağız'ı bırakmak zorunda kaldı. Geri zekâlı! Yüzünü mahvetmişti resmen. Elleri kırılasıca!

"Yağız çok kötü görünüyor." Neva'nın söylediği şeyle içim her ne kadar acısa da onaylamak zorunda kalmıştım.

"Evet çok kötü görünüyor. Keşke-" ve anında aklıma gelen fikirle Neva'ya doğru döndüm. "Aklıma bir fikir geldi!"

Gözleri şaşkınlıkla aralanırken sordu, "ne geldi aklına?"

Sinsice gülümsedim. "Şimdi Yağız'ın sınıfına gidip onun numarasını birinden alıyorsun Neva'cım."

"Ne?!"

"Lütfen!" Dedim yalvarır bir tonda. "O sınıfta senin kuzenin yok muydu?" Tamam biraz geri zekâlıydı ama iş görürdü.

"Onda illa numarası vardır. Lütfen al ve bana ver." Gülümsedim. "Sonunda Yağız'a yazabilmek için bir bahane bulabildim."

Çocuk dayak yemiş benim derdine düştüğüm şeye bakar mısınız?

Şeytaniyiz elhamdülillah.