အခန်း (၅၉): ဓားရေးပြိုင်ခြင်း
ဒီနေ့မှာ ဟယ်ယန် အာရုံစိုက်မှုတွေအများကြီးကို ထပ်ပြီးဆွဲဆောင်နိုင်ခဲ့တယ်။
ပြန်တဲ့လမ်းမှာ ဟယ်ယန် လူအုပ်ထဲမှာ ပုန်းနေခဲ့တဲ့ ဝမ်ပါးနဲ့ မမျှော်လင့်ပဲ ဆုံတယ်။ ဝမ်ပါးက ဟယ်ယန်နဲ့ ကျန်းကျောက်ကြားက လှံတံပြိုင်ပွဲကို လာကြည့်တာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကြည့်ပြီးတော့ သူထွက်လာဖို့ ရည်ရွယ်ပေမယ့် ကံမကောင်းစွာပဲ ဟယ်ယန်က သူ့ကိုတွေ့သွားခဲ့တယ်။ ခပ်ဝေးဝေးနေ ဟယ်ယန် သူ့ကို နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ "အစ်ကိုဝမ်"
အားလုံးရဲ့ မြင်ကွင်းထဲမှာမို့ ဝမ်ပါးရဲ့ မျက်နှာ မဲသွားပြီး ကိုးရို့ကားယားနဲ့ အားထုတ်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ သူ့အသံက ခြင်တစ်ကောင် လောက်ကို သေးသွားပြီ။ ဟယ်ယန်သူ့ကို ပြုံးပြီး ကြည့်လိုက်တော့ သူ့နောက်က တစ်ယောက်ယောက်လိုက်နေသလိုမျိုး အမြန်လှည့်ပြီး ထွက်သွားခဲ့တယ်။
"အစ်ကို အားဟယ် မင်းက တကယ်ကို တစ်ခုခုပဲ" ရှောင်မိုင်က အားကျပြီး အံ့အားသင့်စွာပြောတယ်။
"တချို့အရာတွေက အနာဂတ်မှာ ပိုပြီး သာမန်ဖြစ်လာပြီး မင်းပိုပြီး ရင်းနှီးလာလိမ့်မယ်" ဟယ်ယန်က ရှောင်မိုင်ရဲ့ခေါင်းကို ပုတ်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ဟယ်ယန်က ဘာမှမပြောပေမယ့် တခစ်ခစ် ရယ်နေခဲ့တယ်။ "မင်းက ရိုက်ချက်အကြီးကြီးလို လုပ်နေပေမယ့် မင်းအရင်ဆုံး အရပ်နည်းနည်း ရှည်လာသင့်တယ်"
ဟယ်ယန် ပုခုံးတွန့်လိုက်ပြီး တစ်ခုခုကို စီစဉ်ဖို့စဉ်စားနေတယ်။ အောင်မြင်ကျော်ကြားတာက တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားမှာ။ အရပ်ရှည်လာတာက အားဖြစ်လာနိုင်တဲ့ တစ်ခုခုမဟုတ်ဘူး။
အဲ့ဒီနေ့မှာ ကောင်းတဲ့စိတ်ထား ရှိနေတာ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်တယ်။ ဟယ်ယန်က ပုံမှန်မဟုတ်တာ တစ်ခုကို လုပ်နေခဲ့တယ်။ သူမရဲ့ ညမှာနောက်ကျတဲ့လေ့ကျင့်ရေးကို လုပ်ပြီး သူမအိပ်ပျော်သွားတဲ့အချိန် အိပ်မက်တစ်ခုမက်ခဲ့တယ်။
အိပ်မက်ထဲမှာ သူမက လေ့ကျင့်ကွင်းရဲ့ စင်မြင့်ပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်နေခဲ့ပြီး လူတိုင်းက သူ့ကို "ခေါင်းဆောင်"လို့ ခေါ်နေကြတယ်။ ချန်လီစုက ပြေးလာကာ ပြုံးပြီး ပြောလိုက်တယ်။ "အစ်ကိုကြီးဟယ် မင်း ကိုးတံခွန်အောင်လံတပ်ရင်းကို ဝင်သွားပြီ"
