အခန္း(၁၅၅)ဒူးရင္းသီး-၁
ခ်န္ရႈံ႕ခ်ီသည္ ေမွာင္မဲေနေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ စုယာယာထံ ဖုန္းေခၚဖို႔ရာ ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လိုင္းကေတာ့ အားမေနခဲ့ပါ။
ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာင္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ လိုင္းမအား ျဖစ္ေနရတာလဲ?
ခ်န္ရႈံ႕ခ်ီက မ်က္ေမွာင္ကုတ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ဖုန္းကို ခ်လိဳက္၍ ခဏေလာက္ေစာင့္လိုက္သည္။ မိနစ္ အနည္း ငယ္ခန႔္ေနေတာ့ သူက ထပ္ေခၚခဲ့သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ မွာေတာ့ တီတီ အသံႏွစ္ခါၾကားရၿပီးေနာက္ စုယာယာက ဖုန္းကိုင္ခဲ့၏။
"ေလာင္ကုန္း..."
"မင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ? အဲ့ကိစၥျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကို အရင္ဆုံးဖုန္းမဆက္ရတာလဲ?"
ခ်န္ရႈံ႕ခ်ီသည္ စုယာယာရဲ႕အသံကို ၾကားလိုက္ရခ်င္း ပဲ သူ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ မီးေတာက္တစ္ခုက တၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေလာင္ကြၽမ္းေနသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး သူမကို ဆူပူမိ ေတာ့သည္။
"ငါမင္းကို ဘာေျပာခဲ့လဲ? တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ငါ့ကို အရင္ဆုံးေျပာရမယ္လို႔ မသြားခင္က မေျပာခဲ့ဘူးလား? ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကိုမေျပာတာလဲ? လက္ေထာက္ခ်န္သာ မေျပာျပခဲ့ရင္ ငါသိေတာင္သိလိုက္ပါ့မလား? ငါ့ဆီကေန ဘယ္ေလာက္ထိဖုံးကြယ္ထားဖို႔ စီစဥ္ထားတာလဲ?"
႐ုံးခန္းထဲမွာ သူမ ရိုက္ကူးေရးအဖြဲ႕မွာသုံးတဲ့စင္နဲ႕ ရိုက္မိမလိုျဖစ္သြားတယ္လို႔ သူ ၾကားလိုက္ရတုန္းက လန႔္လြန္းလို႔ သူ႕ႏွလုံးသားေတာင္ ထြက္က်ေတာ့မလို႔။ သူမဆီမွာ တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆို တာ သူ႕မွာ စိတ္ပူလိုက္ရတာ? နာက်င္ေနေလမလား? ဒဏ္ရာကေရာ ျပင္းထန္ေနမလား? အဲ့အေတာအတြင္း မွာ သူမကေတာ့ သူ႕ဆီ ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ေတာင္ မဆက္ခဲ့။ သူ ဆက္တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း လိုင္းက မအား။ သူမက သူ႕ကို စိတ္တိုရေအာင္ တမင္တကာမ်ား လုပ္ေနသလားမသိ?
သူ အဲ့အေၾကာင္းကို ေတြးေလေလ ပိုစိတ္တိုရေလ ပိုစိတ္ပူမိေလပဲ။ ခ်န္ရႈံ႕ခ်ီမွာ စိုးရိမ္ပူပန္မိၿပီးသူ႕ရင္ဘတ္ ကို ေၾကာင္တစ္ေကာင္က ကုတ္ျခစ္ေနသလို ခံစားေနရ သည္။ ဖုန္းေခၚလို႔ရလိုက္သည္ႏွင့္ ထိန္းမထားနိုင္ေတာ့ ဘဲ စုယာယာထံ အကုန္ဖြင့္ထုတ္လိုက္မိသည္။ သူ အရမ္းကိုစိတ္တိုေနပါသည္။
