MELANKOLİ

6.2

MEDYA: serseri kekom.

‼️: Günün ikinci bölümüüü. 6.1'i okumayı unutmayın lütfen!

🌸1 milyon okunmuşuzzzzzz!!!🌸 boş zamanını burada harcıyorsan ve bunu okuyorsan özelsin. Herkese çok teşekkür ederim!

Sınır: önceki bölüm ve bu bölüm 1k oy aldığında yeni bölüm gelecektir :)
-

Sabah gözlerimi perdemin ardından itinayla odama girmeye çalışan lanet olası güneş ışınlarıyla açtım. Yüzümü iğrenircesine ekşitip yatağımda gerinmeye başladım.

Ancak o an, Esat'la geceki performansımız geldiği gibi kalp atışlarım hızlandı ve histerik bir şekilde boş yatağıma doğru baktım. Esat yoktu ve yatağımda tek başımaydım!

Dirseğimin üzerinde yükselip sanki Esat kaybolabilen küçük bir eşyaymış gibi etrafa doğru bakınmaya başladım. Tabii bir yandan da güneş yüzünden gözlerimi tam olarak açamıyordum. Her şeyi geçtim fenasal uykum vardı be.

Etrafa bakınmaya devam ederken bakışlarım, nedense üzerimdeki tişörtüme ilişti. Oysa biz dün onu çıkartmamış mıydık?

Ulan! Yoksa hepsi bir hayalden mi ibaretti?!

Kafam anında aşureye dönerken, bu arada aşureye bayılırım, kapanmaya çalışan göz kapaklarıma karşı gelemeyip kendimi geri yatağıma bıraktım. Kafam yastığımla buluşurken örtümü de üzerime kadar çektim. Tek istediğim şu an bölünmüş uykuma devam edebilmekti. Soru işaretlerini sonraya saklasam ne olacaktı ki sanki?

Tam gözlerim kapanıyordu ki odamın kapısının açılması ve Esat'ın kapı kolunu tutuyor olduğunu görmemle gözlerim geri açıldı.

Üzerinde okul gömleğimiz vardı, altında da okul pantolonumuz. Gözlerim tembelce açılıp kapanırken Esat ise okul gömleğinin kollarını sıvamış bir şekilde düğmelerini kapamaya çalışıyordu. Saçlarının ıslaklığı, duş almış olduğunun göstergesiydi.

Yanıma ulaşıp yatağın kenarına oturduğunda tereddütle ona doğru baktım. Acaba 'dünkü yaşananlar bir hayalden mi ibaretti' diye sorsam çok mu apt-

"Uyanmışsın," dedi gülümseyerek. Gözlerimi boş boş kırpıştırdım. "Sen tatlı tatlı uyurken ben de eve çıkıp hızlı bir duş aldıktan sonra hiç vakit kaybetmeden okul kıyafetlerimi giydim."

Bu ne böyle Esat ya? Güne açan çiçekler gibi misin sen? Ne bu düzen ve tertip?

En sonunda gömleğinin kollarıyla olan işini bitirdiğinde "Sabah üşüyordun," dedi bakışlarını üzerimde gezdirmeye başlarken. "Ben de üstünü giydirdim sana."

Ha, gece yaşananlar hayal değilmiş yani?

Yuppi!

Benim düşünceli sevgilim benim be!

Tepkimi merak edermiş gibi suratıma bakmaya başladı. Merak etme, dün yaşananlar bir hatadan ibaretti demeyeceğim.

Gülümsedim ve "teşekkür ederim," dedim.

Elleriyle saçlarıma dokunup hafif dokunuşlarla düzeltmeye çalışırken kıkırdadı. "Prensesim, hiç özenli durmuyorsun." Ve can yakıcı bir kurşun attı, "Okula geç kalacağız."

"Okul mu?" Diye sordum tepkiyle. Keyifli yüz ifadesi anında yok olurken duvardaki saate doğru baktım. "Hassiktir!" Gözlerim korkuyla aralandı. "Okul!"

Bana doğru hayretle bakıp kaşlarını çattı. "Ee tabii okul var."

"Ama benim de çok uykum var!" diye sızlanmaya başladım ağlamaklı sesle. "Okula gitmek istemiyorum!"