အခန္း(၁၅၈)႐ႊီခ်ဳံခြင့္ဆီ အလည္သြားျခင္း-၁
"ဘာမွ-ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး"
စုယာယာက အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္တံေတြး မ်ိဳခ်လိဳက္ရၿပီး ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ေျပာလိုက္ရသည္။
ခ်န္ရႈံ႕ခ်ီသည္ ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ သူမကို ၾကည့္ေနကာ ဟြန္းခနဲႏွာမႈတ္၏။ ေဆး႐ုံခန္းထဲတြင္ ဒူးရင္းသီးနံ႕ အေတာ္ေလး ပါးသြားၿပီဆိုတာကို အတည္ ျပဳၿပီးေနာက္ဆုံးမွ သူက အထဲဝင္လာခဲ့သည္။
"ရွင္ေရာက္လာၿပီပဲ ေလာင္ကုန္း! ယာယာ ရွင့္ကို အမ်ားႀကီး လြမ္းေနတာ!"
စုယာယာက အိပ္ယာေပၚမွာထိုင္ေနၿပီး ခုပဲ အထဲ ဝင္လာခဲ့ေသာခ်န္ရႈံ႕ခ်ီအား ၾကည့္ေန၏။ ပါးျပင္ထက္ မွာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွစ္ခုႏွင့္ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလး တစ္ခုႏွင့္ သူမက အလြန္လိမၼာေနသေယာင္။
ခ်န္ရႈံ႕ခ်ီသည္ ေဆး႐ုံအိပ္ရာကုတင္ေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီး သူမကို အေပၚစီးမွၾကည့္ေန၏။ ထိုခ်စ္စရာေကာင္း ေအာင္လုပ္ေနၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္ ႏႈတ္ ခမ္းစြန္းတစ္ဖက္က ေကာ့တက္သြားခဲ့ေပမယ့္ သူမကို ေတာ့ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္ ေျပာလာ၏။
"ေနာင္က်ရင္ မင္းကို ဒူးရင္းသီးစားခြင့္မျပဳဘူး"
ဒူးရင္းသီးမစားရဘူး?! အဲဒါဆို ဘဝမွာေပ်ာ္စရာေတြ အကုန္ေပ်ာက္ရွသြားမွာေပါ့!
"ေလာင္ကုန္း.."
စုယာယာက အေပးအယူတစ္ခု ေတာင္းခံခ်င္မိ သည္။ သူ မရွိတဲ့အခ်ိန္၊ သူ႕ကို အနံ႕ေလးတစ္စက္မွ မရ ေစရေအာင္ သူမတစ္ေယာက္တည္းရွိခ်ိန္မွာသာ စားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။
"ဟမ္း?"
ခ်န္ရႈံ႕ခ်ီက မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ခ်ီကာ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းျဖင့္ ေျပာျပန္သည္။
"အဲ့အေၾကာင္း ဘာေဆြးႏြေးစရာမွ မရွိဘူး'
စုယာယာက ႏႈတ္ခမ္းဆူသြားေတာ့၏။ အရမ္းလြန္ လြန္းတယ္, အရမ္းဗိုလ္က်လြန္းတယ္! သူမ စားမယ့္ အရာကိုေတာင္ လိုက္ထိန္းခ်ဳပ္ေနရမွာလား? ဘာျဖစ္ လို႔ ဒူးရင္းသီးစားခြင့္မရွိရမွာလဲ? အို, သူ မႀကိဳက္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လား? ဘယ္လိုေတာင္ က်ိဳးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္မႈႀကီး! သူခြင့္မျပဳေလေလ သူမကေတာ့ ပိုစား ခ်င္ေလေလပဲ။ သူခရီးထြက္ေနတုန္းစားရင္ ဘာျဖစ္ တာမွတ္လို႔။ ေနာက္ၿပီး ဒီတိုင္းေလးစားမွာမဟုတ္ဘူး။ အမ်ားႀကီးကို စားပစ္ဉီးမွာ! သူျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က် ရင္ အနံ႕က က်န္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ သူ ေျပာျပနိုင္လို႔ ကေတာ့ ထူးေတာင္ထူးဆန္းေနဉီးမယ္!
